ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္း
မုန္တိုင္းျပီးလို႕တစ္လ အၾကာ(ဇြန္လ၊ ၂ ရက္ေန႕၊တနလၤာေန႕) မွာ အလႈခရီးတစ္ခုထြက္ဖို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕စီစဥ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ဒီေတာ့ ၀ယ္စရာရွိတာေတြ၀ယ္၊ခြဲစရာရွိတာေတြခြဲေပါ့။လူေတြက ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ စားစရာေပးဖို႕မေမ့ၾကေပမယ့္၊ထည့္စားဆို႕ ခြက္ေယာက္၊ပန္းကန္ေတြ ေပးဖို႕ကို ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္လို႕ ေတြးမိၾကျပီး စတီး ပန္းကန္ေတြ၊ဇြန္းေတြ ၀ယ္ၾကတယ္။ေနာက္ ကေလးေတြ အတြက္လည္း စားစရာ မုန္႕ေလးေတြေရာေပါ့။ေနာက္ ထံုးစံအတိုင္းဆန္၊ဆီ၊ဆား ေပါ့ကိုယ့္ဆရာရယ္။အဲ.. ဆန္ကေတာ့ ဒီမွာေစ်းၾကီးမယ္ဆိုျပီး က်ံဳမေငး ေရာက္ေတာ့မွ၀ယ္ဖို႕စီစဥ္တာေပါ့ေလ။ ေနာက္ကြၽန္ေတာ္တို႕လမ္းမွာစားမယ့္ မုန္႕ေတြ၊ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြ၊ေသာက္ဖို႕ ေရသန္႕ဗူးေတြ၊ အားလံုးစီစဥ္ျပီးေတာ့ ၂ ရက္ေန႕ နံနက္ေစာေစာ စထြက္မယ္ဆိုျပီး အတည္ျပဳလိုက္ပါတယ္။
အသြားခရီး(၁)
စထြက္မယ္ဆိုတဲ့ စုရပ္ကို ေရာက္ေတာ့ ၇ နာရီ နည္းနည္းေတာ့ ေက်ာ္ပါျပီ။ လူေတြ ကေတာ့ အစံုမေရာက္ေသးဘူးေပါ့ေလ။ လူေတြေစာင့္ရင္း ပစၥည္းေတြ ကို သြားမယ့္ လိုက္ထရပ္ ကားေလးေပၚတင္ ျပီး လူစံုေတာ့ ထြက္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ အဖြဲ႕ ကိုဦးေဆာင္တဲ့ ကို ထြန္းဦး ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္း ျပီး ကိုတရုတ္ က ေဘးကလိုက္ေပးပါတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္အပါအ၀င္ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ ေနာက္ကထိုင္လိုက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။လူကေတာ့ အားလံုးေပါင္း ၁၀ ေယာက္တိတိေပါ့။ ရန္ကုန္၊လိႈင္သာယာ ဂိတ္ေက်ာ္ေတာ့ ၈နာရီေက်ာ္….။
စထြက္လို႕မွ မၾကာလို႕ ကားက ေရ စဆူပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ထိုင္ခံုလွန္ျပီး ေရတိုင္ကီကို စစ္ၾကေဆးၾကနဲ႕ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့မွေရလဲျပီး ဆက္ေမာင္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ရန္ကုန္ နဲ႕ ဧရာ၀တီ တိုင္းအစပ္နားေရာက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ဆူ ပါတယ္။ စိတ္ထဲက ေတာ့ ခပ္ထင့္ထင့္ ပဲ ကိုယ့္ဆရာေရ။ ကိုယ္က ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ျပဳဖို႕ သြားတာပဲ၊ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဆို ျပီး ေျဖခ်လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေညာင္တုန္းကိုေက်ာ္၊ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတားၾကီး ကိုျဖတ္ ျပီေတာ့ ပန္းတေနာ္ လမ္းခြဲကိုေက်ာ္၊ဒီအထိကေတာ့ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ပါပဲ။ ေျပာစရာဆိုလို႕ မိုးကဖြဲဖြဲရြာတာေလးဘဲရွိတယ္။ ေနာက္ပန္းတေနာ္ လမ္းခြဲကိုေက်ာ္လို႕မွ သိပ္မၾကာခင္မွာ ဇာတ္လမ္းစပါေရာဆရာေရ။
လမ္းက မိုးရြာလို႕ေခ်ာေနတာ ကို ဘီး ကစလစ္ျဖစ္ျပီး ကားတစ္စီးလံုးထိန္းမရသိမ္းမရ ျဖစ္သြား၊၃၆၀ဒီဂရီ မကေအာင္ခ်ာလပတ္လည္ျပီး လမ္းေဘးကို ေနာက္ျပန္ၾကီး က်တာဆရာ။ကံေကာင္းတာက ေနာက္က လမ္းေဘးသစ္ပင္က ခံေနေတာ့ ေနာက္အမိုးကိုင္းနဲ႕ အဲဒီ သစ္ပင္နဲ႕တိုက္ျပီး ကားရရပ္သြားေရာဗ်ာ။ အဲဒီနားမွာ သစ္ပင္က လဲ အဲဒီအပင္အပါအ၀င္၂ ပင္ထဲရွိတာ။ကံၾကီးလို႕ေပါ့ ေနာ္။ မဟုတ္လို႕ကေတာ့ မာလက၊စ်ာန္ၾကြလို႕ ေညာင္တုန္း ေဆးရံုလား၊ရင္ခြဲရံုလား တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခု ပဲဗ်ာ။ကားအမိုးကိုင္းေနာက္အစြန္းေလးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ပိန္႕သြားတယ္ဗ်ာ။
