သမိုင္းထဲမွာတစ္ကယ္ ရွိခဲ့တဲ့သူရဲေကာင္းလဂြန္းအိန္ အေၾကာင္းေရးသားတင္ျပခ်င္ပါတယ္။ဒီစိတ္ကူးရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အလုပ္ရွဳပ္ပါတယ္။ စာေတြျပန္ဖတ္၊ ေရးမယ့္ ပံုစံေတြ စဥ္းစားနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ေနာက္အခ်ိန္ကလဲေတာ္ေတာ္ေပးရမယ္ထင္တာပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ဒီစာေတြကို ေရးႏိုင္ဖို႕ စာအုပ္ထူထူ ၾကီး အနည္းဆံုး ၃ အုပ္ေတာ့ ျပန္ဖတ္ရပါလိမ့္မယ္။အိပ္ေရးေတာ့ပ်က္တာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ဖတ္တဲ့လူရွိရင္ ေရးတဲ့လူလဲေက်နပ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ စာေရးတာ မရွင္းတာရွိခဲ့ရင္၊ သိခ်င္တာရွိခဲ့ရင္ ေမးၾကပါ။
သိရင္ေျဖပါ့မယ္။မသိရင္လဲ မသိတဲ့အေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ၀န္ခံပါ့မယ္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕လို မသိတာ၊မတတ္တာကို သိခ်င္တတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနပါ။ဒီစကားက ဘယ္သူ႕ကိုမွ မရည္ရြယ္ပါဘူး။တိုက္ဆိုင္လို႕ထိခိုက္သြားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ဒါကေတာ့ အညႊန္းေတြပါ။ စာဖတ္ရင္းေတြ႕လာၾကပါလိမ့္မယ္။
နာမည္(သို႕)အေခၚအေ၀ၚမူကြဲ = (/…)
မြန္ဘာသာနဲ႕အသံထြက္ဆိုရင္ = (…*)
ဆက္စပ္တဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ားဆိုရင္ =(….)
………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
နိဒန္း
ျမန္မာရာဇ၀င္တြင္ အင္း၀-ဟံသာ၀တီ အႏွစ္ ၄၀ စစ္မွာ ထင္ရွားသည့္ ကာလ၊သမိုင္းအေေကြ႕တစ္ေနရာ ျဖစ္သည္။ ထိုကာလ
တြင္းတြင္ အထက္ အင္း၀(ျမန္မာ)ႏွင့္ ေအာက္ပဲခူး(မြန္)တို႕ အျပိဳင္စစ္ျပဳခဲ့ျပီး၊သူရဲေကာင္း ၊ပညာရွိ မ်ား အမ်ားအျပားေပၚထြန္းခဲ့ျပီး၊
ယဥ္ေက်းမႈအရလဲ ပဲ ေရာေႏွာ၊ပူးေပါင္းခဲ့ၾကပါသည္။
ဟံသာ၀တီတြင္သုရွင္ဗညားဦး(ဆင္ျဖဴရွင္ဗညားဦး)နာမက်န္းျဖစ္ခ်ိန္တြင္သားေတာ္ဗညားႏြဲ႕(ေနာင္တြင္-ရာဇာဓိရာဇ္/ျမန္မာ
သကၠရာဇ္၇၄၅-၇၂၈) အား သုရွင္ဧ။္ အမေတာ္ မဟာေဒ၀ီ ႏွင့္ေယာက္ဖေတာ္ သမိန္မရူးတို႕ မွ သတ္ျဖတ္ကာသမိန္မရူးထီးနန္း
ရရန္ၾကံေလေသာေၾကာင့္ ဗညားႏြဲ႕ လဲ ကၽြန္ယံု ၃၀ ေက်ာ္ျဖင့္ ဒဂံု (ရန္ကုန္)သို႕ထြက္ေျပးကာ ထိုမွေနျပီး ပုန္ကန္ပါေတာ့သည္။ (သမိန္မရူး ႏွင့္ မဟာေဒ၀ီ တို႕မွာ မရိုးသားၾကေပ။)ေနာင္တြင္ မဟာေဒ၀ီႏွင့္ သမိန္မရူးတို႕ က စစ္တပ္ၾကီးစီရင္ကာ ဒဂံုကို ၀ိုင္းရံ
လာစဥ္ ဥပါယ္ျဖင့္ ေျမာင္းျမ ႏွင့္ မုတၱမ တို႕မွ စစ္တပ္မ်ားကို ျပန္လွည့္ ေစရန္ ျပဳျပီး သမိန္မရူး တပ္ကိုည အခ်ိန္တြင္ အျပင္းတိုက္
သျဖင့္ မရူးေျပးရာ လူသူသံု႕ပန္း အမ်ားအျပားရျပီး ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ေလသည္။ ေနာက္ တြင္ပဲခူးထိခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ရာ ပဲခူးမေရာက္
မွီ ခမည္းေတာ္ ဗညားဦး နတ္ရြာလားေလေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ သမိန္မရူးေျပးေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း၊ျမိဳ႕တြင္းမွ မႈးမတ္
ေဒါဗညားမ်ားက ေထာက္ခံေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း နန္း ပလႅင္ေပၚသို႕လြယ္ကူစြာ တက္ႏိုင္ကာ ရာဇာဓိရာဇ္ ဟူေသာဘြဲ႕ျဖင့္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္တြင္ ဟံသာ၀တီျပည္ကို အုပ္စိုးေလသည္။နန္းတက္ျပီးေနာက္ မၾကာမွီ အင္း၀မွမင္းၾကီးစြာ သည္ ေျမာင္းျမစား ေလာက္ျဖား၏
မနာလို ကုန္းတိုက္စကားတြင္ယံုမွတ္ကာ ဟံသာ၀တီ ကိုအရယူရန္အၾကံျဖင့္ခ်ီလာသည္ကို တြန္းလွန္ ခဲ့ရေသးသည္။အမွန္တြင္
ဟံသာ၀တီမင္းေနျပည္၏ အာဏာစက္မွာ ရာမည မြန္သံုးရပ္တြင္အေရွ႕မုတၱမ ၃၂ ျမိဳ႕ နွင့္ အေနာက္ ပုသိမ္၃၂ျမိဳ႕ မ်ားသို႕ပင္ သက္ေရာက္ႏိုင္ျခင္းမရွိဘဲျဖစ္ေနသည္မွာ ဆင္ျဖဴရွင္ဗညားဦး လက္ထက္ကပင္ျဖစ္ပါသည္။ထို႕ေၾကာင့္ဗညားႏြဲ႕ အေနျဖင့္ အဆိုပါ
သူပုန္သူကန္၊ ျမိဳ႕စားရြာစားမ်ားကို ႏိွမ္ႏွင္းရန္ အေၾကာင္းဖန္လာ ေလေတာ့သည္။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
အခန္း(၁)
က်ဳပ္နာမည္က မသံလံု(မဲ့စံလံု/မြန္ဘာသာျဖင့္အသံထြက္*)၊မိဘမ်ားကေတာ့ သာမန္ လယ္လုပ္အသည္သားေတြပါပဲ။ က်ဳပ္က်မွ တိုက္တာခိုက္တာ ၀ါသနာထံုလို႕ ရြာက ဆရာေတာ္ရဲ႕ ကပၸိယၾကီးဆီမွာတိုက္နည္း ခိုက္ရာေတြကို သင္ၾကားခဲ့တာအရြယ္
ေရာက္သည္ထိပဲဆိုပါေတာ့။ေနာက္ေတာ့ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ရဲ႕ တပ္ေတာ္ၾကီး အေရွ႕ဖက္မုတၱမ နယ္တစ္လႊားကို ႏိွမ္ႏွင္းလာတယ္
္ၾကားလို႕ပဲအနီးဆံုးျမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ တရည္း ကိုသြားျပီး ျမိဳ႕စား အမတ္ၾကီးသမိန္သံျဗတ္ဆီမွာ အမႈေတာ္ထမ္းလိုက္ပါတယ္။အမတ္ၾကီးက ဥာဏ္ အေမွ်ာ္အျမင္ၾကီးသလို၊စစ္ေရးစစ္ရာမွာလဲ မညံ့လွပါဘူး။ေျပာရရင္ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ ရဲ႕လက္ရံုးတစ္အားပတၱျမားအစြယ္
တစ္ေခ်ာင္းလိုပါပဲ။သုရွင္ ရာဇာဓိရာဇ္ ဆိုတာကလဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ဘုန္းရွင္ကံရွင္ျဖစ္တာမို႕ အင္မတန္ ထက္ျမက္လွေပမယ့္၊
သုရွင္ရဲ႕ခမည္းေတာ္ ဗညားဦး လက္ထက္ေတာ္ကတည္းက ရွိခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕စားရြာစားမ်ားရဲ႕ မေလးမခန္႕တဲ့ပုန္ကန္မႈေတြ၊ မနာခံမႈေတြကို
လိုက္လံသုတ္သင္ရွင္းလင္းေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ဒီလို သူပုန္သူကန္ေတြကိုမရွင္းလင္းမီွကပဲ အေနာက္ဖက္နယ္ျဖစ္တဲ့ ေျမာင္းျမျမိဳ႕က ေလာက္ျဖားရဲ႕ ေသြးထိုးမႈေၾကာင့္အထက္ အ၀(အင္း၀) ျပည္ၾကီးက ရွင္ဘုရင္ မင္းၾကီးစြာ စစ္ျပဳလာတာကို တြန္းလွန္ခဲ့ျပီးျပီမဟုတ္
လား။ ေနာက္အေရွ႕ဖက္က ရန္စစ္ေတြကို အရင္ရွင္းလင္းမယ္ဆိုျပီး ခ်ီတက္လာတာတဲ့ေလ။အစ က ဒီ တရည္းျမိဳ႕ဟာလဲ
ပုန္စားသူ ေဘာ္လဂြန္း (ေလာက္ျဖားနဲ႕ တူေတာ္သူ) ကအခိုင္အမာ ေနခဲ့တာပါ။ေနာက္သုရွင္စစ္ခ်ီလာတယ္ၾကားေတာ့ မခံ၀ံ့ေတာ့ပဲ သူ႕ဦးရီးျဗက္ထဗ ရွိရာ မုတၱမ ကိုေရွာင္တိမ္းသြားပါတယ္။ဒီေတာ့ သုရွင္လဲ ယံုၾကည္ရတဲ့ အမတ္ၾကီး သံျဗတ္ကို တရည္းျမိဳ႕မွာ
အင္အား၅၀၀၀နဲ႕ ခန္႕ထားျပီး ေနာက္ျပန္လွည့္လို႕ ရိကၡာ စုဖို႕သြားပါတယ္။( ေလာက္ျဖားတို႕ ညီအစ္ ၄ ေယာက္လံုးပုန္ကန္ၾက
သည္။ ေလာက္ျဖား=ေျမာင္းျမ၊အဲျဗပုန္=လဂြန္းဗ်ည္း၊ျဗတ္ထဗ=မုတၱမ၊ဥလို=ေမာ္လျမိဳင္။အေဆြအမ်ိဳးအင္အားမ်ားျပားေသာ
ေၾကာင့္ပုန္ကန္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။)သုရွင္စစ္ ျပန္ရုတ္တယ္ၾကားေတာ့မုတၱမ နဲ႕ ေမာ္လျမိဳင္ ကသူပုန္ေတြဟာအင္ၾကီးအားၾကီးနဲ႕
ခ်ီတက္လို႕ က်ဳပ္တို႕ေစာင့္တဲ့တရည္းျမိဳ႕ကို တိုက္ခိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္က လဲ လက္ေရးထက္တဲ့လူပီပီ လာတဲ့ရန္သူစစ္မွန္
သမွ်ကို ဦးေဆာင္တြန္းလွန္ ႏိုင္လို႕ က်ဳပ္တို႕တပ္မွာ က်ဳပ္ဟာ နာမည္ ေက်ာ္လာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ အမတ္ၾကီး သမိန္သံျဗတ္ က က်ဳပ္ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ကိုသုရွင္စီ ေလွ်ာက္တင္ေပးလို႕လားမသိဘူး။ က်ဳပ္ကို သုရွင္က အေ၀းေနဆုလာဘ္ေတာ္ေတြ ခ်ီးျမွင့္
ေပးတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္လို ခ်င္တာဒီဆုလာဘ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္က ကၽြန္ျဖစ္တဲ့လူပါ။ က်ဳပ္ အရွင္သခင္ဆီမွာ ကၽြန္ေကာင္းအျဖစ္နဲ႕ အစြမ္းကုန္ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ ရဖို႕ပဲ ရည္ရြယ္ပါတယ္။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………
အခန္း(၂)
ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္း အစြမ္းျပခြင့္ရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ အမတ္ၾကီး သံျဗတ္ က လဂြန္းဗ်ည္း မွာရွိတဲ့ သုရွင္တပ္ ကိုသြားကူညီ မယ္ဆိုျပီး က်ဳပ္တို႕ကို ေခၚေဆာင္သြားလို႕ပါ။ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဟို ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႕တပ္ကိုေရွ႕တန္း
မွာထားလို႕ တိုက္ခိုင္းပါတယ္ေလ။ သုရွင္ဟာ စစ္ေရးစီရင္ရာမွာ ကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုတာ က်ဳပ္မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ခြင့္ရေတာ့
တာပဲေပါ့။စစ္ကို မျပဳမီ တိုက္ရမယ့္ ျမိဳ႕ ကိုအရင္ဦးဆံုး ပတ္ၾကည့္ေတာ့ က်ံဳးနဲ႕ အနီးတစ္ေနရာမွာ တဲအိမ္တစ္လံုးေတြ႕တာနဲ႕ ညေနေစာင္းအေရာက္၊ ေလေ၀ွ႕ခ်ိန္ မွာ အဲဒီတဲကို မီးတိုက္ခိုင္းပါတယ္။ မီးကေန မီးစမီးပြားေလးေတြ ဟာ ျမိဳ႕ထဲကို ေလနဲ႕ပါျပီး ျမိဳ႕တြင္းမွာပါမီးေလာင္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ျမိဳ႕တြင္းမွာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ျပီး ျမိဳ႕မွာေစာင့္တဲ့ ပုန္ကန္သူ ေဘာလဂြန္း ဟာျမိဳ႕ျပင္ကို ဆင္နဲ႕ထြက္လို႕ မီးျငိမ္းမယ္ဆိုတဲ့ အၾကံနဲ႕လာပါေတာ့တယ္။ ျမိဳ႕တံခါးအဖြင့္မွာပဲ က်ဳပ္တို႕တပ္ေတြ အျပင္း၀င္တိုက္လို႕ ရန္သူဗိုလ္ လဲက်၊ျမိဳ႕ကိုလဲရပါေတာ့တယ္။က်ဳပ္ရဲ႕ အစြမ္းေတြ ကိုသုရွင္မ်က္ျမင္ ျမင္တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အနား ခစားေစေတာ့တယ္ေလ။
က်ဳပ္တို႕လဲ ညေရာက္ေတာ့ ေအာင္ပြဲခံတဲ့အေနနဲ႕ ျမိဳ႕တြင္းမွာ စားေသာက္ေနၾကတုန္း ျမိဳ႕ျပင္က အသံေတြၾကားလို႕မွ ျမိဳ႕ရိုးေပၚတက္ၾကည့္ၾကေတာ့ သံေမာင္ျမိဳ႕စား မျဂိဳင္း ဟာ သစၥာ ကိုမေစာင့္ပဲ သူ႕တပ္ေတြနဲ႕ ျမိဳ႕ျပင္က က်ဳပ္တို႕တပ္ေတြကို အတင္းတိုက္ျပီး၊တပ္တိုင္ေတြ တဲနဲ႕ ရိကၡာေတြကို မီးတင္ရွိဳ႕ေနတာေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့တယ္။မျဂိဳင္း ဟာ သုရွင္ရဲ႕ေျခမေသြးကို ေသာက္ျပီးသစၥာခံခဲ့ျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ မရိုးသားတဲ့အၾကံရွိႏွင့္ျပီးသားမို႕ က်ဳပ္တို႕စစ္ပန္းတဲ့အခ်ိန္၊ အမႈမွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ မွာ ၀င္တိုက္တာပဲျဖစ္ရမယ္။
“ေတာ္.. ဒီကၽြန္ပ်က္ မျဂိဳင္းရဲ႕ ေခါင္းကို ငါ့အားမည္သူဆက္မည္နည္း .. “……..
သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ရဲ႕အသံက တင္းမာ ခက္ထန္ေနသည္။တိုက္သမွ် ရွံဳးဖူးသည္မရွိ၊ ခုမွသစၥာေဖာက္ခံရ ျပီး အလစ္မွာ အတိုက္ခံရ
ေသာေၾကာင့္ ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္းတို႕ကို ခံစားေနရေလျပီ။ မင္းဧကရာဇ္ တစ္ပါးအေနျဖင့္ ျမိဳ႕စားတပ္ ၏ အာခံမႈကို ခံျပင္း
ေနျခင္းလဲျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ မည္သူမွ ရန္သူတပ္အတြင္း ၀င္ကာ ရန္သူဗိုလ္၏ေခါင္းကို ျဖတ္ယူပါမည္ဟု မေလွ်ာက္ရဲၾက။
လြယ္လွေသာကိစၥမဟုတ္သလို အခန္႕မသင့္လွ်င္ ရန္သူလက္ခ်က္ျဖင့္ေခါင္းႏွင့္ကိုယ္ အိုးစားကြဲမည္မဟုတ္ေလာ။ထိုစဥ္……..
“ကၽြႏု္ပ္ရေအာင္ယူျပီး သုရွင္ထံကိုဆက္မည္….” ေအာင္ျမင္ရဲရင့္ေသာ အသံေၾကာင့္ အားလံုး အသံလာရာကို လွည့္ၾကည့္ၾကရာ…. မသံလံု …. မၾကာေသးမည္ကမွ အနားေခၚကာေျမွာက္စားခံထားရေသာ သမိန္သံျဗတ္ ၏သူရဲ မသံလံု ….
သံေမာင္ျမိဳ႕၏ညအခ်ိန္၊တိတ္ဆိတ္ေနေသာလဲ မျဂိဳင္းမွာ မအိပ္ႏိုင္ေသးဘဲ စံေတာ္အိမ္အတြင္း သလြန္ေပၚတြင္ ထိုင္လွ်က္ပင္
ရွိေနေသးသည္။ ထိုစဥ္ သူရဲတစ္ဦး ကိုယ္ကိုငံုကာ ခစား၀င္လာသည္ကိုေတြ႕ေသာေၾကာင့္ .. “ေဟ့.. ဘာေၾကာင့္ဒီအခ်ိန္ၾကီးမွ လာခစားရတာလဲ..ေမာင္မင္း”ဟုခပ္ျပတ္ျပတ္ ေမးမိ လိုက္သည္။”ရန္သူဦးေခါင္းဆက္သရန္ လာျခင္းျဖစ္ပါသည္အရွင္” ..အသံမွာ ရဲရင့္လွသျဖင့္ ရန္သူဦးေခါင္းကို အမွန္ပင္ ဆက္လာသူျဖစ္မည္ ဟုေတြးကာ … ျခင္းေတာင္းအတြင္းမွ ေခါင္းျပတ္ကို ငံုၾကည့္မိ
လိုက္သည္။ တဒဂၤ အတြင္းမွာပင္……မျဂိဳင္းလည္တြင္က်င္ခနဲျဖစ္သြားျပီးေနာက္….
“ေဟ့ … ရန္သူ ၊ ရန္သူ .. ျမိဳ႕စားမင္း လုပ္ၾကံခံရျပီ .. ရန္သူ.. ”
သံေမာင္ျမိဳ႕အတြင္း ကမာၻပ်က္သကဲ့သို႕ ဆူညံသြားသည္။ တပ္သားမ်ား အသင့္မျဖစ္မွီပင္ မသံလံုမွာ ျမိဳ႕ျပင္ သို႕ေရာက္သြားေလျပီ။ လုပ္ၾကံမႈမွာ ရိုးရွင္းလြယ္ကူလွပါသည္။ ရန္သူေခါင္းျပတ္ ကိုၾကည့္ရန္ ငံုလာေသာ မျဂိဳင္း၏ေခါင္းကို ရုတ္ခ်ဥ္း ထခုန္ျပီးခုတ္ျဖတ္ကာ ျခင္းအတြင္းမွ အိုးႏွင့္ ေခါင္းကို လဲလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။လုပ္ကိုင္ပံုပိရိ ျမန္ဆန္ေသာေၾကာင့္ စံအိမ္ေတာ္ တံခါးအျပင္မွ အေစာင့္မ်ား
ပင္မသိလိုက္ၾက။
မ်ားမၾကာမွီ လဂြန္းဗ်ည္း မွ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ ၏တဲနန္းအတြင္း….
မသံလံု သြားခဲ့သည္မွာ ၾကာျမင့္ျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သုရွင္မွာ အတန္ပင္ စိုးရိမ္ေနမိျပီျဖစ္သည္။ မသံလံု မွာ တိုက္ပြဲတြင္းတြင္ ရဲ၀ံ့ပါေသာလဲယခုကဲ့သို႕ လုပ္ၾကံရန္မွာ ရဲ၀ံ့ ယံုမွ်မက ၾကံရည္ဖန္ရည္ႏွင့္ျပည့္စံုရန္ လည္းလိုအပ္ေပသည္။စဥ္းစားေနဆဲမွာပင္ ….
ေရွ႕ေတာ္သို႕ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီလ်က္ရွိေသာ ေခါင္းပ်က္တစ္ခု လိွမ့္ကာ ၀င္လာသျဖင့္ သုရွင္မွာ လန္႕ထိပ္ ေတာ္မူေလသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ေသာ သမိန္သံျဗတ္ က.. “သံေမာင္စား မျဂိဳင္း၏ဦးေခါင္းကို အရွင့္ကၽြန္ မသံလံု ရသျဖင့္၀င္ေရာက္ဆက္သျခင္းျဖစ္ပါသည္ ..အရွင္”
ေလွ်ာက္တင္သံၾကားမွ သုရွင္လည္း အျဖစ္မွန္ ကိုသိသျဖင့္ မသံလံု ကို ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူေလသည္… “ေယာက်ၤားေကာင္းပီသပါေပသည္..။”
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
အခန္း(၃)
က်ဳပ္မေက်နပ္ဘူးဗ်ာ။ ဒီေလာက္ ၾကီးက်ယ္တဲ့ အေရးကို ေအာင္တာေတာင္ဗ်ာ။သူပုန္ေခါင္းကို က်ဳပ္ မွာစြန္႕စြန္႕စားစား တစ္ကိုယ္
ေတာ္ ၀င္ျပီး ျဖတ္လို႕ သုရွင္ကို ဆက္တာ၊ သုရွင္က ႏႈတ္နဲ႕ပဲ ..“ေယာက်ၤားေကာင္းပီသပါေပသည္..။” တဲ့ ။က်ဳပ္ဆုေတာ္
လာဘ္ေတာ္ေတြ မက္လို႕ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ တဲနန္းထဲက မႈးမတ္ ေဒါဗညားေတြ ေရွ႕မွာ က်ဳပ္ နဲ႕ထိုက္တန္တဲ့ ခ်ီးမြမ္းခန္းေလး
ေတာ့ ဖြင့္ေပးဦးမွေပါ့။ ခုေတာ့ …….
မိုးပင္စင္စင္ လင္းခါနီးေသာ္လဲ မသံလံု အိပ္မရႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနသည္။သုရွင္သည္ သူရဲေကာင္းေတြကို ခ်စ္သည္ ဟုၾကားဖူးသည္မွာ
မျဖစ္ႏိုင္ဟုပင္ေတြးမိေတာ့သည္..။သို႕ေသာ္ .. ကိုယ္ကကၽြန္၊ သူကအရွင္။မည္သို႕မွ ေစာဒက မတက္ရာေပ ဟုႏွလံုးသြင္းကာ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့သည္။
ေနာက္ ေမာ္လျမိဳင္ႏွင့္မုတၱမ ျမိဳ႕မ်ား သို႕ အမတ္ၾကီး သမိန္သံျဗတ္ အပါအ၀င္ အမတ္ဒိန္၊ ရဲသင္ရံ၊ျဗထဗိုက္၊အဲေကာင္ဗိန္၊အဲနရဲ၊
ဗိုက္ပဲတို႕တပ္(၇)တပ္ခ်ီတက္ကာ သုရွင္က လဂြန္းဗ်ည္း မွသာ စံေနသည္။ ထိုစဥ္ ျဗတ္ထဗ တို႕ညီေနာင္မ်ားလည္း ငွင္းတို႕ျမိဳ႕
အသီးသီး မွ အင္အားစုစည္းျပီး ထိုတပ္ (၇) တပ္တိုု႕ ကို လမ္းတြင္ ညအခ်ိန္ အလွစ္၀င္တိုက္သျဖင့္ သမိန္သံျဗတ္ ႏွင့္ အမတ္ဒိန္
တပ္ (၂) တပ္သာ က်န္ ျပီး က်န္ တပ္မ်ား ပ်က္ေလေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္ …….
“ေသြးေသာက္ သံျဗတ္ ၊ ဆုတ္ မည္ေလာ..။” အမတ္ဒိန္ အသံမွာ အေလာၾကီးလ်က္ပင္ရွိေလသည္။မေလာလဲမရနိင္။တပ္(၇)တပ္
လာရာ၊ယခု တပ္ (၂) တပ္ သာက်န္ေတာ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဒါေတာင္ ရန္သူ မ်ားက အကုန္ခ်ီမလာၾကေသး။ေခ်ာင္းတစ္ဖက္
တြင္ တပ္အခ်ိဳ႕ က်န္ေနေသးသည္။ သမိန္သံျဗတ္က ..
“ငါတို႕ဆုတ္ ေသာ္ မင္းဧကရာဇ္ ၏အေရးေတာ္ပံုပ်က္ေခ်မည္။ယခုလည္း ငါတို႕တပ္(၂) တပ္ကို သူတို႕ ပ်က္ရန္မတိုက္ႏိုင္ေသး။
တပ္တြင္းမွ စစ္သည္တို႕ကို အသံတိတ္ေနပါေစ။ ငါတို႕ ပရိယာရ္ ျပဳျပီးအႏိုင္ယူရမည္။ငါတို႕တပ္ေတြ ဆုတ္ဟန္ျပဳျပီး အထုတ္အပိုးတို႕
ကိုျပင္မည္။သူတို႕ဖက္က ျမင္ေသာ္ ဆုတ္ျပီအမွတ္ႏွင့္ေပါ့ေပါ့ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ တိုက္လာလွ်င္ ငါတို႕အျပင္းတိုက္ ကာ အႏိုင္ယူျပစ္မည္။”
“ေဟ့ .. မသံလံု .. အသင့္ျပင္စမ္း၊ရန္သူေတြ ေခ်ာင္းကူးလာရင္မင္းဦးေဆာင္ျပီး အျပင္းသာတိုက္ေခ်၊တပ္ဦးကေနမင္းမခြာေလႏွင့္..။”
မ်ားမၾကာမည္….အမတ္ဒိန္ ႏွင့္ သမိန္သံျဗတ္ တို႕(၂)တပ္သည္ ရန္သူ တပ္အားလံုးကို အႏိုင္ရျပီး ေအာင္ပန္းဆင္လွ်က္ ေမာ္လျမိဳင္ႏွင့္ မုတၱမ ျမိဳ႕မ်ားကိုရေလသည္။
သုရွင္လည္း အားရေတာ္မူသျဖင့္ အမတ္ဒိန္ ႏွင့္ သမိန္သံျဗတ္တို႕အားဆုလာဘ္ေတာ္မ်ား ခ်ီးျမွင့္ျပီး သမိန္သံျဗတ္ဟူေသာ္အမည္နာမ မွသမိန္ျဗာဇၨ ဟူေသာ ဘြဲ႕ျဖင့္တိုးတက္ ခ်ီးေျမွာက္ေလသည္။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
အခန္း(၄)
သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ သည္ ရာမညတိုင္း မြန္သံုးရပ္ တြင္အေရွ႕တစ္လြားကိုသိမ္းသြင္းေတာ္မူျပီး၊ျမိဳ႕စား၊ရြာစားမ်ား အသီးသီးထည့္ကာ ဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္(ပဲခူး)သိူ႕ျပန္ေလသည္။ လမ္းခရီး တစ္ေထာက္နားရာ တိုက္ကုလား ျမိဳႈသို႕ေရာက္လွ်င္…….
`မႈးမတ္တို႕ ဒီတိုက္ကုလားျမိဳ႕တြင္ေခါင္ငါးဆက္အိမ္နန္းတစ္ခုအျမန္ေဆာက္ရမည္။´
မႈးမတ္၊တပ္သားအေပါင္းတို႕လဲ ဘုရင့္နန္းတစ္ခုကို အခ်ိန္မဆိုင္းပဲတည္ေဆာက္ၾကေလသည္..။
ထိုည…. တပ္တဲတစ္ခုအတြင္း ..
`လာ ..မသံလံု .. မင္းကို ငါဒီညမွာ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေပမည္။ မင္းအ၀သာ စားယစ္ေလ…။´ ဗိုလ္မင္း ျဗာဇၹစကားအဆံုးမွာက်ဳပ္
နားေတာင္က်ဳပ္မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ဲျဖစ္သြားတယ္။အမတ္ၾကီးလို သက္ၾကီး၀ါၾကီးတစ္ေယာက္က က်ဳပ္ကိုစားပြဲ တည္ခင္းတယ္
ဆိုေတာ့ က်ဳပ္အၾကီးအက်ယ္အံ့အားသင့္တာဆန္းသလားေလ။ အမတ္ၾကီးလဲ က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြကို ေထြေတြရာရာေမးျမန္းလို႕ က်ဳပ္နဲ႕အတူ ထိုင္ျပီး စားေသာက္ပါတယ္။ အစေတာ့ က်ဳပ္လဲ သူ႕လို လူၾကီးသူမနဲ႕ တစ္စားပြဲထဲထိုင္ျပီးေသာက္စားရတာ သိပ္ေတာ့
မရဲလွေပမယ့္ အခ်ိန္ေလးၾကာလာေတာ့ ရင္းႏီွးလာတာတစ္ေၾကာင္း၊ေနာက္ ယစ္ေရႊရည္ေတြရဲ႕တန္ခိုးေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း ေျပာရ
ဆိုရတာ ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းလာတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ေသာက္ရင္း ေသာက္ရင္း က်ဳပ္ ကိုက်ဳပ္ ဘာျဖစ္လိုက္မွန္းကို
မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲဗ်ာ။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေ၀ရီေ၀လင္းအခ်ိန္ …..