ေနာက္ ကားေမာင္းတဲ့ ကိုထြန္းဦး ကို စိတ္ေတြ အရမ္းလႈပ္ရွားေနလို႕ အနားေပးျပီး ကိုတရုတ္က ၀င္ေမာင္းပါတယ္။ ပန္းတေနာ္လမ္းဆံုကိုျပန္သြားျပီး ကားကိုျပန္စစ္ေတာ့ ေနာက္ဘီးေတြက တစ္ဘီး ေလနည္း၊တစ္ဘီးေလမ်ား ေနတယ္တဲ့။ဘက္မညီဘူးေပါ့ ကိုယ့္ဆရာရယ္။ဒီေတာ့ ဘီးေတြကိုေလခ်ိန္၊ ခဏနား၊လဘၹက္ရည္ေသာက္ ျပီးေတာ့ ၀ါးခယ္မ ကို ဆက္ထြက္ၾကတာေပါ့။ ေျပာစရာကေတာ့ ကားလမ္းဘဲဗ်ာ။ ေတာက္ေလ်ာက္ကို ဆိုး၀ါးေနတာ။လူေတြလဲ ေက်ာေတြ၊ရင္ေတြကို နာလို႕ေပါ့။ ၀ါးခယ္မ ကို မေရာက္ခင္ အားလံုးက နားျပီး ပါလာတဲ့ဒံေပါက္ထမင္းကို စားၾက နားၾကေပါ့။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၁ နာရီခြဲ….။
၀ါးခယ္မ ကိုေက်ာ္ေတာ့ လမ္းကပိုေတာင္ဆိုးလာသလားဘဲဆရာ။ေတာက္ေလ်ာက္ ျငိမ္ျငိမ္ ထိုင္လိုက္ရတယ္ဆိုလို႕ ေရြေလာင္း တံတား မွာဘဲရွိတယ္။က်န္တာေတြကေတာ့ ဆိုးပ ဆိုတာထက္ေတာင္လြန္ေနေသးတယ္ဗ်ာ။ရႊံဗြက္ လမ္းေတြကလဲ ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ဒီလိုနဲ႕ ညေန ၃ နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ က်ံဳမေငး ကိုေရာက္ပါတယ္။ က်ံဳမေငးျမိဳ႕ကျမိဳ႕ငယ္ေလးပါ။အဲဒီမွာ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ တျခားအဖြဲ႕နဲ႕ဆံုပါတယ္။သူတို႕လည္းကြၽန္ေတာ္တို႕သြားမယ့္ အလယ္ေရေက်ာ္ရြာကိုပဲသြားမယ္ဆိုေတာ့ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ၂ ဖြ႕ဲညိွျပီးေနာက္ေန႕မနက္ေစာေစာ ၄ နာရီေလာက္ထြက္ဖို႕ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။
တည္းခိုစရာက လည္း တည္းခိုခန္းက ၂ ခုပဲရွိတာဆိုေတာ့သိပ္ေရြးေနစရာမလိုဘူးေပါ့ဗ်ာ။ကမ္းနားနဲ႕နီးတဲ့တစ္ခုမွာတည္းျပီး ေရခ်ိဳး၊အနားယူ၊ျပီးေတာ့ ညေနစာစားၾကေပါ့။
က်ံဳမေငးေရာက္ ဒုကၡသည္မ်ား
တည္းခိုခန္းမွာေရခ်ိဳးျပီးေတာ့ နားေနက်တုန္းကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႔ ဆီကို ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္၊အသက္ ခပ္ၾကီးၾကီး လူၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး ေမးတာေပါ့တယ္။ ငါ့လူတို႕ကဘယ္ကလဲ၊ဘယ္ကိုလဲ၊ဘာလုပ္ၾကမွာလဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလဲ အလႈေပါ့၊အလယ္ေရေက်ာ္ရြာကိုပါေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ အျပန္အလွန္ေမးၾက ေျဖၾကရင္းနဲ႕ သူ႕အေၾကာင္းေတြကို သိခြင့္ရလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုသနားစရာေကာင္းပါတယ္ကိုယ့္ဆရာ။ သူက ျပင္စလူ သားတဲ့၊ဆားကြင္းေတြ၊ဆားဖိုေတြ ပိုင္တယ္။လပြတၱ မွာလဲအိမ္ၾကီးရခိုင္နဲ႕ေပါ့။ဒီနာဂစ္လာေတာ့ သူ႕မိသားစုေတြအကုန္၊ မိန္းမ၊သား ၂ ေယာက္ ၊ေခၽြးမတစ္ေယာက္၊ညီမ၊ သမီးေတြ၊ေျမးေတြ အကုန္အကုန္ ေရထဲပါသြားတယ္တဲ့ဗ်ာ။လပြတၱက အိမ္ကလဲ ျပိဳတယ္တဲ့။ဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕သားတစ္ေယာက္က အသက္ကယ္အကၤ်ီ နဲ႕ ပါသြားတယ္လို႕သိရလို႕ ၾကားျပီး ၊ရွင္ေနတုန္းဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႕ သူ႕ခမ်ာ အိုၾကီးအိုမ နဲ႕ ျမိဳ႕တကာပတ္၊ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းတိုင္းကိုသြား ျပီးရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ေနရွာတာတဲ့ေလ။စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။သူကေျပာရွာပါတယ”ငါ့မွာ ပိုက္ဆံေတြ ဘဏ္ထဲက်န္ပါေသးတယ္၊ငါခ်မ္းသာပါေသးတယ္။ဒါေပမယ့္ငါစိတ္ကလံုး၀ကိုမခ်မ္းသာဘူးကြာ။မင္းတို႕မိဘေတြ မင္းတို႕ကိုခ်စ္သလိုမ်ိဳး၊မိဘေတြက သားသမီးေတြကို အားရပါးရခ်စ္တာမ်ိဳး၊ငါ့မွာခ်စ္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူး”တဲ့။ကၽြန္ေတာ္တို႕လဲ သနားတာနဲ႕ သူ႕ကို ညေနစာ အတူစားဖို႕ ေခၚျပီး အတူစားၾက၊၀ိုင္းအားေပးၾကေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ထမင္းစားျပီးလို႕ကမ္းနားမွာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လိုပ္ေနၾကတုန္းမွာ လူတစ္ေယာက္က “ကၽြန္ေတာ့သမီးေလးေတာ့ ဒုကၡပါပဲ၊နားရြက္ေလးေတာ့ အျဖတ္ခံရျပီထင္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့သမီးေလး..ကၽြန္ေတာ့သမီးေလး” နဲ႕ေျပာေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ထပ္ေတြ႕ပါေရာဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္တို႕လဲ ေမးၾကျမန္းၾကေပါ့။ဒီလူက ပိုဆိုးတယ္ဗ်။ စိတ္နဲ႕လူနဲ႕ေတာင္မကပ္တစ္ခ်က္ကပ္တစ္ခ်က္နဲ႕၊ေျပာရရင္ေတာ့နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္ေနသလိုပဲ။ ဟုတ္ေပမေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕မွာက
တြယ္တာစရာဆိုလို႕ဒီသမီးေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိတာတဲ့။မိန္းမက သမီးခပ္ငယ္ငယ္ ကပဲေသသြား၊ဒီသမီးေလးကိုပဲ အရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ခ်စ္ေနရတာ၊ဒီသမီးေလးကသာသူ႕ဘ၀တဲ့။ခ်စ္လြန္းလို႕ရွိစုမဲ့စုေလး နဲ႕ ေရႊနားကပ္ေလး တစ္ရံ၀ယ္ပန္ေပးထားခဲ့တာ၊ခု သမီးေလးက ေရထဲပါသြားတယ္။ေနာက္အေလာင္းေတြက ေရႊ ေတြ ေငြေတြ ရွိရင္ ခၽြတ္ယူတယ္၊မရရင္ျဖတ္ျပီးယူတယ္ၾကားေတာ့ သူ႕ခမ်ာခုလိုျဖစ္ရွာတာေပါ့ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္တို႕လဲသူ႕ကိုေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ရတယ္။
က်ံဳမေငးမွာ ျမိဳ႕ခံေတြဆီက ၾကားရတဲ့ တူညီတဲ့ သတင္းစကားေတြက ေတာ့ အေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ရြာသိမ္ရြာငယ္ေလးေတြဆီထိေရာက္ေအာင္သြားေပးၾကပါ၊အဲဒီလိုဆိုပိုေကာင္းပါတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ရိပ္စားျဖတ္စားေတြ အေၾကာင္းေပါ့။ညစ္ပါတယ္ ကိုယ့္ဆရာရယ္။ဒါေတြက ေနရာတိုင္းကိုၾကားေနရတယ္ဗ်ာ။ညေရာက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္်ိၾကံဳရပါေလေရာဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္က တည္းခိုခန္းေရွ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာနားမွာလာျပီး အထုပ္တစ္ထုပ္ကိုင္လို႕ တစ္ၾကြားၾကြားနဲ႕။ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိႏိၵယ က အကူအညီေပးတဲ့ ပစၥည္းထုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ မီးဖိုစင္အေသးေလး၊ေလာင္စာခဲေလး ၄/၅ တံုးနဲ႕ ၊ျပီးေတာ့ မီးျခစ္ဗူးေလးတစ္ဘူး၊က်န္တာေတြကေတာ့ ဂ်ံဳနဲ႕နယ္ထားတဲ့ စားစရာေတြလို႕ေျပာတာပဲ။ခ်ာပါတီတို႕၊ပူရီ တို႕လိုမ်ားမသိဘူးဗ်ာ။
ဒီလူက အရက္ေလးလဲနည္းနည္း၀င္ထားတယ္ဗ်၊နာမည္ကေတာ့ လွမင္းဆိုလား၊လွ၀င္းဆိုလားပဲ။အဲ..ဒါနဲ႕ေစာေစာက သားေပ်ာက္ရွာေနတဲ့ အဖိုးၾကီးက ေမးတာေပါ့။သူကလဲညစ္ေနတာမဟုတ္လား။”ဒါေတြကဒုကၡသည္စခန္းကေပးတာလား၊
မင္းကဘယ္စခန္းကလဲ”ဆိုျပီးေမးေတာ့ ဟိုလူကလဲ “က်ဳပ္က ျပင္စလူကပါ”ဆိုေတာ့ အဖိုးၾကီးက ေဒါေတြကန္ျပီး အဲဒီလူခါးၾကားက လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ ကို ဖ်က္ကနဲ ဆြဲယူျပီး “ဒါကေရာ၊ဒုကၡသည္စခန္းကေပးတာပဲလား” လို႕ဘုေမးေတာ့ ဟိုကလူက ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။ရုပ္ပ်က္လြန္းပါတယ္ဆရာ။
၉နာရီေလာက္က်ေတာ့ မနက္ေစာေစာထရေအာင္ ဆိုျပီးအိပ္ရာ၀င္ၾကပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္သာအိပ္ရတာပါ။အိိပ္မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ။ညေနကၾကံဳခဲ့တဲ့လူေတြရဲ႕ ဒုကၡ၊မျဖစ္သင့္တာေတြျဖစ္ေနတာေတြ၊ကၽြန္ေတာ္အိပ္မရဘူးဗ်ာ။
လူ႕အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို၀ါးမ်ိဳခဲ့တဲ့ နာဂစ္ရဲ႕လိႈင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ရင္ကို တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕ ပုတ္ေနလို႕ပါကိုယ့္ဆရာရယ္။ေနာက္ေတာ့ တစ္ခ်က္ေမွးခနဲျဖစ္သြားျပီး၊ကိုထြန္းဦးလာႏိုးသံၾကားေတာ့မွ ျပန္ႏိုးလာတယ္။နာရီၾကည့္ေတာ့ ၂နာရီ ၄၅ …..။