က်ဳပ္မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပြင့္ေတာ့ က်ဳပ္အရင္ဆံုးေတြ႕လိုက္ရတာက အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္။ ဘယ္သူေတြလဲ ။ က်ဳပ္လဲ မူးရီေ၀ေနဆဲမို႕ ေခါင္းက ေကာင္းေကာင္း မၾကည္လင္ေသးေပဘူးေပါ့။ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ဖူးသလုိေတာ့ရွိသလိုပဲဆိုျပီး ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ …. ဘုရား၊ကယ္ေတာ္မူပါ။ ဒါသုရွင္ရဲ႕ ေမာင္းမေတာ္ ေမႏွင္းေကသရာပဲ။ ဒုန္၀ုန္းစား သမိန္သံလွစ္ရဲ႕သမီး၊
သုရွင္ရဲ႕ကိုယ္လုပ္ေမာင္းမတစ္ပါး။ ဒါဆိုရင္..ဒီေနရာကေရာ။ ဟင္ ဒါ….ဒါ ….. သုရွင္ရဲ႕တဲနန္း၊ဒါသုရွင္ရဲ႕ သလြန္ေတာ္.. ဟာ..
သြားျပီ။ငါ…. ငါ၊ဘုရင့္နန္းေပၚတက္၊ ဘုရင့္ေမာင္းမ ေတြနဲ႕ ……. အား…………
က်ဳပ္ မ်က္လံုးေတြျပာသြားျပီး သလြန္ေပၚက ခုန္ခ်ဆင္းေျပးဖို႕ၾကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္းမနွစ္ေယာက္က က်ဳပ္ကို တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ဆြဲထားျပီးတားေနတယ္ဗ်ာ။
`ကၽြႏု္ပ္ေတာင္းပန္ပါသည္္။ကၽြႏု္ပ္ စားေသာက္လို႕လူမွန္းမသိေအာင္မူးယစ္ေသာေၾကာင့္ ၊သုရွင္အိမ္နန္းေပၚသို႕တက္ကာျပစ္မွား
မိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ဒီတစ္ခါျဖင့္ ခ်မ္းသာေပးေစလိုပါသည္္။`
က်ဳပ္ေျပာလို႕အျပီးမွာေတာ့ ေမႏွင္းေကသရာ က “မရုန္းပါနဲ႕ ေမာင္ၾကီး၊ႏွမေတာ္ေျပာတာကို နားေထာင္လွည့္ပါ။မစိုးရိမ္၊မေၾကာက္
ရြံပါနဲ႕။”
တဲ့….။
က်ဳပ္လဲ မရုန္းမကန္ေတာ့ပဲ ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္နဲ႕ေနေတာ့မွ သူကဆက္ျပီး…”သုရွင္က ေမာင္ၾကီးကို ဒီ တိုက္ကုလားျမိဳ႕ကိုစားေစ
တယ္။ျပီးေတာ့ လဂြန္းအိန္ ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕ေရႊနဖူးစီးနဲ႕ ဒီေခါင္ငါးဆက္အိမ္ၾကီး၊ ဆင္ေပါက္ငါးစီးေပးတဲ့အျပင္ ႏွမေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္
ကိုလဲ ကေတာ္မယား အျဖစ္ ေဆာင္ႏွင္းေစသည္။ေမာင္ေနရာမွားလာသည္မဟုတ္။ဒီေနရာ၊အိမ္၊သလြန္၊မယား အားလံုးကို ေမာင္
ပိုင္ပါသည္။မယံုလွ်င္ နဖူးမွ ေရႊဘြဲ႕ျပားသရဖူကို စမ္းၾကည့္ပါ။”
က်ဳပ္လဲ သူေျပာအျပီးမွာ သူ႕စကားအတိုင္း နဖူးကို ကိုင္စမ္းၾကည့္ေတာ့မွ မာမာ အရာတစ္ခု စမ္းမိတယ္။ ဒါနဲ႕ အစည္းေျဖၾကည့္ေတာ့
မွ လဂြန္းအိန္ ..တဲ့။ လဂြန္းအိန္ …။ ဟာ .. ၀မ္းသာလိုက္ေလျခင္း။ငါ့ကို သုရွင္က ဘ၀ေျပာင္းေစခဲ့ျပီ။ ၾကည့္စမ္း အိမ္ေတာ္၊မယား၊ စားရန္ျမိဳ႕ ။အကုန္ျပည့္စံုျပီပဲ။က်ဳပ္ နဖူးစည္းေရႊျပားကို ၾကည့္ရင္း၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ။ လဂြန္းအိန္… နတ္သိၾကားကဲ့သို႕ အစြမ္း
ထက္သူ …တဲ့။ ၾကီးက်ယ္လိုက္တဲ့ဘြဲ႕ပဲ။
ေၾသာ္..သိျပီ။ က်ဳပ္ သံေမာင္စားမျဂိဳင္း ေခါင္းကို ညခ်င္းျဖတ္လို႕ ဆက္သစဥ္တုန္းက ရုတ္တရက္မို႕ သုရွင္ထိတ္လန္႕ေလတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္က်ဳပ္ကို ဆုလာဘ္ တစ္စံုတစ္ရာ မခ်ီးျမွင့္ပဲ ႏုတ္အားျဖင့္သာခ်ီးမြမ္းေတာ္မူတာေပါ့။ခက်ဳပ္ကိုခ်ီးေျမွာက္တဲပ့ အခါၾကမွ သူ႕ကို လန္႕ေအာင္လုပ္တဲ့ က်ဳပ္ကို လန္႕ေအာင္ ျပန္က်ီစားတာကိုး…. ။ က်ဳပ္၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ။ ဒီလို ထိုက္တန္တဲ့ ခ်ီးေျမွာက္မႈေၾကာင့္ေပါ့။
သုရွင္ဟာတစ္ကယ္ပဲ သူရဲေကာင္းေတြကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္ ရွင္းရွင္းၾကီးယံုၾကည္သြားပါျပီေလ။က်ဳပ္လက္အစံုကလဲ သုရွင္ရွိမယ့္ အရပ္ဆီကို ရည္စူး မိုးလို႕ေပါ့။
………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
အခန္း(၅)
သကၠရာဇ္ ၇၅၀ တြင္ ရာဇာဓိရာဇ္ ႏွင့္ အေမတူ အဖ ကြဲ ေနာင္ေတာ္သူ ဒလစား မညီကံေကာင္းသည္ ေျမာင္းျမ စားေလာက္ျဖားႏွင့္
သစၥာျပဳကာ ပုန္စားေလ၏။ သုရွင္လဲ ဒလ တို႕ခ်ီကာႏွိမ္ႏွင္းျပီး ေနာင္ေတာ္ မညီကံေကာင္း အားကြပ္ကာ ငွင္း၏သား၊တူေတာ္
ေဘာေက်ာ္ အားသစၥာ ခံေစသည္။ထို႕ေနာက္ အဖ၏ အရိုက္အရာ အေမႊအႏွစ္တို႕ကိုဆက္လက္ ခံစားေစသည္။
ေနာက္ ေျမာင္းျမ ကိုခ်ီတက္ရန္ အမတ္၊ေသနာပတိ တို႕ ကိုေခၚေဆာင္ျပီး ခ်ီေလသည္။ သို႕ေသာ္ ေျမာင္းျမ မွာက်ံဳးလည္းက်ယ္၊
ျမိဳ႕ရိုးလည္း ခိုင္လွသျဖင့္ မေအာင္ႏိုင္ပဲရွိေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စစ္ေရးသာေလာက္သည့္ ပုသိမ္(ကုသိန္) သို႕အရင္ခ်ီသင့္ေၾကာင္း
မႈးမတ္မ်ား က ေလွ်ာက္ေသာေၾကာင့္ ပုသိမ္ သို႕ အလွ်င္ခ်ီေတာ္မူေလသည္။ ပုသိမ္ ကိုစားေသာ သူတို႕ မွာ ေလာက္ျဖား၏သား
ေလာက္ရုန္ ႏွင့္ ေလာက္သိန္ တို႕ျဖစ္ၾကသည္။ပုသိမ္ေရာက္လွ်င္ စိတ္မခ်သျဖင့္ဟံသာ၀တီတြင္အခ်ဳပ္၌သြင္းထားေသာညီေတာ္
ေဘာငံမုန္(အဖတူအမိကြဲ)ကို အမတ္အဲေကာင္ဗိန္အားေစလြတ္ျပီး ကြပ္ေစသည္။ပုသိမ္ သည္လည္း ေျမာင္းျမ နည္းတူအင္အား
ၾကီးေသာေၾကာင့္ အတန္ၾကာသည္အထိမရႏိုင္၊ရာဇာဓိရာဇ္၏ငယ္ကၽြန္ပညာရွိအမတ္ရာဇဓႏု(မင္းကန္စီ/ပညာအလြန္ေတာ္သူျဖစ္၊
ဒဂံုသို႕သြားကာ ပုန္ကန္ရန္စီစဥ္ကတည္းကပါ၀င္ကူညီသူ)လည္းက်ဆံုးေသာေၾကာင့္ သုရွင္က ေျမာင္းျမ အားအရတိုက္လွ်င္ ပုသိမ္ ကိုအလြယ္ရႏိုင္သည္ဟု ဆိုကာ တပ္ကိုရုပ္ ျပီး ေျမာင္းျမသို႕ ျပန္ဦးလွည့္ေတာ္ မူရာ……
ေလာက္ရိုန္ ႏွင့္ ေလာက္သိန္ တို႕ က ထိုသတင္းကိုၾကားေသာေၾကာင့္ .. ယခု ဗညားႏြဲ႕ သည္ငါတို႕ကို မတိုက္ႏိုင္သျဖင့္ ေျမာင္းျမသို႕
လွည့္ေခ်ျပီ။ ငါတို႕စစ္ႏွင့္ ေျမာင္းျမစစ္ တို႕ႏွစ္ဖက္ညွပ္တိုက္ခဲ့လွ်င္ သူမခံႏိုင္.. ဟုေဆြးေႏြးျပီး ေနာက္မွ အျပင္းလိုက္ရာ ပန္းလိုင္သို႕
ေရာက္လာၾကေလ၏။ထို သည္ကိုၾကားေသာ သုရွင္က …..
“လဂြန္းအိန္..ရန္သူ႕တပ္မ်ား အေျခမက်မွီ လိုင္၀ သို႕ခ်ီေခ်။ၾကည္းေပၚလည္းလုူအခ်ိဳ႕ေနေစျပီး ေခ်ာင္းတြင္းတြင္တိုင္မ်ားစိုက္ေလာ့။
ေရတက္လွ်င္ တိုင္ဖ်ားကိုကမ္းတစ္၀က္သာေပၚေစရမည္။ေရက်ခ်ိန္တြင္မွ တိုင္အလံုးေပၚရမည္။ျပီးလွ်င္ လူမာလူစြမ္း မ်ားကို ေရြးကာ ေလွငယ္ ၂၀ျဖင့္စစ္ေယာင္ျပျပီးတိုင္မ်ားရွိရာသို႕သင္းတို႕ကုိ မွ်ားလာရမည္။ သင္းတို႕ေလွမွာ ေလွၾကီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တိုင္မ်ားတြင္
ျငိလွ်င္ ရုတ္ရုတ္ ရက္ရက္၊ဖီလာကန္႕လန္႕ ရွိကာမွ မင္းတို႕ တစ္ဟုန္ထိုး တိုက္ရမည္။ ဒီလိုဆို ႏိုင္မည္ မခြၽတ္(မလြဲ)။”ဟုမိန္႕ေလ၏။
ထိုေနာက္ လဂြန္းအိန္ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြေစရန္ မိဖုရားငယ္တစ္ပါးျဖစ္ေသာ ေမြ႕သင္ ေခၚ ဒလသုဒၵမာယာ (ဘုရင္မၾကီးရွင္ေစာပု
၏မယ္ေတာ္) ကိုကြမ္းဆက္ေစေလသည္။
က်ဳပ္စိတ္ေတြ မလံုဘူးဗ်ာ။ဒီေန႕သုရွင္က မိဖုရားကို ကြမ္းဆက္ေစတာ၊မိဖုရားရင္လြမ္း ေလွ်ာက်ျပီး မိဖုရားရဲ႕ အလြန္လွ်ိဳ႕၀ွက္အပ္တဲ့
အလွကို က်ဳပ္ျမင္လိုက္တယ္။ ဒါကို သုရွင္လဲအေတြ႕ပဲ။အင္း…ထားပါေလ။ခုခ်ီရမယ့္ စစ္မွာ ပုသိမ္ေလွတပ္ကလဲ အင္အားမေသးလွဘူး။
က်ဳပ္က ေလွငယ္ေလး ၂၀ တည္းနဲ႕သြားရမွာ။သုရွင္ က်ဳပ္ကိုခ်စ္မခ်စ္ စမ္းသပ္ရမယ္။ အမွန္တကယ္ က်ဳပ္ကို တန္ဖိုးထားခဲ့ရင္ေတာ့
က်ဳပ္အသက္စြန္႕ျပီး ဒီတာ၀န္ကိုထမ္းမယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေသတာခ်င္းအတူတူ ရန္သူလက္ခ်က္နဲ႕ေတာ့ အေသမခံပဲ ဒီမွာပဲအေသခံ
ေတာ့မယ္။…စဥ္းစားျပီးတပ္သားေတြကို က်ဳပ္ေလွေပၚကေနအမိန္႕တစ္ခုေပးလိုက္တယ္.. “ေဟ့ .. မင္းတို႕တပ္မင္းလဂြန္းအိန္ကို ေမးရင္ အနာေရာဂါေၾကာင့္ မက်န္းမမာ ျဖစ္သည္လို႕ေျဖၾက…။”
မၾကာမွီ ဗိုလ္မင္း သမိန္ျဗဇၨ ႏွင့္ အမတ္ဒိန္တို႕လဲ လဂြန္းအိန္ အခ်ိန္တန္ပါလွ်က္ တပ္မထြက္သည္ေၾကာင့္အေၾကာင္းစံုသိရန္
လဂြန္းအိန္္ေလွသို႕လာၾကေလ၏..။ေလွေစာင့္ တပ္သားမ်ားကလဲ ဗိုလ္မင္း လဂြန္းအိန္ နာဖ်ားေလေသာ္ေၾကာင့္ စစ္မခ်ီႏိုင္ေၾကာင္း
ေလွ်ာက္ ေလရာ အမတ္ၾကီး ၂ ပါးလဲ ေလွေပၚတက္ျပီး လဂြန္းအိန္ ကိုယ္ ကို စမ္းသပ္ၾကေလ၏..။
`အပူဖ်ားအေအးဖ်ား တစ္စံုတစ္ရာေသာေရာဂါလကၡဏာေသာ္မွ မရွိ၊မင္းအဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႕ျပဳသနည္း…´
က်ဳပ္လဲ အၾကံရွိေနတဲ့အတိုင္း .. `ယမန္ေန႕က မိဖုရား ဒလသုဒၶမာယာ ကၽြႏု္ပ္အားကြမ္းဆက္ရာတြင္ ရင္၀တ္တန္ဆာ ေလွ်ာက်သျဖင့္
ျမင္မိေသာအေသြးအေရာင္မွာ ပဒုမၼာ ၾကာပြင့္ကဲ့သို႕တင့္တယ္လွေသာေၾကာင့္ စိတ္ကိုကၽြႏု္ပ္ မခ်ဳပ္တီးႏိုင္။ထိုအာရံုတြင္သာကပ္ညိွ
ေနေသာေၾကာင့္ မအိပ္အစားမေနႏိုင္၊စစ္ထြက္လွ်င္လည္း ေသမည္မုခ်ပင္။ထို႕ေၾကာင့္ ေသသည္ခ်င္းအတူတူ ကၽြႏု္ပ္ဒီမွာပင္ေနေတာ့
သည္။´လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
အမတ္ၾကီး ၂ ပါးလည္းက်ဳပ္ရဲ႕ဒီစကားကိုကားေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီး.. `ငါ့တူ လဂြန္းအိန္၊အဘယ္ေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္ရသနည္း။ သခင္ေပး