အသြားခရီး(၂)
သေဘာၤဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေမွာင္နဲ႕မဲမဲ ပဲရွိေသးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕အတူသြားမယ္ဆိုတဲ့ ဟိုဘာသာျခားအဖြဲ႕ကိုလဲမေတြ႕ေသးဘူး။
ဒါနဲ႕ပဲငုပ္တုပ္ေလးေတြထိုင္ေစာင့္ေနၾကရင္းပဲ ၄နာရီခြဲသြားပါေရာ။သူတို႕ေတြေရာက္္လာၾကေတာ့ သူတို႕ ပစၥည္းေတြပဲ့ေထာင္ေပၚတင္ၾကေပါ့။ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆန္အိတ္ေတြကေတာ့ တင္ႏွင့္ျပီးသားဆိုေတာ့ ဆက္ထိုင္ေစာင့္ေနၾကရံုပါပဲ။ေနာက္တယက္ထြက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့ ၅နာရီစြန္းစြန္းေလးျဖစ္ေနပါျပီ။ပဲ့ေထာင္ေပၚမွာလဲ ညကေကာင္းေကာင္းမအိပ္ခဲ့ရေတာ့ ဆက္ျပီးမိွန္းလိုက္လာခဲ့လိုက္တာ၊အလယ္ေရေက်ာ္ကိုေရာက္ေတာ့မွဘဲႏိုးေတာ့တယ္။ ၃နာရီနီးပါးစီးလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။နာရီၾကည့္ေတာ့ ၈ နာရီနားမွာ….။
အခက္အခဲအခ်ိဳ႕ နဲ႕အစျပဳျခင္း
သိတဲ့အတိုင္းပဲကိုယ့္ဆရာေရ။ဘယ္အလုပ္မဆိုေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဆိုးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။လုပ္မယ္ဆိုတိုင္းအေႏွာက္အယွက္၊အခက္အခဲေလးေတြ
ေတာ့ ၾကီးၾကီး၊ေသးေသး ရွိတတ္ျမဲမဟုတ္လားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕စီးလာတဲ့ပဲ့ေထာင္နဲ႕က မေန႕ ညေနကညိွေတာ့ ေကာင္းပဲ၊ဒီလဲေရာက္ေရာ၊မဟုတ္ဘူး .. ဟိုလိုမွ ဆိုျပီးျဖစ္သြားေရာဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္တို႕စီစဥ္တာက သိပ္မပ်က္ဆီးလွတဲ့အလယ္ေရေက်ာ္ရြာမၾကီးမွာ သိပ္မ်ားမ်ားမလႈေတာ့ပဲ အနီးအနားက ရြာငယ္ေလးေတြဆီကိုအဓိက ထားမယ္ဆုိျပီးေတာ့ပါ။သူက ဒီေရာက္ေတာ့မွ ဒီလမ္းေၾကာင္းဆို သူမလိုက္ဘူး၊သူျပတဲ့လမ္းေၾကာင္းကိုကၽြန္ေတာ္တို႕သြားႏိုင္မွဘဲ လိုက္မယ္ဆိုျပီးေတာ့ျဖစ္သြားတာဗ်။လူေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ကိုမေကာင္းတာပါ။
သူထင္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဒီေနရာမွာ အစိမ္းသပ္သပ္လို႕ထင္ပံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဆက္အသြယ္၊အသိအကၽြမ္းေတြ ဒီမွာရွိေနတာကို သူတို႕သိပံုမရဘူးဗ်။ဒါနဲ႕ စကားသိပ္မ်ားမ်ားေျပာမေနေတာ့ပဲ၊ရြာခံအသိေတြကို ျမန္ျမန္သာဆက္သြယ္ျပီး
သူ႕ေလာက္မၾကီးတဲ့ပဲ့ေထာင္ေလးတစ္စီးငွားျပီးစၾကရတယ္ေလ။ ဒီေနရာမွတစ္ခ်က္ေျပာခ်င္တာက ေတာ့ ၊
ဒီရြာမွာလဲက်ံဳမေငးမွာတုန္းကလိုပဲ၊ ဘတ္ကီးဇာတ္လမ္းေတြ ကိုမၾကားခ်င္တဲ့အဆံုးဗ်ာ။ရာအိမ္မႈး၊ဆယ္အိမ္မႈးေတြကလာသမွ်ကို
ရြာသားလက္မေ၀ဘဲ အိမ္ထဲထည့္ေသာ့ခတ္ျပီး ၀လင္ေနတဲ့အေၾကာင္းေတြေပါ့။ရြာခံ အိုအိုပ်ိဳပ်ိဳေတြက တိုးတိုး တစ္မ်ိဳး၊က်ယ္က်ယ္တစ္ဖံုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕မၾကား၊ၾကားေအာင္ကို ရြာလယ္ အ၀င္လမ္းမ တစ္ေလွ်ာက္ ကို ေျပာေနေတာ့တာပါ။
ဒီလိုနဲ႕ ပဲ့ေထာင္ေလးငွားရေတာ့ ရြာခံ ဦးပဇင္းတစ္ပါးက သူကူညီျပီးလိုက္ေပးမယ္တဲ့။ ဦးဇင္းက ရြာက ကၽြန္ေတာ္တို႕အသိေတြနဲ႕က ေဆြမိ်ဳးမကင္းဘူးဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ေနာက္ပဲ့ေထာင္လိုက္ေမာင္းေပးတဲ့ညီေလး၂ေယာက္ေရာပဲ၊အကုန္ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြပဲတဲ့။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။တကယ္ပါ။သူတို႕ကလဲ သူတို႕ဆီလာျပီးကူညီတဲ့သူေတြကို အားတက္သေရာပဲျပန္ကူညီၾကတာေပါ့။
ပဲ့ေထာင္သြားေခၚေနတုန္းရြာခံေတြက ရြာနားလယ္ကြင္းေတြဆီေခၚသြားျပီးအ ရိုးစုေတြရွိတဲ့ေနရာေတြကို ျပၾကတယ္ဗ်ာ။ရင္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ကို မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲ အရိုးစုတစ္ခု ရွိေနတဲ့ ေရေျမာင္းေလးထဲကို ကိုယ္ကမသိဘဲေျခဆင္းေဆးမိလိုက္ေသးတယ္။ အရိုးစုကို ထန္းလက္ေတြနဲ႕ဖံုးထားတာေလဗ်ာ။ေနာက္ေတြ႕တဲ့လူက “ေဟ့..ညီေလး ၊ဒီထဲမွာလဲတစ္ခုရွိတယ္ေနာ္” ဆိုေတာ့ မွသိတာ။ ဗိုက္ထဲမွာ ကလိကလိနဲ႕ ၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ကိုယ္ျပန္ျပန္ငံုၾကည့္ျပီး ကလိ္ကလိ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္ကိုယ့္ဆရာေရ။ဒီလိုနဲ႕ ပဲ့ေထာင္ကိုဆီ၀ယ္ထည့္၊
ကုန္ေတြကိုျပန္ေျပာင္းတင္နဲ႕ လုပ္ၾကတယ္ေလ။စထြက္ျဖစ္ေတာ့ ၁၁ခြဲေက်ာ္……။
အလႈခရီး
စထြက္ထြက္ခ်င္း ၀င္ျဖစ္တာက ေရကျမင္း ၂ တဲ့။ေရကျမင္းက ၁ နဲ႕ ၂ ဆိုျပီးရွိတာတဲ့။
ရြာကေစတီနဲ႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပ်က္ပဲက်န္တယ္ဗ်ာ။ဘုန္းၾကီးေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ကို အသက္ၾကီးေနၾကပါျပီ။
ေက်ာင္းထိုင္တဲ့ဆရာေတာ္ၾကီးဆိုရင္ကို အသက္က ၈၀ ေက်ာ္ေနျပီတဲ့ဗ်။ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးဆီကို ဆန္တစ္အိတ္နဲ႕၀တၱဳေငြတစ္ေသာင္းအရင္လႈ၊ျပီးေတာ့မွ အနီးအနားက တဲကုတ္ေလးေတြကို အျဖစ္ထိုးျပီးေနတဲ့ဒုကၡသည္ေတြ ကိုဆန္ေ၀၊ပန္းကန္ေတြေ၀ေပါ့။အိမ္ေထာင္စုကသိပ္မမ်ားေတာ့ ျမန္ျမန္သြက္သြက္ပဲေ၀ လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ လူတစ္ဦးကိုဆန္တစ္ျပည္ႏံႈးနဲ႕ေ၀၊တစ္အိမ္ေထာင္ကို ပန္းကန္ၾကီးေသးတစ္စံုနဲ႕၊ဇြန္းက ၂ ေခ်ာင္း ။ကေလးေတြအတြက္က ေတာ့ပါသြားတဲ့ မုန္႕(ဘီစကြတ္)ထုပ္ေလးေတြေ၀ေပးနဲ႕ ေပါ့ကိုယ့္ဆရာေရ။
ေနာက္တစ္ရြာက ကံစုတဲ့။ဒီမွာေတာ့ လူဦးေရကေတာ္ေတာ္မ်ားသားလားဗ်ာ။ ရြာရွိတဲ့ေနရာ တင္မကဘူး၊ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္
တဲေလးတစ္ခုႏွစ္ခုနဲ႕ ခြဲေန ေနၾကတဲ့အိမ္ေလးေတြေတြ႕ေတာ့ ၊ေတြ႕သမွ် ကို “ေရွ႕ကိုလာၾက၊ဘယ္ရြာကိုလာၾက၊ဆန္ေပးပါမယ္” ဆိုျပီးေခၚခဲ့တာ၊လူၾကီးေရာကေလးေတြပါမက်န္ေလွေလးေတြကိုယ္စီေလွာ္လို႕လာၾကတယ္ဗ်ာ။တစ္ခ်ိဳ႕ အရမ္းအလွမ္းေ၀းတဲ့ အိမ္ကလူေတြကေတာ့ ရွိတဲ့ေလွေလးေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ပဲ့ေထာင္ေလးနားလာကပ္ျပီးယူသြားရွာတယ္။ ေနာက္လမ္းမွာ လူၾကီးေတြ မရွိဘဲ ကေလးေတြပဲရွိေနတဲ့ တဲေလးေတြကိုေတာ့ မုန္႕ထုတ္ေလးေတြ ပဲေလွေပၚကေန လွမ္းပစ္ေပးလိုက္ႏိုင္တယ္ဗ်ာ။ ကမ္းေပၚမေရာက္ပဲေရထဲပဲက်လို႕ရွိရင္လဲ ေရထဲ ကို ဒိုင္ဗင္ထိုးဆင္းျပီး ေရကူးလို႕ လိုက္ယူၾကတာ ဗ်ာ။သနားစရာေကာင္းပံုမ်ား ကိုယ့္ဆရာတို႕ကို ျမင္ေစခ်င္တာ။တစ္ကယ္ဗ်ာ။အဲ.. ေျပာရင္း လိုရင္းကမေရာက္ေတာ့ဘူးျဖစ္ေနျပီ။ အဲဒီကံစုမွာတင္ ဆန္အိတ္ ၈အိတ္၊၉အိတ္ေလာက္ ေ၀လိုက္၊လႈလိုက္ရတယ္။အခ်ိန္လည္း၁ နာရီခြဲ ၂နာရီ နီးပါးေလာက္ကုန္သြားတယ္။ဒီထက္ပိုထူးတာက လာတဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို ရြာက လူေတြက ၀ိုင္းရွစ္ခိုးၾကတာပဲ။ပါးစပ္ကလဲ ဆုေတြေတာင္းလို႕ေပါ့။ေနာက္ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္။
“ဘာကိုပဲလာေပးေပး၊ဘယ္ေလာက္ပဲလာေပးလာေပး၊ ေက်းဇူးတင္တယ္တဲ့။ကြၽန္ေတာ္၊ကြၽန္မတို႕ဘ၀က ဘာဆိုဘာမွရွိေတာ့တာမဟုတ္ဘူးတဲ့” ..ဗ်ာ။ဘယ္ေလာက္မ်ား ဟတ္ထိတဲ့ စကားေတြလဲ ဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္တို႕ေလွေပၚျပန္တက္လို႕ သြားမယ္ဆိုျပီးလက္ျပေတာ့လဲ အမယ္အိုၾကီးတစ္ေယာက္က အနားကမခြာပဲ လက္အုပ္ေလးခ်ီျပီး ပါလာတဲ့ဦးပဇင္းေလးကိုရွစ္ခိုးတုန္း။
က်န္တဲ့လူေတြေရာ၊လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္အုပ္ေလးအခ်ီမျပတ္ပါပဲ။