ေသာ ၀န္ကို ကၽြန္ျဖစ္ေသာသူက ျမဲရမည္ျဖစ္သည္။ `ေတာကိုလဲ မမင္ႏွင့္၊မင္းကိုလဲ မယံုႏွင့္´ ဟူေသာစကားပံုကိုဆင္ျခင္ပါေလ။မင္းမွာ စစ္တပ္ တစ္တပ္ကို ဦးစီးရေသာ ဗိုလ္မင္းျဖစ္ေလသည္။ သုရွင္ကလဲ အားရေသာေၾကာင့္ စားရန္ျမိဳ႕၊ေမာင္းမ မယားမ်ားကိုလဲေပးခဲ့ဖူးျပီ။
ေပးေသာည္းစိမ္ ႏွင့္ မတန္ရာကိုမင္းျပဳေလသည္။ ရာဇ၀တ္က်င့္ထံုးကို မင္းမသိေလသေလာ။ သုရွင္က မင္းကို ခ်စ္လွျပီဟု မာနေထာင္
လႊားကာ ယခု မိဖုရားပါမင္းလိုခ်င္ေလျပီ။ မင္းစိတ္ကိုမင္းျပင္ဆင္ပါ…´ အစရွိသျဖင့္ဆံုးမၾကေလတယ္။
က်ဳပ္ကလဲ အၾကံသမားပီပီ ေပကပ္ေနေတာ့တာနဲ႕ လက္ေလ်ာ့ျပီး ျပန္ၾကပါတယ္..။
မၾကာခင္မွာပဲက်ဳပ္ဆီကို သုရွင္က သူ႕မိဖုရားကိုအမတ္ၾကီး ၂ပါးနဲ႔ပို႕လာပါေတာ့တယ္။က်ဳပ္လဲ အံ့ၾသ၊၀မ္းသာတာနဲ႕ ရုတ္တရပ္မွင္
သက္ျပီး၊စကားရွာမရပဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္ေလ။ သုရွင္က က်ဳပ္ကို သူ႕မိဖုရားထက္ကို ခ်စ္တာေပါ့..။ ဟား..ဟား။က်ဳပ္စစ္ထြက္ ရတာ
ေသေပ်ာ္ပါျပီေလ။ ဒါနဲ႕ က်ဳပ္လဲ ရွင္မိဖုရားကို ပန္းေပါက္ေပါက္တို႕နဲ႕ ပူေဇာ္ေတာင္းပန္ျပီးအမတ္ၾကီး ၂ ပါးကို ျပန္အပ္လို႕ သုရွင္ကို
ျပန္ဆက္ေၾကာင္း၊ လဂြန္းအိန္ စစ္ထြက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္းသံေတာ္ဦးတင္ဖို႕ရာ မွာၾကားလိုက္တယ္။
ထို႕ေနာက္ ပန္းလိုင္တြင္ သုရွင္ မွာၾကားေသာ အစီအရင္ မ်ားလုပ္ျပီး စစ္ကိုတိုက္ေလရာ ပုသိမ္ေလွတပ္(ေလွ၅၀၀ေက်ာ္)မွာေထာင္း
ေထာင္းပ်က္ေလေတာ့သည္။ေလာက္ရိုန္လည္း ေလွမွ ကုန္းသို႕တက္ျပီး ေျမာင္းျမသို႕ေျပးေသာေၾကာင့္ ပုသိမ္ ကိုလဂြန္းအိန္
သိမ္းယူျပီး သုရွင္ထံသို႕ဆက္ေလသည္။သုရွင္လည္း အားရေတာ္မူလွသျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းျပီးဆုလာဘ္မ်ားတိုးကာခ်ီးျမွင့္
့္္္္ေလသည္။
ထို႔အတူ ေဒးပသြယ္ကို အမတ္ဒိန္ရေလသျဖင့္ သုရွင္ကိုဆက္လာသည္။ထို႕ေနာက္ ေျမာင္းျမသို႕ခ်ီတက္လုပ္ၾကံေလသည္။ေျမာင္းျမ
တြင္ေလာက္ဖ်ား၏သား မပစ္ႏြယ္(ျမန္မာမူတြင္ ဗ်ည္းႏြဲ႕) ကတစ္ဦးခ်င္းဆင္စီးခ်င္းထိုးကာ အႏိုင္အရွံဳးဆံုးျဖတ္ရန္အေရးဆိုရာ
ရာဇာဓိရာဇ္ ကလက္ခံျပီး တစ္ဦးခ်င္းစီးခ်င္းထိုးအႏိုင္ယူရာ ေျမာင္းျမ ကိုရေပသည္။သို႕ေသာ္အသက္ႏွင့္နီးလွေပသည္။ဘုန္းကံၾကီးသူ
ျဖစ္သျဖင့္ မပစ္ႏြဲ႕ ခုတ္ရန္ဓါးဆြဲထုတ္ရာတြင္ ဓါးအိမ္မွဓါးမကၽြတ္ေလေသာေၾကာင့္သာ။ေနာက္ဂတိအတိုင္း ေလာက္ဖ်ားအားအသက္မွ
လြတ္ျပီး ဒဂံုဆေတာ္ရွင္ဘုရား(ေရႊတိဂံုဘုရား)တြင္သီလေဆာက္တည္ေစသည္။ မပစ္ႏြဲ႕ကို ထားလိုေသာ္လည္း `မေနလိုေတာ့´ ဟု
ဆိုကာသတ္ရန္ေတာင္းပန္သျဖင့္ သတ္ေစသည္။
………………………………………………………………………………………………………………………………………………
အခန္း(၆)
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၇၅၂ ၊ ရာဇာဓိရာဇ္ သက္ေတာ္ ၂၃ ႏွစ္တြင္ အင္း၀ပိုင္ ကူထြတ္(ယခု ျမန္ေအာင္ျမိဳ႕)ကို အင္အားအျပည့္အစံုျဖင့္
ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ကာသိမ္းပိုက္ေလသည္။ေနာက္ သမိန္ခ်စ္ေဗတ ႏွင့္ သမိန္သံၾကယ္ တို႕ ၂ေယာက္အားေစာင့္ေစျပီး ဟံသာ၀တီ
သို႕ျပန္ေလသည္။ အေရာက္တြင္သားေတာ္ေဘာေလာအဲက်န္းေတာ(ေဘာေလာက်န္းေဒါ/ဗညားႏြဲ႕ငယ္မယား၊အဖတူအမိကြဲႏွမ
လည္းေတာ္စပ္ေသာ တလေမေဒါႏွင့္ေမြးသူ၊မိခင္မွာ ဗညားႏြဲ႕နန္းတက္စဥ္က ေမြမနိတ္အား မိဖုရားၾကီးအရာေပးေသာေၾကာင့္ အဆိပ္ေသာက္ျပီးေသ)မွ ဆင္ျမင္း ေလ့က်င့္သည္၊စစ္ေရးအတတ္ကိုေလ့လာသည္ ဟုၾကား၍ အဲေကာင္ဗိန္ အားသြားဖမ္းေစကာ သတ္ေစသည္။ေဘာေလာက်န္းေဒါလည္း စိတ္နာလွေသာေၾကာင့္ မိမိ ၏ေရႊအဆင္တန္ဆာတို႕ကို ခၽြတ္ျပီးေရႊေမာ္ေဒါဘုရားကို
လႈ၍ ဆုေတာင္းကာ အဆိပ္ေသာက္ေသေလသည္။ေတာင္းေသာဆုမွာ ` ကၽြႏု္ပ္ေသလြန္ေသာ္ အင္း၀မင္းမိဖုရားတြင္၀င္စား၍
ျမန္မာမင္းသားျဖစ္ရလိုပါ၏။ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ခမည္းေတာ္ ရာဇာဓိရာဇ္ ႏွင့္စစ္ခင္းကာ မြန္၃ရပ္ကို ႏွိပ္စက္ရပါေစသား´ ဟူ၍
ျဖစ္ေတာ့သည္။အခ်ိန္တန္လွ်င္အင္း၀မင္းသားမင္းေခါင္(မင္းေဆြ)ႏွင့္မိဖုရားရွင္မိေႏွာက္တို႔၏သားေတာ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာအျဖစ္ေမြးေလ
သည္။( ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ မြန္မင္းသား တစ္ပါးျဖစ္သူ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ခမည္းေတာ္ ဓမၼေစတီမင္းက သတ္ေစေသာေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႕
ပင္ဆုေတာင္းကာ ေတာင္ငူဘုရင္ တပင္ေရႊထီးျဖစ္ခဲ့သည္ဟုဆိုပါသည္။)
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၇၅၄ တြင္ အင္း၀မင္းၾကီးစြာ သည္ကူထြတ္ ကိုျပန္သိမ္းယူရန္ တိုက္ဆင္ ၈၀၀၊ျမင္းသည္ ႏွစ္ေသာင္း ၊အင္အား
တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္း ႏွင့္ခ်ီလာေလသည္။ရာဇာဓိရာဇ္ လည္း ၾကည္းေရ တပ္မ်ားဖြဲ႕ ျပီး ကူထြက္ကိုခ်ီေလသည္။
ေရတပ္တြင္ ဟံသာ၀တီမွ အနည္းငယ္အသာရျပီး၊ ၾကည္းတြင္မူ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အႏိုင္မရႏိုင္ဘဲရွိေလရာ ေရတပ္မွ အမတ္ၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ အမတ္မဟာသမြန္၊အမတ္ပြန္စီ၊အဲေကာင္ဗိန္ ႏွင့္ျဗထဗိုက္ တို႕ကကူထြပ္ႏွင့္အလြဲ တို႕ကို အင္း၀အားျပန္ေပးျပီး သုရွင္အားစစ္ေျပျငိမ္းေၾကာင္း ရာဇသံ ဆက္ရန္ႏွင့္သံတမန္မ်ားေစလြတ္ရန္ အၾကံျပဳေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ သုရွင္က သေဘာတူေလသည္။
ထို႕ေနာက္ ရာဇာဓိရာဇ္ ႏွင့္ မင္းၾကီးစြာေစာ္ကဲတို႕လဲ အသီးသီး စစ္ေျပျငိမ္းလ်က္ ျပန္ေလသည္။ ထိုႏွစ္တြင္ မိဖုရားၾကီး ေမြမနိတ္(ပီယရာဇာေဒ၀ီ)လြန္သည္။ သကၠရာဇ္ ၇၆၂တြင္ မင္းၾကီး စြာေစာ္ကဲ နတ္ရြာစံျပီး သားေတာ္ ဆင္ျဖဴရွင္ နန္းတက္ေလ၏။ တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ တေကာင္းစား ငေနာက္စံ လုပ္ၾကံ၍ လြန္ေသာ္ ညီျဖစ္သူ မင္းေဆြက မင္းေခါင္ အမည္ယူကာနန္းတက္ေလသည္။
ထိိုသို႕ရွိရာ ပုဂံႏွင့္အင္း၀သားမ်ား ညီညြတ္မႈမရွိဘဲ မင္းေခါင္၏ညီေတာ္ မင္းသိဒၵတ္ သည္ ရာဇာဓိရာဇ္ ထံသို႕ ခို၀င္ခစားလာသည္။
ဤအခ်ိန္တြင္ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္က အခ်က္ပိုင္ပိုင္ျဖင့္ အင္း၀ထိခ်ီတက္ သိမ္းပိုက္ရန္ စစ္ျပင္ေလေတာ့သည္။ၾကည္းတပ္ေရွ႕ဆံုး
စစ္ဖ်ားခ်ီတပ္တြင္ လဂြန္းအိန္ ကိုထားသည္။ျပည္ျမိဳ႕ကိုေရာက္ေသာ္ ျပည္စားလက္ယာပ်ံခ်ီ (ေျမာင္းျမစားေလာက္ဖ်ား၏သား
တရဖ်ား၊အင္း၀တြင္ခစားသျဖင့္ ျပည္ျမိဳ႕တြင္ ျမိဳ႕စားခန္႕ထားသူ)မွထြက္မတိုက္ေသာေၾကာင့္ အရံသာထား၍ဆက္လက္ခ်ီတက္ေလ
သည္။စစ္ကိုင္းေရာက္ေသာ္ အင္း၀မွ လည္း ျပည္နည္းတူ ျမိဳ႕တြင္းမွတြက္ျပီးမတိုက္သျဖင့္ တေကာင္းအထိခ်ီတက္သိမ္းယူေလသည္။
ျပည္တြင္အရံထားခဲ့ေသာ သားမက္ေတာ္ ေစာမဟာရာဇ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ တပ္ပ်က္ျပီး သမီးေတာ္ တလေမေက်ာ္(တလမည္ေက်ာ္)ကို လက္ယာပ်ံခ်ီ ရ၍ အင္း၀သို႕ ပို႕ေလရာ မင္းေခါင္က သားေတာ္ သိဂၤသူ(သီဟသူ)ႏွင့္ စံုဖက္ေစသည္။အင္း၀သည္ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္၏
စစ္ကို ထြက္မတိုက္ပဲ ပညာရွိအေပါင္းတို႕ကို ေခၚယူေဆြးေႏြးရာ ပင္းယစၾကိဳသူျမတ္(ပန္းယသၾကိဳသူျမတ္)အမည္ရ သံဃာေတာ္ တစ္ပါး
မွ တာ၀န္ယူကာ စစ္ျငိမ္းရန္ ၾကံေဆာင္ပါမယ္ဟု ဂတိျပဳေလသည္။
ထို႕ေနာက္တြင္ ဘုရင္မင္းေခါင္၏ရာဇသ၀န္လႊာ၊လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားႏွင့္ သူျမတ္သည္ ရာဇာဓိရာဇ္ထံ၀င္၍ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ရာဇာဓိရာဇ္ လည္း ထို ပင္းယသူၾကိဳသူျမတ္ ႏွင့္ စကားျပိဳင္ဆိုင္ ျပီးအေျခတင္ အေရးဆိုကာ ေနာက္ဆံုးတြင္ အင္း၀အနီး
တစ္၀ိုက္၌ သာႆနာေရးအေဆာက္အဦးမ်ား တည္ထားျပီး ျပန္ေလသည္။ျပန္လွည့္ရာတြင္ အင္း၀သားမ်ားက သုရွင္ေကာင္းမႈတို႕အား မီးတင္တိုက္ေလေသာေၾကာင့္ ေဒါသျဖင့္ျပန္လွည့္ရန္မိန္႕ေသာ္လည္း ပင္းယသူၾကိဳသူျမတ္၊အမတ္ဒိန္၊သမိန္ျဗာဇၨတို႕ကေတာင္းပန္
ေလသျဖင့္ဆက္စုန္ေလသည္။သမီးေတာ္ အင္း၀သို႕ပါေၾကာင္းကိုမူ ဒလ(ယခု တြံေတးျမိဳ႕ေနရာ)ေရာက္မွ သိသျဖင့္ သားမက္ေတာ္
ေစာမဟာရာဇ္အားေျခလက္တို႕ကိုဖ်က္ေစရာ ေသြးပ်က္ျပီးေရသို႕ခုန္ခ်ေသေလသည္။
ေနာက္ႏွစ္တြင္ သုရွင္သည္ ဘုရင္မင္းေခါင္အား အမ်က္မေျပႏိုင္ေသာေၾကာင့္ စစ္ခ်ီျပန္သည္။မင္းေခါင္လည္းစစ္ကူသံုးေသာင္းကို ျပည္ျမိဳ႕သို႕အျမန္ခ်ီေစသည္။ေရတပ္တြင္ သုရွင္ခ်ီ၍ ၾကည္းတြင္ သမိန္ျဗာဇၨ က တပ္ ၇တပ္ကို ီးေဆာင္ခ်ီသည္။ တပ္ဖ်ားတြင္ လဂြန္းအိန္ ကိုခ်ီေစသည္။ သာ၀တၳိသို႕ေရာက္ေသာ္ ….
သမိန္ျဗာဇၨမွ အမိန္႕ေပးေလသည္။ေဟ့..လဂြန္းအိန္ ..မင္းတပ္သည္ေရွ႕ဖ်ားစစ္ျဖစ္သည္။ အလ်င္မလိုႏွင့္ ..။ခိုင္ခံ့ေစရန္အသင့္ျပင္ထားေလ။ ရန္သူ႕အသြားအလာကို ၾကည့္၍ငါအခ်က္ေပးမွ တိုက္မည္။ ငါအခ်က္မေပးလ်င္မတိုက္ႏွင့္ …
က်ဳပ္လဲ အစြမ္းျပခ်င္ေနတဲ့အက်င့္ကမေပ်ာက္ေလေတာ့ ကန္႕လန္႕ပဲေတြးမိတယ္ေလ။ ရန္သူစစ္ကိုျမင္ေတာင္မတိုက္ရေလာက္ေအာင္ပဲ က်ဳပ္ကေသြးနည္းေနတာမွ အဟုတ္တာ။ရန္သူကိုတိုက္ရေအာင္ သုရွင္က က်ဳပ္တို႕ိကု ဒီအေရာက္ေစလြတ္လိုက္တာမဟုတ္လား။က်ဳပ္မေနေတာ့ဘူး။ အခုပဲထြက္တိုက္မယ္။
ဤသို႕ျဖင့္ လဂြန္းအိန္သည္ တပ္မႈးခ်ဳပ္ ၏အမိန္႕ကို ဖီဆန္ျပီး လြင္ျပင္သို႕ အင္း၀တပ္အေရာက္တြင္ တစ္ရွိန္ထိုး ထြက္၍တိုက္ေလသည္။ လဂြန္းအိန္ ထြက္သည္ကို ျမင္လွ်င္ ဥပါေကာင္း၊ေဘာေက်ာ္ႏွင့္ ျဗထဗိုက္တို႕ ၃တပ္လည္း ထြက္တိုက္၏။ အင္း၀တပ္ မ်ားအျပင္းျပန္တိုက္ေလေသာေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ လဂြန္းအိန္ တပ္တြင္ စစ္သည္အမ်ားအျပားက် ၍ဆုတ္ရ၏။ ေနာက္ မွလိုက္လာက်ေသာ္ တပ္၃တပ္လည္း အေျခအေန အေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေတာတြင္းသို႕ေရွာင္ရေလ၏။
တပ္၄ တပ္ေတာ့ပ်က္ေခ်ျပီ။ ကၽြႏု္ပ္တို႕ ခြာလွ်င္သင့္မည္ေလာ။ ဆက္တိုက္လွ်င္သင့္မည္ေလာ။ ..ဟု သမိန္အ၀နံႏိုင္
(သမိန္အင္း၀နံႏိုင္) ေရးၾကီး သုပ္ျပာေမးေလသည္။ မိမိတို႕၏ တပ္၄တပ္မွ ရန္သူထိုးစစ္ေၾကာင့္ တပ္ပ်က္ကာ ေတာတြင္းသို႕ ေရွာင္ရေလျပီမဟုတ္ေလာ။ ထိုအခါ .. သမိန္ျဗာဇၨ က … `ကၽြႏု္ပ္တို႕ ေျပးမည္ဆိုပါက အရွင့္ဘုန္းရိပ္ကို အက်ိဳးမဲ့ ခိုလံုရာေရာက္ေပေတာ့မယ္။ငါတို႕လက္ေလွ်ာ့ရန္မရွိ။ ရန္သူကိုသာ မႏိုင္မခ်င္း ဆင္ထက္မွ တိုက္ေတာ့မည္။´ ဟုဆိုကာတိုက္ေလရာ အင္း၀စစ္ ပ်က္ေလသည္။ အင္း၀စစ္အပ်က္တြင္ လဂြန္းအိန္ သည္ ေတာတြင္းမွ
ျပန္ထြက္၍ ဗိုလ္မင္းသမိန္ျဗာဇၹ တိုက္၍မျပီးမွီ သံုပန္း ဆင္ျမင္း အမ်ားအျပားကို အရယူျပီး သုရွင္ထံဦးစြာ ျပန္ျပီး ဆက္သေလသည္။
ဤသည္ကို သမိန္ျဗာဇၹ ျပန္အေရာက္တြင္ၾကားေလရာ သုရွင္ထံအခစားမ၀င္၊အေၾကာင္းမေလွ်ာက္ပဲေနေလရာ သုရွင္က အေခၚလြတ္ျပီး အဘယ့္ေၾကာင့္အခစားမ၀င္သနည္း..´ ဟုေမးေလသည္။သမိန္ျဗာဇၹလည္း
`လူအရည္အေသြးကို မၾကည့္ပဲ တပ္ပ်က္သူ လဂြန္းအိန္ ကိုေျမွာက္စား သည္ကို ၾကားေသာေၾကာင့္ မ၀င္ျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးရွက္လွသည္။´ဟူ၍ ျပန္ေလွ်ာက္ေလ၏။
က်ဳပ္လည္း .. `ကၽြႏု္ပ္ အလွ်င္ ထြက္တိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္မွ အကူအေထာက္မေရာက္ ရာ ရန္သူစစ္လည္းၾကီးေသာေၾကာင့္ ေတာသို႕၀င္ရပါသည္။ေနာ္ ဗိုလ္ပါအမ်ားိကု ျပန္လည္စုရံုး၍ ျပန္ထြက္တိုက္ခဲ့ျပီး ရေသာ သံုပန္း၊ဆင္၊ျမင္းတို႕ကို ဆက္သျခင္းျဖစ္သည္..။`လို႕ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ .. သုရွင္က လက္ခုပ္တီး၊ရီေတာ္မူျပီး….
`ဟယ္.. လဂြန္းအိန္ သင့္စကားမွာလူၾကီးကိုမရိုေသရာက်သည္။အမတ္သူရဲစကားမဟုတ္။ႏြားေက်ာင္းသားေျပာေသာစကား
ႏွင့္သာတူသည္။ဒီတစ္ၾကိမ္ရွိေစ။ေနာက္တစ္ၾကိမ္ဆိုလွ်င္ တပ္မႈးခ်ဳပ္လက္အပ္ကာ အျပစ္ေပးေစမယ္။` လို႕မိန္႕ျပီး သမိန္ျဗဇၹ ကိုလည္း စိတ္ေျပေၾကာင္းဆုလာဘ္မ်ားေပးေတာ္မူတယ္ေလ။ အမတ္ၾကီး ကိုၾကည့္ရတာ မက်န္းမာပံုပဲ ။က်ဳပ္ကိုေတာ့ ေဗြယူပံုမေပၚပါဘူး။ သူမက်န္းမာေၾကာင္းသုရွင္သိတဲ့အတြက္ ညီလာခံမွာ အံုး၀န္း (မွီအံုး)ေပးမွီဖို႕ရာသုရွင္ကခြင့္ျပဳေတာ္မူတယ္။
ေနာက္မ်ားမၾကာမွီ အမတ္ၾကီးသမိန္ျဗဇၨေလွ်ာက္တင္ခ်က္ေၾကာင့္ သုရွင္သည္ အေနအထားမေကာင္းေသာ န၀င္းဆိပ္ကို ခြာလ်က္ တလည္းဆီးတြင္ တပ္တည္ရန္ စီစဥ္ေလသည္။ထိုေနရာကို ဗာရာဏသီ ဟူ၍ေခၚတြင္ေစသည္။ န၀င္းတြင္ တပ္ ၃တပ္ကိုသာခ်န္ေလ၏ ။ဘုုရင္မင္းေခါင္လည္း `ငါမခ်ီလွ်င္ ျပည္ကို မြန္တို႕ရေတာ့မည္´ဟုဆိုကာ အင္အား ခုႏွစ္ေသာင္း၊ဆင္ႏွစ္ရာ၊ျမင္းသံုးေထာင္ျဖင့္ခ်ီလာေလ၏။
အမတ္ၾကီးတို႕က ထို၃တပ္ကိုပါျပန္ေခၚရန္ ေလွ်ာက္ေသာ္လည္း .. ထို၃တပ္ ဗိုလ္မင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ တူေတာ္ေဘာ္ေက်ာ္(ဒလစားမညီကံေကာင္း၏သား)၊ျဗထဗိုက္ႏွင့္ သမိန္ဇိပ္ျဗဲတို႕ ရဲ၀ံ့စြာ ခံတိုက္ပါမည္ဟုေၾကြးေၾကာ္ေလရာ သုရွင္လည္း သေဘာတူ၍ ထို ၃တပ္ကို ျပန္မရုတ္ ပဲထားေလ၏။
သာ၀တၳိတြင္ ပ်က္ကာေျပးေသာ တပ္ ၅တပ္မွာ ေျမထဲအေရာက္တြင္ ဘုရင္မင္းေခါင္ႏွင့္ ဆံု၏။ထိုအခါ ျပန္ ျပီးအႏိုင္ယူရန္ အာမခံျပီး တစ္ဖန္ မင္းေခါင္တပ္မ်ားႏွင့္ ခ်ီလာျပန္သည္။ေနာက္ န၀င္းရွိတပ္၃တပ္ကို မနက္ေစာေစာ တြင္ ရြပ္ရြပ္ ခြၽံခြၽံ တိုက္ရာ န၀င္းရွိမြန္တပ္မ်ားပ်က္ျပီး ၾကံဳး၀ါးထားသည့္အတိုင္း အေသခံတိုက္သျဖင့္ေဘာေက်ာ္ ႏွင့္ ျဗထဗိုက္တို႕က်ကာ သမိန္ဇိပ္ျဗဲကို ဖမ္းမိေလသည္။မေသပဲက်န္ေသာ မြန္စစ္သည္တို႕ လည္းေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကူးကာ တစ္ဖက္ကမ္းရွိ ဗာရာဏသီတပ္သို႕ကူးၾကေလ၏။
ထိုအေၾကာင္းတို႕ကိုသုရွင္သိေသာေၾကာင့္ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္သူတို႕အား ကမ္းနဖူးမွသတ္ေစဟု အဲမြန္ဒယာအားေစေလသည္။ ထိုအခါ အမတ္ဒိန္ႏွင့္ သမိန္ျဗာဇၹ တို႕က မိမိစစ္သည္တို႕ကို သတ္ျခင္းမွာ ရန္သူကိုအားပံေပးျခင္းႏွင့္တူသည္ဟု၀ိုင္းေလွ်ာက္သျဖင့္ အမိန္႕ကို ျပန္ရုတ္ေလသည္။
ေနာက္တစ္ရက္ ညီလာခံတြင္ သမိန္္ျဗာဇၹက ယခုအင္း၀ခ်ီလာေသာစစ္တြင္ ရိကၡာအလံုအေလာက္မပါ။ထို႕ေၾကာင့္ ရိကၡာရွိႏိုင္ရႏိုင္ေသာ အထက္ေဒသမွ ျမိဳ႕ရြာမ်ားကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္စီးလွွ်င္ ရိကၡာျပတ္လိမ့္မည္အေၾကာင္းေလွ်ာက္ရာ အၾကံကိုေၾကိဳက္ၾကသျဖင့္ ပဲခူးမွ သူရဲအမ်ားကို ေစလြတ္ဖ်က္စီးေစ၏။မ်ားမၾကာမွီ ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း တပ္တြင္ရိကၡာမရေသာေၾကာင့္ ငတ္မြတ္ေလသျဖင့္ တမန္ေတာ္ေစကာရာဇာဓိရာဇ္အားစစ္ေျပျငိမ္းမည့္အေရး ဆိုလာေလသည္။ထို႕ျပင္ အမတ္ၾကီး သမိန္ျဗာဇၹကိုလည္း ေတြ႕ျမင္လိုသည္ဟု
လည္းေတြ႕ခြင့္ေတာင္းေလ၏။ရာဇာဓိရာဇ္လည္း”ငါ့ညီေတာ္ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ပညာရွိပီသလွေပသည္။ႏႈတ္ေရးျဖင့္ငါ့ကိုအႏိုင္ယူသည္။
စစ္ေျပျငိမ္းေၾကာင္းကိုေဆြးေႏြးရန္ ငါသေဘာတူျပီ။” ဟုဆိုကာသမိန္ျဗာဇၹကို သံအျဖစ္ျပန္ေစလြတ္သည္။
ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း အမတ္ၾကီးသမိန္ျဗာဇၹကိုေတြ႕လွ်င္ ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူျပီး “ငါ့အစ္ကို ပိန္စြတကား”ဟုေျပာေလရာ သမိန္ျဗာဇၹကလည္းမ က်န္းမာေၾကာင္းေလွ်ာက္တင္၏။ေနာက္ “အမတ္ၾကီး သည္ဆင္ေက်ာ့(ဆင္ဖမ္း) အလြန္ေကာင္းေၾကာင္းေျပာၾကသည္။’ဟုေျပာရာ သမိန္ျဗာဇၹက “ဆင္ယဥ္ကိုေက်ာ့ျပသည္မွာ အကိ်ဳးမရွိ၊ေတာဆင္ရိုင္းရွိလွ်င္ေက်ာ့ျပႏိုင္သည္။”ဟုျပန္ေလွ်ာက္ရာသေဘာက်ေလသျဖင့္ အမတ္ၾကီးကိုခ်ီးမြမ္းျပီး ဆုလာဘ္မ်ား၊လက္ေဆာင္မ်ားလည္းေပးျပန္သည္။ေနာက္ မင္းႏွစ္ပါးတို႕ ျမသီတင္းဘုရားတြင္အတူတစ္ကြ သစၥာဆိုၾကေလသည္။လက္ေဆာင္မ်ားအျပန္အလွန္ ဆက္ကာခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးၾကေလသည္။ ထို႕အျပင္ ဗဒင္ရမၼေတာင္ ႏွင့္ ၾကံဳလွာ ကိုနယ္ျခားထားကာ အထက္ကို အင္း၀ပိုင္ ၊ေအာက္ကို ပဲခူးပိုင္ အျဖစ္သေဘာတူေလ၏။ရာဇာဓိရာဇ္ကဘုရင္မင္းေခါင္တြင္ မိမိသမီးေတာ္တလေမေက်ာ္ရွိျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္မိမိႏွင့္မင္းေခါင္ႏွမေတာ္ မင္းလွျမတ္ကို စံုဖတ္ေပးေစလိုေၾကာင္း၊အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ပုသိမ္သေဘာၤဆိပ္မွ ႏွစ္စဥ္ရေသာအခြန္တို႕ကို အင္း၀သို႕ဆက္မည့္အေၾကာင္း၊ဗာရာဏာသီတြင္ရွိေသာတပ္ကိုမိမိဂုဏ္သိကၡာမညိုးႏြမ္း
ရန္ခ်က္ခ်င္း မရုတ္သိမ္းေသးလိုေၾကာင္း၊အခ်ိန္အနည္းငယ္ထားလိုေသးေၾကာင္းေျပာရာဘုရင္မင္းေခါင္လည္းသေဘာတူျပန္သည္။
ေနာက္ တပ္ကို ရုတ္ကာအင္း၀ႏွင့္ ဟံသာ၀တီ သို႕အသီးသီးျပန္ၾကေလ၏။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
အခန္း(၇)