ေနာက္ဆက္၀င္ျဖစ္တဲ့ရြာကေတာ့ ထင္းစုတဲ့ ။ဒီရြာကိုေတာ့လက္ေရာက္မေ၀ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ တာ၀န္ရွိတဲ့လူ ေခၚ၊ ျပီးေတာ့ ရပ္မိရပ္ဖေတြ ကိုလည္းေခၚ ျပီး အားလံုးေရွ႕မွာဆန္အိတ္ေတြ၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္နဲ႕ဇြန္းေတြကို ခြဲတမ္းနဲ႕ခ်ေပးျပီး အပ္ခဲ့တာ၊ျပီးေတာ့ ရြာသားေတြအားလံုးေရွ႕မွာပဲ ရာအိမ္မႈးဆိုတဲ့လူ ကို အကုန္ေ၀ေပးပါမယ္ဆိုတဲ့ ဂတိကို ေတာင္းျပီးေတာ့ ထားခဲ့ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အခ်ိန္ကမရွိေတာ့ဘူးေလ။ေနာက္ရြာေတြလဲ၀င္ရ၊ေပးရဦးမယ္မဟုတ္လား။အဲဒီက ထြက္ လို႕မွ ေခ်ာင္းၾကီးကို၀င္၊အဲဒီက ျပန္အထြက္မွာပဲ မိုးၾကီးကလဲဗ်ာ၊ဘယ္အျငိဳးနဲ႕ ရြာတာလဲေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။တစ္၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕ဗ်ာ။ပဲ့ေထာင္ေလးကမွ အမိုးအကာေကာင္းေကာင္းမပါေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႕မွာ ရႊဲရႊဲ ကိုစိုေရာဗ်ာ။တစ္လမ္းလံုးပဲဆိုပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဦးပဇင္း ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ကို ခ်ီးက်ဴးရမွာပဲဗ်ာ။မိုးရြာထဲမွာပဲ ပါလာတဲ့မိုးကာနဲ႕ ဆန္အိတ္ေတြကို လိုက္ျပီးမိုးရြာၾကီးထဲ လိုက္ဖံုးေနတာေလ။ အမွန္ သူမလုပ္ပဲ က်န္တဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို ခိုင္းလဲရ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳးလံုး၀မရွိဘဲ သူကိုတိုင္ တက္တက္ၾကြၾကြ ပဲလုပ္စရာရွိတာေတြကို လိုက္လုပ္ေပးတယ္ဗ်ာ။ ေလးစားမႈဆိုတာ ကိုယ္က လုပ္ယူပါမွ၊ၾကိဳးစားပါမွ ခံယူခြင့္ရွိတာမဟုတ္လားဗ်ာ။ ဘာမွမလုပ္ပဲ သတင္းစာေတြထဲက ေနျပီး၊ေငြက်ပ္သန္းေပါင္းဘယ္ေရြ႔ ၊ဘယ္မွ် သံုးစြဲခြင့္ျပဳျပီးေၾကာင္း အသံေကာင္းဟစ္ေနတဲ့ သူေတြနဲ႕မ်ားကြာခ်င္တိုင္းကြာေနတာေပါ့ကိုယ့္ဆရာရယ္။သိရသေလာက္ေတာ့ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး၊ဓမၼဓူရ ဆရာေတာ္၊ ေမတၱာရွင္ဆရာေတာ္ အစရွိတဲ့အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကေထရ္ၾကီး၊၀ါၾကီး ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကလဲ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ပဲ တက္တက္ၾကြပဲ ဦးစီးလို႕လုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္တဲ့။ျမန္မာႏိုင္ငံမွာသံဃာဂိုဏ္းဆိုတဲ့
ကယ္တင္ရွင္ဂုိဏ္းၾကီးရွိေနလို႕ပါပဲဗ်ာ။ဆရာေတာ္၊သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္သာပဲ။စစ္အစိုးရရဲ႕ အသံုးမက်၊ျခစားျပီး ေလာက္ထြက္ေနတဲ့ဗ်ဴရိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားနဲ႕သာဆိုရင္ေတာ့ဒီလိုေဘးဆိုး၊ကပ္ဆိုးၾကီး မွာကယ္မယ့္ဆယ္မယ့္
သူမရွိဘဲ ငတ္ေသမယ့္ မသာေတြမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိလာလိုက္မလဲမသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။
ေနာက္ဆက္တိုက္ပဲ ေတြ႕တဲ့ရြာေလးေတြကို မိုးထဲေရထဲမွာပဲ ၀င္ျပီးခြဲတမ္းနဲ႕ခ်ေပးလိုက္တာ စုစုေပါင္း ရြာေလး၆ရြာတိတိ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ ကုသိုလ္ယူႏိုင္လိုက္ပါတယ္။အဲ .. ေနာက္ဆက္၀င္တဲ့ရြာေလးေတြက ေတာ့ ေခ်ာင္းၾကီး ၊ျမင္းကကုန္း နဲ႕ ေရကျမင္း၁ ဆိုတဲ့ရြာေလးေတြပါပဲ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကတစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဟိုတစ္ခ်ိန္က တဲအိမ္ေလးေတြရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္အသား ေလးေတြ အျဖစ္နဲ႕ေျမပံုပံုေလးေတြ ၊ လူေသ အေလာင္းေတြရွိတဲ့ လကၡဏာအျဖစ္နဲ႕ ပုတ္အတ္အတ္ အနံေတြ မၾကာမၾကာ ပဲ ေတြ႕ရ ၊ခံစားေနရတယ္ကိုယ့္ဆရာေရ။ရင္ထဲမွာ တစ္ကယ္ကိုမေကာင္းဘူးဗ်ာ။ရြာခံတစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ ဒီနဲ႕၃နာရီခရီးေလာက္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတုန္းလူေတြ၊ရြာေတြရွိေနေသးတဲ့အေၾကာင္း၊တစ္ခ်ိဳ႕ေရငန္ေရာက္တဲ့ေဒသေတြမွာဆို အေလာင္းေကာင္ေတြက ငါးေျခာက္သိပ္သလို ျဖစ္ျပီး အေကာင္အထည္မပ်က္ရွိေနေသးတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပၾကေသးတယ္ ဆရာ။ဒါေတြၾကားရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ
တို႕ႏိုင္ငံကလူေတြ၊ျပည္သူေတြဟာ ရွင္ေနတုန္းကမွ အခြင့္အေရးေတြကို လွစ္လ်ဳရွဳ ခံရ၊ျငင္းပယ္ခံေနရတာမဟုတ္ပါလား၊
ေသျပီးေနာက္လဲ လူလူသူသူ ေျမျမဳပ္ေပးျပီးသျဂိဳလ္ ခံရတဲ့ အခြင့္အေရးကိုလဲ ျငင္းပယ္ခံေနရပါလားလို႕ေတာင္ အေတြးေတြ၀င္လာတယ္ဗ်ာ။
ျမင္ရၾကားရမွ်
ေနာက္အလယ္ေရေက်ာ္ရြာမကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန၃ နာရီခြဲေက်ာ္ေနျပီေလ။ အဲဒီေတာ့မွ ေရစိုအ၀တ္ေတြကိုလဲ ျပီးေတာ့ရြာခံအသိေတြကြၽန္ေတာ္တို႕အတြက္အသင့္ခ်က္ေပးထားတဲ့ ထမင္းနဲ႕ဟင္းကို စားျပီး ခဏနားေပါ့။ ျပီးတဲ့ေနာက္မွ ရြာထဲကို အပ်က္အစီးအေျခအေနေလးသိရေအာင္စနည္းနာေပါ့ဗ်ာ။ေတြ႕၊ၾကားခဲ့တာေတြကေတာ့ တစ္ရြာလံုးမွာရွိတဲ့ ဒုကၡသည္ ေထာင္ေက်ာ္အတြက္ ရြက္ဖ်င္တဲက တစ္လံုး၊ဆန္က၂အိတ္၊အမ်ိဳးသမီးလစဥ္သံုးပစၥည္းက ၂ ထုတ္၊ျခင္ေထာင္ ၅ လံုးတို႕ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့ကိုယ့္ဆရာရယ္။ေနာက္ ျပီး ရဟတ္ယာဥ္က အတည့္မဆင္းပဲ ဘာျဖစ္မွန္းမသိပဲ လယ္ကြင္းထဲကို ထယ္ထိုးသလို ဟတ္ထိုးၾကီးဆင္း၊ အဲဒီေတာ့ သတၱိခဲ ရဟတ္ယာဥ္မႈးက ေပါက္ကြဲေတာ့မယ္အမွတ္နဲ႕ ဆင္းေျပးတာကို ရြာသားေတြက ေနာက္ကေန ျပီး” ဗိုလ္ၾကီး..ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ျပန္လာခဲ့..ျပန္လာခဲ့” ဆိုျပီးမေမာတမ္းလိုက္ေခၚရတာ၊ဒါမ်ိဳးေတြလဲ ဒုကၡေတြၾကားကရယ္စရာေလးေတြအျဖစ္၊ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ဆိုသလိုၾကားခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ေနာက္ျပီး ျမန္မာတို႕က မ်က္လွည့္အတတ္ပညာမွာ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားက ေဒးဗစ္ေကာ္ပါဖီးတို႕ထက္သာတဲ့အေၾကာင္းေတြလဲပါတယ္ဗ်။ရွင္းေအာင္ေျပာျပပါ့မယ္။
ဒီလိုပါ။ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းေတြကို လာပို႕တယ္တဲ့ဗ်ာ။ အာဟာရ ဘီစကြတ္တို႕ဘာတို႕ဆိုပါေတာ့။ ဂ်ပ္ပံုးေပၚမွာေတာ့ ဗီတာမင္ ေအ ကေန ဇတ္ အထိပါတဲ့ အမွန္အကန္ အာဟာရဘီစကြတ္ေတြပဲ ၊ အဲ….ဂ်ပ္ပံုးလဲဖြင့္ေရာေတြ႕လိုက္ရတာေတြက ေရႊက်ီးတို႕၊ ျမိဳ႕ေတာ္တို႕၊ သဇင္တို႕အစရွိတာေတြေပါ့ဗ်ာ။ေနာက္ အိႏိၵယကေပးတဲ့ လူတစ္ကိုယ္ေရအတြက္ အထုတ္ေလးေတြမွာလဲ အိတ္ခြံေပၚမွာေတာ့ အိႏိၵယ မွကူညီသည္ ဆိုတဲ့ စာသားနဲ႕ပဲ၊ ေနာက္ အထဲမွာပါတာေတာ့ ေစ်းေပါေပါ ၀မ္းတြင္းပုဆိုးတို႕၊ စက္မႈ(၁) ရဲ႕ေရေလွ်ာ္မခံတဲ့(ေရေလွ်ာ္ရင္ႏွစ္ပိုင္းျပတ္တတ္တဲ့)ေစာင္တို႕ပါလာတတ္ပါတယ္တဲ့။ေနာက္ ထိုင္းကေပးတဲ့ မယ္လမင္း ပန္းကန္ေတြဆိုလဲဒီလိုပါပဲတဲ့။ဗူးေပၚမွာေတာ့ မယ္လမင္းပဲ၊အထဲမွာေတာ့ စက္မႈ(၁) က ေၾကြရည္သုတ္ေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ေဒါသေတြထြက္ျပီး သူတို႕ေရွ႕မွာတင္ကို အဲဒီ ေၾကြရည္သုတ္ေတြကို ေျမေပၚခ်ျပီး ခဲနဲ႕ထု၊ဖေနာင့္နဲ႕၀ိုင္းေပါက္ၾကနဲ႕ ပြဲေတာင္ျဖစ္တယ္ဆိုပဲ။ဒါေတြေပါ့ ဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္တို႕လဲ ၾကားရတာ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္၊စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္နဲ႕ ေပါ့ကိုယ့္ဆရာေရ။
အဲ..ေျပာဖို႕ေမ့ေနတာက ကြၽန္ေတာ္တို႕နဲ႕ အတူလာၾကတဲ့ ဘာသာျခား ေတြက ဒီရြာမွာရွိတဲ့ သူတို႕ဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ကို ႏြား၃ေကာင္သတ္ျပီး ထမင္းေကြၽးတာတဲ့ဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္တို႕ မထြက္ခင္ကပဲ ႏြားကိုလည္လွီးေနတာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေရွ႕မွာတင္မို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္။အဖြဲ႕ထဲက ကိုမ်ိဳးခ်စ္ကေတာ့ လယ္လုပ္သားမ်ိဳးရိုးကဆင္းသက္လာတဲ့သူ၊