မၾကာမွီ ဘုရင္မင္းေခါင္က မႈးမတ္မ်ားအား ဗာရာဏသီတပ္အေၾကာင္းေမးရာ တပ္မရုတ္ေသးေၾကာင္းသိေလသျဖင့္ ရာဇာဓိရာဇ္ကို အမ်က္ထြက္ကာ ဇင္းမယ္(ခ်င္းမိုင္)မင္းထံ မဟာမိတ္ဖြဲ႕မည့္အေၾကာင္း၊မိမိဦးစြာ ရခိုင္ႏွင့္ ဗန္းေမာ္ရွမ္းတို႕အားခ်ီတက္တိုက္ခိုက္မည့္
အေၾကာင္း၊ျပီးလွ်င္မိိမိတို႕မင္းႏွစ္ပါး ဟံသာ၀တီကို စစ္ႏွစ္ဖက္ညွပ္တိုက္ခိုက္ကာ အရယူမည့္အေၾကာင္း ရာဇသံတြင္ေရးျပီးပု႕ိေလသည္။
ထိုတမန္ေတာ္တို႕ကို မြန္ကင္းတပ္သားမ်ားက မသက္ာရွိျပီးဖမ္းကာစစ္ရာ အေၾကာင္းစံုကို သိျပီး သုရွင္ထံသို႕ပို႕ေလ၏။
ရာဇာဓိရာဇ္လည္း မင္းေခါင္သည္ သစၥာမရွိဟုအမ်က္ထြက္ကာ တမန္ေတာ္မ်ားကို ကြပ္ေစသည္။ေနာက္ ဘုရင္မင္းေခါင္ ရခိုင္သို႕ခ်ီ မခ်ီ စံုစမ္းေစျပီး ခ်ီေၾကာင္းကိုသိလွ်င္ ပုသိမ္သို႕ခ်ီတက္တပ္စြဲကာ အျပန္တြင္လမ္းမွ ျဖတ္တိုက္မည္ဟုၾကံေလသည္။ဘုရင္မင္းေခါင္ လည္း ရခိုင္ရွိသံတြဲႏွင့္ ေျမာက္ဦး ကိုသိမ္းပိုက္ျပီး သမက္ေတာ္ ဂါမဏိ ႏွင့္သမီးေတာ္ ေစာျပည့္ခ်မ္းသာ တို႕ကို အေစာင့္ထားကာ ဗန္းေမာ္သို႕ ကုန္းေၾကာင္းမွ အျမန္ခ်ီတက္သြားေလသည္။ ရခိုင္ဘုရင့္သား နရမိတ္လွ လည္းမြန္တို႕ထံ ခို၀င္လာျပီးအကူအညီေတာင္းရာ သုရွင္က “သူ႕သားငါ့သားႏွယ္မဟူ။အတူတူပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ မင္းအဖ၏ အရိုက္အရာကို ငါျပန္ယူျပီးမင္းကို ခ်မ္းသာျပန္ရေစမည္။”ဟုအာမခံကာ တပ္ႏွစ္တပ္ တြင္ သမိန္ေငါခြင္ ႏွင့္ သမိန္ဗိုက္ညက္ တို႕ကို အၾကီးအမႈးခံျပီး ေစလြႊတ္တိုက္ခိုက္ေစ၏။ရခိုင္သားတို႕လည္း မိမိတို႕အရွင္သခင္၏သား ျပန္လာေလျပီဟုၾကားကာ အမ်ားအျပားပင္ လာေရာက္ ခစားအမႈထမ္းၾကေလေသာေၾကာင့္ သံတြဲကိုအလြယ္
တကူရကာ ေျမာက္ဦးသို႕ဆက္လက္ခ်ီတက္ေလ၏။ ေနာက္ ေျမာက္ဦးတြင္လည္း အႏိုင္ရျပန္ရာ အင္း၀ဘုရင္၏ သားမက္ႏွင့္သမီးေတာ္
တို႕ကို ဖမ္းဆီးရမိကာသုရွင္ထံသို႕အေစာင့္မ်ားျဖင့္ပို႕သည္။ ေျမာက္ဦးတြင္ နရမိတ္လွအား နန္းတင္ျပီးမြန္တို႕လည္းျပန္ေလ၏။
ဘုရင္မင္းေခါင္၏သားမက္ေတာ္ ဂါမဏိ လည္းပုသိမ္တြင္အဆိပ္ေသာက္၍ေသေလသည္တြင္ ေစာျပည့္ခ်မ္းသာအား သုရွင္မွ မိဖုရားေျမွာက္၏။ရခိုင္ပ်က္ျပီး သမီး၊သားမက္တို႕ကို ရာဇာဓိရာဇ္ ရသည့္အေၾကာင္းကို ဗန္းေမာ္ရွမ္းတို႕အား တိုက္ခိုက္လွ်က္ရွိေသာ ဘုရင္မင္းေခါင္သိလွ်င္`သည္ဗန္းေမာ္ရွမ္းတို႕ပုန္ကန္ေသာေၾကာင့္ငါလာႏိွမ္ႏွင္းရသည္။ငါ့သမီးေတာ္ႏွင့္သားမက္ တို႕ကိုရန္သူရေလျပီ။
ဒီဗန္းေမာ္ရွမ္းတို႕ေၾကာင့္သာ။သင္းတို႕အားလံုးကိုခုတ္၍ေရမွာေဖ်ာက္ေစ။..´ဟုမိန္႕ေလရာရဲမတ္တို႕လဲ ရွမ္းတို႕ကိုကြပ္ေလ၏။ေနာက္ `ဗညားႏြဲ႕ကိုမရလွ်င္ငါမျပန္၊ရေအာင္ယူမည္။…..´ဟုဆိုကာအင္အား တစ္သိန္းငါးေသာင္း၊ဆင၊္ျမင္းအျပည့္အစံုျဖင့္ေတာင္ငူေၾကာင္း
မွခ်ီေလသည္။
ရာဇာဓိရာဇ္လည္း မင္းေခါင္စစ္ခ်ီလာသည္ကိုၾကားလွ်င္ စစ္ေတာင္းသို႕ခ်ီတက္တပ္စြဲလ်က္ေနေလသည္။ေနာက္ အင္း၀စစ္အေျခအေန
ကိုသိရရန္ လဂြန္းအိန္ အားခ်ီတက္ေထာက္လွမ္းေစသည္…။ေတာင္ငူအေရာက္တြင္ ….
က်ဳပ္တို႕တစ္ညၾကာခရီးအျပင္းႏွင္လာတဲ့ေနာက္ေတာင္ငူနားတစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ..စစ္ခ်ီတက္လာတဲ့အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္
အသံေတြၾကားတာနဲ႕ ရဲမက္တစ္ေယာက္ကို သစ္ပင္ထက္ကိုတက္ျပီး စူးစမ္းေစေတာ့..အင္း၀စစ္ဟာက်ဳပ္တပ္နဲ႕ေရွ႕မနီးမေ၀းမွာ ေရာက္ေနတယ္တဲ့ေလ။ က်ဳပ္လည္း ပါလာတဲ့ စစ္သည္၅၀၀ကို ႏွစ္စုခြဲျပီး ေတာ္တြင္းမွာပုန္းေနေစတယ္။က်ဳပ္တို႕ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ အနားကိုေရာက္မွေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ေရွ႕ဖ်ားကခ်ီတဲ့ရွမ္းစစ္သည္ေတြကိုပဲ မနည္းတာေတြ႕ရတာနဲ႕က်ဳပ္ရဲမက္ေတြကိုအျပင္းပဲတိုက္
ေစလိုက္တယ္။အစဦးေတာ့ ရန္သူေတြလည္းအငိုက္မိျပီး ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္သြားၾကေပမယ့္ေနာက္ကစစ္မၾကီးလိုက္မီွလာတဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ က်ဳပ္တို႕မခံႏိုင္လို႕ ေတာလမ္းကပဲျပန္ဆုတ္လာခဲ့ရတယ္။
သုရွင္လဲက်ဳပ္အခစား၀င္ေတာ့`သူ႕စစ္ကိုမင္းျမင္ခဲ့သေလာ။မည္မွ်ရွိသနည္း။..´ေမးေတာ့က်ဳပ္လဲ အေၾကာင္းစံုကိုေလွ်ာက္ပါတယ္။
ရွမ္းခ်ည္းသပ္သပ္ခ်ီေသာအင္အားကိုမေသးေၾကာင္း၊ေနာက္တပ္မၾကီးအပါအ၀င္ဆိုလွ်င္ တစ္သိန္းေက်ာ္မွ်ရွိႏိုင္ေၾကာင္း ေတြကိုေပါ့။ သုရွင္လည္း က်ဳပ္ကိုအနားေပးျပီး အမတ္ၾကီး သမိန္ျဗာဇၹကုိ မိန္႕တယ္။ `ဒီတစ္ခါ ငါ့ေျမကို မင္းေဆြ(မင္းေခါင္၏ငယ္နာမည္) မနင္းေစရ။သူ႕ကိုငါစီးၾကိဳကာတိုက္မည္။အမတ္ၾကီးအသင့္ျပင္ဆင္ေလာ့။…´ဟုဆိုျပီးေတာတြင္းမွျဖတ္တိုက္ရန္စီစဥ္ေစတယ္။ေနာက္အ
မတ္ၾကီးကက်ဳပ္ကိုေခၚျပီးရန္သူစစ္ရဲ႕အေျခအေန၊ဆင္၊ျမင္းအင္အားအစရွိသည္တို႕ကိုေမးေလေတာ့က်ဳပ္ကျမင္းတပ္မ်ားျပီးဆင္တပ္နည္း
လွေၾကာင္းကိုျပန္ေျဖေတာ့ အမတ္ၾကီးက ´ယခု အင္း၀ခ်ီလာေသာစစ္သည္ အင္အားအထူးပင္မ်ားလွသည္။ ေတာတြင္းမွ တိုက္မည္ဆိုေသာ္လည္း ရန္သူစစ္ဦး၊ကၽြႏု္ပ္တို႕စစ္ဦးတို႕မွာ စစ္ဦးဘီလူး ဟူသကဲ့သို႕ရွိေနေသာေၾကာင့္ တိုက္လွ်င္ ႏွစ္ဖက္လံုးပင္ပန္းခ်ိမ့္မည္။ထို႕ေၾကာင့္ သူ႕စစ္ကို ေတာတြင္း၌သာေနေစျပီး၊ကၽြႏု္ပ္တို႕ တပ္မ်ားကိုျမိဳ႕တြင္းသာေနေစမည္။အားရွေစမည္။ ထိုေနာက္မွ ရန္သူကိုတိုက္လွ်င္ အလြယ္တကူႏိုင္ ႏိုင္လိမ့္မည္။ပင္ပင္ပန္းပန္းတိုက္ ကာႏိုင္လွ်င္အက်ိဳးမရွိ..။´လို႕ေျပာေတာ့ သုရွင္က သေဘာတူျပီးတပ္ကို စစ္ေတာင္းသို႕ျပန္ဆုတ္ခဲ့တယ္။
ဘုရင္မင္းေခါင္လည္းေတာတြင္းတြင္ဟံသာ၀တီတပ္ရိွေနမည္အထင္ႏွင့္ေတာကိုမျဖတ္ေသးဘဲ လြင္၌တစ္ပတ္မွ် အနားယူေစသည္။
ရာဇာဓိရာဇ္လည္း စစ္ေတာင္းတြင္ ရွိေသာ ရိကၡာ၊စပါး တို႕ကို မီးတိုက္ဖ်က္စီးေစျပီး ပန္းေက်ာ္ ထိဆုတ္ကာတပ္တည္ေလသည္။ေနာက္
ဘုရင္မင္းေခါင္မွီလာေသာ္ စစ္ႏွစ္ဖက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ တပ္မ်ားတည္ျပီး ပဲခူးတပ္ႏွင့္တည့္တည့္တြင္ ရွမ္းတို႕ကိုထားေလသည္။ ပဲခူးသားတို႕မွာေရကၽြမ္းက်င္ျပီး၊ေရက်ေရတက္ (ဒီေရအတက္အက်)ကိုနားလည္သူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ထိုအရာကိုနားမလည္ေသာရွမ္းတို႕ကို
လွည့္စားကာေရမတက္ခင္တြင္ေခ်ာင္းလံုးျပည့္မွ်ဆင္းကာစိန္ေခၚျပီးေရတက္လာလွ်င္ အလ်င္အျမန္ ကမ္းေပၚသို႕တက္ေျပးေသာေၾကာင့္
မသိေသာရွမ္းသူရဲမ်ား လည္း ေရႏွစ္ကာ ေသၾကေလသည္။
ေနာက္ရက္အတန္ငယ္ၾကာလွ်င္ယခင္အၾကိမ္အတိုင္း အင္း၀တပ္ရိကၡာလမ္းေၾကာင္းကိုသမိန္အ၀နံႏိုင္ ကိုတိုက္ခိုက္ဖ်က္စီးေစရာ၊အင္း၀
တပ္တြင္ ရိကၡာ အခက္ၾကံဳျပန္ေလသည္။ ရာဇာဓိရာဇ္ လည္းသမိန္အ၀နံႏိုင္ကိုခ်ီးမြမ္းေတာ္မူျပီး သမိန္အ၀မင္းၾကီး ဟုဘြဲ႕တိုးခ်ီးျမွင့္ေလ
၏။ ဤတြင္ ဘုရင္မင္းေခါင္က အင္းပဲသူၾကီးကိုေစလြတ္ကာ သမီးေတာ္ကို သင့္ေတာ္ေသာ္ ရာဇာဓိရာဇ္၏ သားေတာ္မ်ားအနက္ တစ္ပါးပါးႏွင့္ စံုဖက္ေစပါက စစ္ ႏုတ္ကာျပန္ပါမည့္အေၾကာင္းအေရးဆိုလာေတာ့သည္။ရာဇာဓိရာဇ္လည္း အေကာက္ၾကံလ်က္ ႏွစ္ဖက္ အမႈးအမတ္မ်ား ကိုသစၥာျပဳေစမည့္အေၾကာင္း ျပီးလွ်င္ စစ္ေျပျငိမ္းမည့္အေၾကာင္း၊သစၥာျပဳမည့္အခ်ိန္ေနရာတို႕ကိုအင္းပဲသူၾကီး ကိုျပန္မိန္႕ကာ မင္းခါင္အားေလွ်ာက္ေစသည္။ ရာဇာဓိရာဇ္ ၾကံသည္မွာ သစၥာျပဳ ျပီးလွ်င္ အမႈးအမတ္တို႕မွာ တစ္ဖက္ ဘုရင္မ်ားစီသို႕သြားကာ အခစား၀င္ဖူးေမွ်ာ္ၾကမည္။ထို႕ေၾကာင့္ မြန္တို႕ အင္း၀ဘုရင္ထံသြားမည့္လမ္းတြင္ လက္နက္၊ဓါးလွံမ်ားကို၀ွက္ထားျပီး အခစား၀င္ဟန္ႏွင့္ မင္းေခါင္အားလုပ္ၾကံေစမည္။ ေနာက္ မြန္တပ္သို႕လာၾကေသာအင္း၀ ျမန္မာ အမႈးအမတ္တို႕ ကိုတပ္တြင္းအေရာက္တြင္ ဖမ္းကာသတ္မည္ ဟူ၍ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ အၾကံအတိုင္း အစီအစဥ္ကို အမတ္၊စစ္သူၾကီး မ်ားအားေျပာကာ သစၥာျပဳမည့္ သဲေသာင္ျပင္အနီးတြင္ လက္နက္တို႕ကို၀ွက္ထားေစ၏။ ေနာက္ အခ်ိန္တန္ေလေသာ္အခါမြန္၊ျမန္မာ အမတ္ေသနာပတိေပါင္း ၆၀ တို႕သည္ ၂ေယာက္တြဲ တြဲကာ သစၥာျပဳရန္ေနရာတြင္ေနရာယူေလသည္။အတြဲေပါင္း၃၀ တိတိျဖစ္သည္။ ေရွ႕ဆံုးတြင္ မြန္ဖက္မွ သမိန္ျဗာဇၹ ႏွင့္ ျမန္မာမွ ျမင္စိုင္းစာ မင္းသား သေရစည္သူ ၊ေနာက္တြင္ အမတ္မဟာသမြန္ ႏွင့္ မင္းမဟာရာဇာ(မင္းရာဇာ)အစရွိသည္ျဖင့္ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္စီရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ အငယ္ဆံုးျဖစ္ၾကေသာ လဂြန္းအိန္ႏွင့္ မိုးညွင္းသတိုး တို႕ျဖစ္ၾကေလသည္။