ငယ္ငယ္ကလဲလယ္ကြင္းေတြထဲ ေျပးေဆာ့ရင္းၾကီးတဲ့သူဆိုေတာ့ ဘယ္လာျမင္ရက္ပါ့မလဲ။ပါးစပ္ကလဲ “သနားပါတယ္ဗ်ာ၊ႏြားကမွရွားပါးတဲ့ၾကားထဲ” ဆိုျပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားတာ။ ေနာက္ညေနျပန္ခါနီးေရာက္ေတာ့ အဲဒီဘာသာျခားေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို ညေနစာမစားရေသးရင္သူတို႕ ၀တ္ျပဳတဲ့ ေနရာမွာ လိုက္လာစားပါ့လားလို႕ဖိတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ ဘယ္စားရက္ပါ့မလဲဗ်ာ။ ကိုယ့္ဆရာပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ။ကိုယ့္ေရွ႕မွာတင္ လည္လွီးသတ္ထားတဲ့ ျမင္သားၾကီးဗ်ာ။သူတို႕ကေတာ့ သူတို႕ အခ်င္းခ်င္း ေကြၽးတဲ့အျပင္ကို က်န္တဲ့ရြာထဲက လူေတြ ကိုပါ ေကြၽးေသးတယ္ဗ်။ကြၽန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ မစားဘဲ ရြာထဲကလဘၠက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ ျဖစ္သလို မုန္႕နဲ႕ ေကာ္ဖီ၊လဘၠက္ရည္ေတြနဲ႕ေမွ်ာခ်ေပါ့ကိုယ့္ဆရာရယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕က သူတို႕ေတြ ေကြၽးျပီးေမြးျပီး၊စားျပီးေသာက္ျပီး တဲ့အခ်ိန္ထိေမာ္ေတာ္ေပၚမွာငုတ္တုတ္ေလးေတြ
ထိုင္ေစာင့္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ ျခင္ဆိုတဲ့ အေကာင္မ်ိဳးကလဲ ေပါေပါမ်ားမ်ားကိုရွိေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕မွာျငိမ္ျငိမ္ေလး
ကိုထိုင္မရေအာင္ပါပဲ။ မတတ္သာတဲ့အဆံုးေတာ့ ရြာထဲျပန္သြား၊ျခင္ေဆးေခြဗူးတစ္ဗူး၀ယ္ျပီး ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာလာထြန္းျပီးေနေတာ့မွပဲသက္သာေတာ့တယ္။၃ နာရီသာသာေလာက္ေစာင့္ျပီး နာရီလက္တံေတြက ၈နာရီ ခြဲနားကို သီေတာ့မွပဲကိုယ္ေတာ္မ်ားက ေပၚေတာ္မူလာပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ပစၥည္းေတြ၊အိုးခြက္ေတြျပန္တင္ျပီးခ်ိန္က်ေတာ့ ၉နာရီစြန္းစြန္းကိုေရာက္ေရာေပါ့။ အဲဲဒီအခ်ိန္မွ အလယ္ေရေက်ာ္ ဆိုတဲ့ ရြာကေနျပီး က်ံဳမေငူျမိဳ႕ကို ျပန္ထြက္လာႏိုင္ပါေတာ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အျပန္ခရီး
တစ္ေနလံုးပင္ပန္းထားတာေတြ ေၾကာင့္လူက ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ငိုက္ျပီးျပန္ပါလာတယ္ေလ။ ညကလဲေမွာင္နဲ႕မဲမဲ ဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ ကို မျမင္ရ ၊မခံစားရ ပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။မွတ္မွတ္ရရ ေမာ္ေတာ္ ကေသာင္ေပၚကို တစ္ေခါက္တင္သြားေသးတယ္ဗ်ာ။တင္ေပမေပါ့။
ေမွာင္ေနတာကို မီးမွမပါၾကတာ။ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေတာ့ အႏာၱရယ္အၾကီးသားေနာ္..ကိုယ့္ဆရာေရ။ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ က်ံဳမေငးျမိဳ႕ ကိုေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ပဲည သန္းေခါင္ေလာက္မွာ ျပန္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆက္တိုက္ပဲ ကိုထြန္းဦးနဲ႕ ကိုမ်ိဳးခ်စ္တို႕ က ဆက္ထြက္ၾကမယ္။ ညတြင္းခ်င္းပဲ ရန္ကုန္ကို ခရီးဆက္ၾကမယ္ ဆိုျပီး ကားေပၚကိုတက္ၾကပါေရာဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လဲ မျငင္းသာေတာ့ဘဲေနာက္ကလိုက္ၾကရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေနာက္ေန႔နံနက္ ၈နာရီခြဲေလာက္မွာ ျပန္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။
ျပန္ေရာက္ျပီးတဲ့ေနာက္မွာလဲ ကြၽန္ေတာ့ခါင္းထဲမွာ ေတြးစရာေတြ က အမ်ားၾကီး ၊အမ်ားၾကီးပါ။ ကိုယ့္ဆရာတို႕ကို ျပန္မေျပာျပေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဆရာတို႕လဲ ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕ဒီစာကို ဖတ္ျပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနတာေတြကို နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ နားလည္ႏိုင္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ဒါပါပဲဗ်ာ။
လဂြန္းအိန္္ 