အမတ္ၾကီးမ်ားက က်ဳပ္တို႕အတြဲကိုၾကည့္ျပီးရယ္သြမ္းၾကတယ္။ရီခ်င္လည္းရီခ်င္စရာေပပဲေလ။ က်ဳပ္က လက္ခြင္ျပီး၊သတိုးက ေျခခြင္ေနတာကိုးဗ်ာ။ေနာက္ အမတ္ေတြ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပန္အလွန္လက္ေဆာင္ေတြလဲလွယ္ၾကျပီး စကားေတြေျပာေနခ်ိန္ၾကေတာ့
သတိုးကက်ဳပ္ကိုလွမ္းေမတယ္။`ေဟ့..ေသြးေသာက္၊မင္းလည္းသူရဲေကာင္း၊ငါလည္းသူရဲေကာင္း။ယခုျပဳမည့္သစၥာမွာအေျဖာင့္အမွန္
ေလာ။ေနာက္ေဖာက္ျပန္ၾကဦးမည္ေလာ…။´တဲ့…။
္
က်ဳပ္လည္း နဂိုကမွ သုရွင္နဲ႕အၾကံကို သိပ္သေဘာမၾကလွတာနဲ႕`ဟယ္..သတိုး၊အရႈး၊စစ္တို႕၏သေဘာတြင္သစၥာမွန္သည္ဟုရွိဘူး
သေလာ။ ငါ့ကိုနင္ရလွ်င္လည္းသတ္မည္။နင့္ကိုငါရလွ်င္လည္းသတ္မည္သာပင္စစ္အတြင္းျပဳသည့္သစၥာကို မွန္သည္ဟုမင္းယံုသ
ေလာ..။`လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့ သတိုးလည္း ေရွ႕ဆံုးက သေရစည္သူ စီကုိေျပးသြားျပီး ေျပာတာနဲ႕ သစၥာျပဳပြဲပ်က္လို႕ျပန္ၾကတယ္။
ေနာက္စခန္းျပန္ေရာက္လွ်င္ သုရွင္ေမးေသာ္ လဂြန္းအိန္ေၾကာင့္ သစၥာဆိုပြဲပ်က္ေၾကာင္းသိလွ်င္ အလြန္အမ်က္ထြက္၍ `လဂြန္းအိန္အား ေျခလက္တို႕ကိုဖ်က္၍သတ္ေစ။´ ဟုေသဒဏ္ေပးေလသည္။အဲမြန္ဒယာအားသတ္ေစ၏။
အဲမြန္ဒယာလည္းက်ဳပ္ကို ဆြဲထုတ္လာျပီး ..´ေသြးေသာက္.. ကၽြႏု္ပ္လည္းယခုခ်ိန္တြင္ သုရွင္အမ်က္ၾကီးေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သုရွင္အားမေလွ်ာက္ရဲ…။သို႕ေၾကာင့္ ေသြးေသာက္ကသုရွင္ကိုေက်နပ္ေအာင္ေခ်ပ ႏိုင္လွ်င္ငါမသတ္၊အေခ်ႏိုင္လွ်င္ေတာ့သတ္ရမည္သာ..´လို႕ေျပာျပီးက်ဳပ္ကိုမသတ္ေသးပဲခ်န္ထားေပးတယ္။
အမတ္ၾကီး သမိန္ျဗာဇၨ ႏွင့္အမတ္ဒိန္တို႕လည္း.. `လဂြန္းအိန္ သည္ထူးခၽြန္ေသာ စစ္သူရဲျဖစ္သည္။ယခုကဲ့သို႕ ရန္သူႏွင့္ စစ္ရင္ဆိုင္ခ်ိန္တြင္သတ္ပါက အစားထိုးရန္ခက္လွသည္။တစ္ဖက္ရန္သူကို အားပံ့သည္ႏွင့္အတူတူ။´ဟု၀ိုင္းေလွ်ာက္ၾကရာ ရာဇာဓိရာဇ္ က `အျခားသူရဲေကာင္း အစားထိုးရန္မရွိလွ်င္ ၊ငါကိုယ္တိုင္ သူ႕ေနရာ၀င္မည္။သတ္ေတာ့။´ ဟုမိန္႕၏။
အမတ္ၾကီးႏွစ္ပါး လည္းလဂြန္းအိန္ကို မသတ္ေစလို၍..`အရွင္မင္းၾကီး ၊လဂြန္းအိန္သည္ ဤမွ်ေလာက္ၾကီးေသာ အၾကံကိုဖ်က္သည္မွာ သူ႕တြင္ အေၾကာင္းယုတၱိ တစ္ခုခုရွိလိမ့္မည္။သူ႕ကိုယခုခဏေခၚကာကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႕ေမးပါဦးမည္။အကယ္၍ အေၾကာင္းဥပေဒ ႏွင့္ညီညြတ္လွ်င္ အသက္မွလြတ္သင့္ေပသည္။ အကယ္၍အေၾကာင္းမွန္မရွိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႕ကိုယ္တိုင္ စီရင္ပါမည္။´ ဟု၀ိုင္းေလွ်ာက္ၾကေလသည္..။ရာဇာဓိရာဇ္လည္းမည္သို႕မွ မဆိုပဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနရာ အမတ္ၾကီး ႏွစ္ပါးတို႕လဲ လဂြန္းအိန္ရွိရာ သၤခ်ိဳင္းသို႕လိုက္ေလ၏။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………
အခန္း(၈)
က်ဳပ္လဲ .. ေသခါနီး ဘုရား၊တရား အာရံုျပဳေနခ်ိန္မွာ အမတ္ၾကီးႏွစ္ပါး ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္ကို ျပန္လာေခၚေတာ့ အံ့ၾသသြားပါတယ္။
ေနာက္ တပ္ကိုျပန္ေခၚသြားျပီး သုရွင္ေရွ႕ကို ျပန္သြင္းျပီးေမးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘာမွ ေျပာမထြက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမတ္ဒိန္က ` အမတ္ၾကီး.. သုရွင္ေရွ႕မွာ ဒီလိုစစ္လွ်င္ သူဆိုတတ္မည္ေလာ။ အမတ္ၾကီးတပ္ကိုေခၚသြားစစ္ေဆးျပီးမွ ကၽြႏ္ုပ္တို႕
သုရွင္ကိုျပန္လာေလွ်ာက္မွ ေတာ့မည္။´လို႕ေျပာျပီး က်ဳပ္ကို သမိန္ျဗာဇၨ တပ္ကိုေခေၚလာျပီးေရခ်ိဳးေစတယ္။ခဏနားျပီးေတာ့မွ
အမတ္ၾကီးႏွစ္ေယာက္လဲ က်ဳပ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေမး ေတာ့တယ္။က်ဳပ္လည္း…
` သတိုးကေမးခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္စဥ္းစားမိသည္။ ျမန္မာတို႕သည္ ရိကၡာျပတ္ေနေလျပီ။မၾကာမွီစစ္ရွံဴးေတာ့မည္။ သူတို႕စစ္ရွံဴး၍ေနာက္မွ
အလြယ္တကူ လိုက္တိုက္ကာအႏိုင္ယူလွ်င္တရားသည္။ ယခုတြင္ မေျဖာင့္မမွန္သစၥာျပဳေယာင္ေဆာင္ကာ အႏိုင္ယူလိုျပီးကၽြႏု္ပ္တို႕ၾကံ
သည္။ ေရွးက ဟံသာ၀တီတြင္ သိၾကားမင္းဖန္ဆင္းသည့္ ေအာင္ေျမလည္းရွိသည္။ တရံအခါကလဲ အသားမင္းသားသည္ ရန္သူ ကို တရားေသာနည္းလမ္းျဖင့္ အႏိုင္ယူရန္မစဥ္းစားပဲ ဥပါယ္အေကာက္ၾကံ ျပဳကာ အႏိုင္ယူခဲ့သည္။ထို႕ေၾကာင့္ ဥပါယ္ဂို႕ (ဥပါယ္ျဖင့္
ေအာင္ျမင္သည့္ျမိဳ႕/ေနာင္တြင္ထိုအသံထြက္မွပဂိုး(ပဲခူး)ဟုဆင္းသက္သည္ဟုယံုၾကည္ၾကသည္။)ဟုေခၚသြင္ၾကသည္။ယခုလည္း ရန္သူအင္း၀စစ္ကို စဥ္းလဲကာ ဥပါယ္ျပဳျပီးအႏိုင္ယူလွ်င္ ပဂိုး(ပဲခူး)အမည္ကိုဖ်က္၍ မည္သို႕၊မည္သည္ဆက္ျပီးေခၚရမည္ပင္မသိ။ ယင္းကဲ့သို႕ ကၽြႏု္ပ္ေတြးမိ၍ လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကိုဖ်က္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။´..လို႕က်ဳပ္ေျပာေတာ့ အမတ္ၾကီးႏွစ္ပါးလဲ ´သို႕ဆိုလွ်င္ အင္း၀စစ္ကိုတရားေသာ အၾကံျဖင့္ ႏိုင္ရန္ မင္းတာ၀န္ယူမည္ေလာ။`လို႕ေမးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ..`ကၽြႏ္ုပ္တစ္ဦးတည္းဆိုလွ်င္မစြမ္း
ႏိုင္ပါ..´လို႕ျပန္ေျဖတဲ့အခါ အမတ္ၾကီးတို႕ကလဲ `ဒီလိုဆိုမင္းအသက္မကၽြင္းေတာ့ျပီ။´လို႕ေျပာတယ္။က်ဳပ္လည္း ` အမတ္ၾကီးႏွစ္ပါးတို႕ အၾကံညႊန္ျပလွ်င္ တစ္ေ၀မတိမ္း ကၽြႏု္ပ္လိုက္ပါမည္။သို႔မွမဟုတ္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ မွာေသလူပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။´ လို႕ျပန္ေျပာတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ အမတ္ဒိန္က `ယင္းဆိုလွ်င္ မင္းကို သူရဲေလးရာေပးမည္။ မင္းကိုယ္တိုင္ဆင္စီး၍ ေမာလင္ေတာ တြင္ပုန္းေခ်။ အင္း၀ေရႊနန္း
ရွင္သည္ ညစဥ္ညတိုင္း အဖိုးဒနီရဲ ေခ်ာင္းတိုင္ေအာင္ ကင္းလွည့္ေလ့ရွိသည္။ ဆင္ျမင္း အေပါ့အေလ်ာ့ႏွင့္သာလာေလ့ရွိသည္။သူရဲ
သူခက္မ်ားစြာမေခၚလာတတ္။ေမာလင္ေတာ အေရာက္တြင္မင္းထြက္တိုက္ပါ။မင္းေခါင္ကို မင္းရလိမ့္မည္။ ..`လို႕အအစီအစဥ္ခ်ေပး
ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္းဆင္ျဖဴေတာ္ဗကမတ္(အသိဏၰရာဇ္/အဒေရာင္ဟူ၍လည္းမူကြဲမ်ားရွိပါသည္။မည္သည့္မူအမွန္ဆိုသည္ကိုမသိပါ။)
ကိုစီးရလွ်င္ အာမခံသည္။´လို႕ျပန္ေျပာပါတယ္။
ေနာက္က်ဳပ္ကို သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ ေရွ႕ကိုျပန္ေခၚသြားေပးျပီး အေၾကာင္းစံုကိုျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ သုရွင္လည္းျပံဳးေတာ္မူျပီး`ဆင္ျဖဴေတာ္
အသိဏၰရာဇ္ ကိုေပးေစ။ လဂြန္းအိန္ ေရွ႕ကတိုက္၊ ငါကိုယ္ေတာ္တိုင္လည္း ေနာက္မွတပ္ျဖင့္ လိုက္ခ်ီမည္။တံပိုးခရာမႈတ္လွ်င္ ငါမင္း
ထံစစ္ကူခ်ီလာမည္။..´လို႕မိန္႕တယ္။ေနာက္ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ယူဖို႕ရာသြားေတာ့ ဆင္ျဖဴေတာ္ ကမုန္ယိုေနခ်ိန္နဲ႕တိုးပါေတာ့တယ္။
က်ဳပ္လဲ သုရွင္ကိုဦးခ်ရွစ္ခိုးျပီးတာနဲ႕ ၾကံပိုင္းကိုယူျပီး ဆင္ျဖဴေတာ္ အနားကပ္သြားျပီး ၾကံေကၽြးတယ္။ ဆင္ျဖဴေတာ္က လဲက်ဳပ္
ကိုယ္နံကိုမွတ္မိေလေတာ့ အသာတစ္ၾကည္ပဲ ၾကံကိုစားတယ္။ ေနာက္ က်ဳပ္က ဆင္ေတာ္ကို ထူးျဖဳတ္ခိုင္းေတာ့ ဆင္ဦးစီး ေတြလဲ အနားမေနရဲပဲ ထူးျဖဳတ္ျပီးတာနဲ႕ အေ၀းမွာပဲေန ၾကတယ္။ က်ဳပ္လဲ `စြပ္၊စြပ္´ လို႕အသံေပးျပီး ဆင္ေတာ္ေပၚကိုခုန္တက္ေတာ့ မုန္ယိုေနတဲ့အတြက္ က်ဳပ္ကို အတက္မခံျဖစ္ေနတယ္။ခါခ်တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕က်ဳပ္လဲ ခၽြန္းနဲ႕ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ၅/၆ခ်က္ေလာက္ နာေအာင္ဆက္ခါဆက္ခါေပါက္ေတာ့မွ ျငိမ္သြားေတာ့တယ္။
က်ဳပ္လည္း ဆင္ေတာ္ကို ၃/၄ ပတ္ေလာက္ သုရွင္ေရွ႕မွာစီးျပလိုက္ေတာ့ သုရွင္လည္းေက်နပ္ျပီး ..`သက္ေခ်ေတာ့..။´လို႕မိန္႕လို႕
က်ဳပ္ဆင္ေပၚကဆင္းျပီးဦးခိုက္တယ္။ ေနာက္ က်ဳပ္လဲ ..`ယခု အင္း၀စစ္သည္မ်ားသည္ သွ်ိသွ်ားသစ္သီးမ်ား ေျမတြင္ ျပန္႕က်ဲေနသ
ကဲ့သို႕ပင္ ေသသူ၊နာသူမ်ား၍ စိတ္ဓါတ္လည္းက်ေနေပျပီ။က်ဳပ္ မသံလံု တိုက္လွ်င္ ခံႏိုင္မည္ေလာ..´လို႕ေၾကြးေၾကာ္ေတာ့ သုရွင္လည္း အားရလြန္းတာနဲ႕ က်ဳပ္ကို မဟာေစာလဂြန္းအိန္ ဆိုတဲ့ဘြဲ႔ကို တိုးျမင့္ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူတယ္။ေရြျပားခတ္ဖို႕ရာအခ်ိန္မမီွေတာ့ သုရွင္ကိုယ္တိုင္ လက္ႏွင့္နဖူးေပၚမွာေရးေပးေတာ့ က်ဳပ္က`သုရွင္၏လက္ေရးေတာ္ကို နဖူးထက္တြင္တင္ရျပီ။ကၽြႏု္ပ္အတြက္ေရႊျပားခတ္
ရန္မလိုျပီ..။´လို႕ေလွ်ာက္တယ္။ ေနာက္ သုရွင္က ကိုယ္ေတာ္မွာစြဲထားတဲ့ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီးအရြယ္ရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္း၀က္စြယ္ကို က်ဳပ္ကိုယ္မွာစြဲေပးျပီး .. `ဤ၀က္စြယ္ကိုမင္းစြဲလွ်င္ မင္းမေျပာႏွင့္ မင္းစီေသာဆင္ျမင္းကိုပင္ရန္သူက မခုတ္မရွႏိုင္ေစရ..။`လို႕
မိန္႕တယ္ ေနာက္က်ဳပ္မယား ႏွင္းေကသရာ ကိုလည္း အင္း၀ကိုပါတဲ့ သုရွင္ရဲ႕သမီးေတာ္ တလေမေက်ာ္ အမည္နဲ႕ ဘြဲ႔ခ်ီးျမင့္ေသးတယ္။
စစ္ထြက္ခါနီးက် က်ဳပ္က မင္းေခါင္ကိုမသိ၊မျမင္ဘူးလို႕ သိသူကိုက်ဳပ္နဲ႕ထည့္ေပးဖို႕ေလွ်ာက္ေတာ့ သုရွင္က မင္းသိဒၶတ္ကို ေခၚျပီး ..`မင္းသိဒၶတ္..မင္းကို အက်ိဳးေပးခ်ိန္တန္ျပီ။မင္းေနာင္ေတာ္ကို လဂြန္းအိန္ဖမ္းေပးမည္လို႕အာမခံသည္။သို႕ရာမင္းေခါင္ကိုသူမသိ။
မင္းကိုယ္တိုင္ ကုန္းလယ္မွ စီးျပီး မင္းေခါင္ကိုျပပါ။ဤအၾကံၾကီးေအာင္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ အင္း၀ထိခ်ီျပီး မင္းကို ေရႊနန္းထက္သို႕တင္မည္။
ျပီးလွ်င္ ဘုရားစံုဖူးကာ ငါျပန္မည္။..´လို႕မိန္႕ျပီး မင္းသိဒၶတ္ကို က်ဳပ္နဲ႕ ဆင္တစ္စီးတည္း လိုက္ပါေစတယ္။
ထိုသို႕ျဖင့္ လဂြန္းအိန္ တပ္ထြက္ သည့္ေနာက္တြင္ ရာဇာဓိရာဇ္ ကအနံေလာင္ဆင္ကိုစီးျပီး သူရဲရွစ္ရာႏွင့္လိုက္သည္။အမႈးအမတ္မ်ား
လည္း ေခ်ာင္းကမ္းပါးအနီးထိတပ္မ်ားခ်ီလွ်က္လိုက္ၾကည့္ၾကသည္။ညခ်မ္းတြင္ဘုရင္မင္းေခါင္လည္းအႏၱရာယ္ရွိသည္ကိုမသိဘဲျမင္း
စီးျပီးထြက္ျမဲအတိုင္းထြက္ေတာ္မူေလသည္။ဆင္ေတာ္ ရဲျမတ္စြာ ႏွင့္မႈးမတ္ေတာ္တို႕လည္း ေနာက္မွ ျဖည္းညွင္းစြာသာလိုက္ေလ၏။
က်ဳပ္တို႕တပ္နားကို ဘုရင္မင္းေခါင္ အေပါ့အေလွ်ာ့နဲ႕တပ္သိပ္မပါဘဲကပ္လာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဆင္ေတာ္ဗကမတ္ ကိုခြၽန္းဖြင့္ျပီး စည္ေမာင္းတီးလို႕ေၾကြးေၾကာ္ျပီးေတာအကြယ္ကေနအျမန္ထြက္တိုက္တယ္။ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း က်ဳပ္တပ္ထြက္တာလဲေတြ႕ေရာ၊
ဆင္ေတာ္ရဲျမတ္စြာေပၚကိုအျမန္တက္ျပီး ညွာသံေျပးလို႕ အျပင္းပဲခြၽန္းဖြင့္ျပီးလာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ကထြက္လာမွန္းမသိတဲ့ အင္း၀ကဆင္စီးအမတ္တစ္ေယာက္ ကက်ဳပ္ကိုၾကားကျဖတ္တိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္းအားေကာင္းတဲ့ဆင္ကိုစီးေနရေတာ့ အဲဒီ ရန္သူဆင္ကို ဦးလွည့္ျပီးဆင္ခ်င္းေ၀ွ႕ေစေတာ့မွ ျပည္စားတရဖ်ားမွန္းသိေတာ့တယ္။ဒါေပမယ့္ သင္းဆင္က အားခ်င္းယွဥ္လို႕မွ က်ဳပ္စီးတဲ့ ဗကမတ္ကို မႏိုင္ေလေတာ့ သူ႕ဆင္လဲတာေပါ့။သူ႕ဆင္လဲတာနဲ႕ ဘုရင္မင္းေခါင္ဆင္က ဆက္ကာ၀င္လာေတာ့ က်ဳပ္လည္းတိုက္မယ္ဆိုျပီးခြၽန္းဖြင့္ခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်ဳပ္ဆင္ေပၚက မင္းသိဒၵတ္ ကျမန္မာလိုလွမ္းျပီး ေအာ္ဟစ္ပါတယ္။က်ဳပ္လည္း ျမန္မာစကားကို အရမ္းမဟုတ္ေတာင္ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့နားလည္ေတာ့ သူေျပာတာ သိတယ္။ “မင္းဧကရာဇ္ျဖစ္ရက္နဲ႕ မႈးမတ္သူရဲႏွင့္သာတိုက္ေလသေလာ။ေနာက္တပ္တြင္အကူမ်ားသည္။တိုက္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ခြာေတာ့။”…တဲ့။စကားအဆံုးမွာမင္းေခါင္လည္း
လွည့္ေျပးပါေတာ့တယ္။က်ဳပ္လည္းအံ့ၾသသြားတာေပါ့။ဒါေပမယ့္ ေရွ႕က ရန္သူဘုရင္မင္းေခါင္ကိုပဲ မဲျပီးလိုက္ေနေတာ့ ေနာက္က မင္းသိဒၵတ္ကို လွည့္ျပီးမေျပာႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ေနာက္မွီလာခါနီးက်ျပန္ေတာ့လည္းက်ဳပ္ကမင္းေခါင္ဆင္ေပၚက ထီးျဖဴကို မွတ္ျပီးလိုက္မွန္းသိျပန္ေတာ့မင္းသိဒၵတ္က”အင္း၀တြင္အ၀တ္ျဖဴရွားရေလသေလာ။..”လို႕ထပ္ေအာ္ျပန္တယ္။မင္းေခါင္လည္းအျခားထီးျဖဴ
ေဆာင္းတဲ့ျမိဳ႕စားေတြရွိရာကို ၀င္သြားေတာ့ က်ဳပ္လည္း မင္းေခါင္ဆင္ကို မွတ္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့အျပင္၊အဲဒီတပ္ေတြကဖိ၀င္လာတာေၾကာင့္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲျပန္ဆုတ္ေျပးရေတာ့တယ္။
က်ဳပ္တပ္ဆုတ္ေျပးလာတာကိုျမင္တဲ့ သုရွင္တပ္ရဲ႕ေရွ႕ဖ်ားမွာခ်ီတဲ့ သမိန္ဗိုက္ည က”ဟယ္..လဂြန္းအိန္၊ပသို႕ေၾကာင့္ေၾကာက္အားလန္႕
အားႏွင့္ျပန္ဆုတ္ရသနည္း..” လို႕လွမ္းေမးေတာ့ က်ဳပ္လည္း မင္းသိဒၵတ္ သစၥာမဲ့လို႕ျဖစ္ရေၾကာင္းျပန္ေျဖလိုက္တယ္။သမိန္ဗိုက္ည လည္း အေၾကာင္းစံုကို သုရွင္ဆီေလွ်ာက္တင္ေလေတာ့ အမ်က္ျပင္းစြာထြက္ေတာ့တယ္။
“မင့္ခမည္းေတာ္ရဲ႕အရိုက္အရာကိုငါေပးလို႕အင္၀နန္းမွာမင္းကိုတင္မည္လို႕ငါေျပာပါရက္ႏွင့္ အဘယ့္ေၾကာင့္ယခုလိုျပဳရသနည္း…။”
ရာဇာဓိရာဇ္ ၏အသံသည္ ေဒါသေၾကာင့္ တုန္ခါေနသည္။မင္းသိဒၵတ္လည္း “ကြၽႏု္ပ္သည္ ညီအစ္ကိုရင္းျဖစ္ေသာ သူ႕ကို အသက္ပ်က္စီး
မႈမျဖစ္ေစလိုေသာေၾကာင့္ သတိေပးရျဖင္းျဖစ္သည္။ေနာင္တြင္ အင္း၀သားတို႕ကြၽႏု္ပ္ကို ေနာင္ေတာ္အားသတ္ကာမင္းျပဳသည္ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳလိမ့္မည္ကိုလည္းစိုးသည္။” ဟုျပန္ေလွ်ာက္ရာ ရာဇာဓိရာဇ္က “မင္း အင္း၀တြင္အေနမသင့္ ၊မင္းေနာင္ေတာ္က သတ္မည္ၾကံေသာ္ ငါ့ဆီမွာခစားသည္။ငါကလည္းမင္းကို ဘုန္းစည္းစိမ္ေပးမည္ၾကံသည္။မင္းကေတာ့ မင္းေနာင္ေတာ္ကို ငါေပးမည့္စည္းစိမ္ထက္ပိုခ်စ္သကိုး။…”ဟဆိျုပီး အာဏာပါးကြပ္သားတို႕ကို ေခၚျပီး မင္းသိဒၵတ္ကို ကြပ္ရန္မိန္႕ေလသည္။
ေနာက္သုရွင္ကက်ဳပ္ဖက္ကိုလွည့္လာျပီး..”လဂြန္းအိန္ ..မင္းအသက္မွလြတ္ရန္အေၾကာင္းမရွိေသး။မင္းေခါင္ႏွင့္မင္းစီခ်င္းမတိုက္ခဲ့ရ။
မင္းအသက္ကိုလြႊတ္ရန္မင္းမစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသး။”လို႕မိန္႕ျပန္တယ္။က်ဳပ္လည္း..”ကြၽႏ္ုပ္အသက္ကိုလြတ္ေတာ္မူပါ။ညကိုဘုရင္မင္းေခါင္
တဲနန္းသို႕သြားကာ လုပ္ၾကံပါမည္။ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ။…”လို႕ေလွ်ာက္ျပန္ေတာ့ သုရွင္က..”သြားေခ်။”..လို႕ျပန္ေျပာတယ္။ဒီလိုနဲ႕က်ဳပ္လည္း တပ္ကိုျပန္သြားျပီး က်ဳပ္တပ္က အစြမ္းအစ၊သတၱိ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ သူရဲေကာင္း ၁၂ ေယာက္ကို ေရြးလို႕ညခ်င္းပဲ ဘုရင္မင္းေခါင္
တပ္ကို တိတ္တဆိတ္ခ်ဥ္းကပ္ပါတယ္။ေသခ်ာလွည့္လည္ၾကည့္ျပီးတဲ့ေနာက္ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းမွာ လူနည္းတာေတြ႕တာနဲ႕ တစ္ေၾကာင္း၊ ပုန္းကြယ္စရာဥနဲပင္ၾကီးရွိေနတာနဲ႕တစ္ေၾကာင္းအဲဒီမွာနားျပီး ဥနဲပင္ကြယ္လို႕တပ္တိုင္ေတြကိုႏုတ္ပါတယ္။တစ္ကိုယ္စာ၀င္ေပါက္ရတာ
နဲ႕ သံုးေယာက္ကို အဲဒီအေပါက္မွာအေစာင့္ထားျပီးက်န္တဲ့လူေတြအထဲကို၀င္တယ္။စစ္ကဲအလံေထာင္ထားတဲ့ တဲမွာ ႏွစ္ေယာကိကိုထပ္
အေစာင့္ခ်ခဲ့တယ္။ဆင္တင္းကုတ္မွာနွစ္ေယာက္ထပ္ေစာင့္ေစျပီးက်န္တဲ့ငါးေယာက္နဲ႕က်ဳပ္က ဘုရင့္တဲနန္းကိုကပ္သြားတယ္။ေနာက္
က်ဳပ္က က်ဳပ္လူတစ္ေယာက္ပုခံုးေပၚနင္းျပီး ဘုရင့္တဲနန္းၾကမ္းကို ဓါးနဲ႕ခြဲလို႕အထဲကို ၀င္ပါတယ္။ အထဲမွာေတာ့ ဘုရင္မင္းေခါင္ဟာ ေမာင္းမေတာ္ ေတြနဲ႕ ျခံရံလို႕စက္ေတာ္ေခၚေနတာကို မီးေရာင္မိွန္မိွန္ေအာက္မွာေတြ႕လိုက္ရတယ္ေလ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အအိပ္ဆက္တယ္လို႕ထင္ရတဲ့ေမာင္းမတစ္ေယာက္ကရုတ္တရက္ထ ျပီး…”မြန္သူခိုး၊မြန္သူခိုး…ထေလာ့၊ထၾကေလာ့…လာၾကေလာ့၊
ဒီမွာရန္သူ….”လို႕ေအာ္တာနဲ႕က်ဳပ္လည္းေဆာင္ဓါးနဲ႕ခုတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း လန္႕အႏိုးက်ဳပ္လည္းနီးရာနားက ..ဘုရင္မင္းေခါင္ရဲ႕ ကြမ္းအစ္ နဲ႕ ပတၱျမားေက်ာက္စီဓါးကို အျမန္ယူျပီး အေပါက္ကျပန္ထြက္လို႕အျမန္ေျပးၾကရတယ္။
ဒါေပမယ့္က်ဳပ္တပ္သားေတြကအေျခအေနကိုပံုမပ်က္ေအာင္က်ဳပ္စီမံေပးတဲ့အတိုင္းပဲစစ္ကဲကို စစ္စည္၊စစ္ေမာင္းမတီးႏိုင္ေအာင္သတ္
တယ္။ ဆင္တင္းကုတ္က ဆင္ေတြနာေအာင္ထိုးရွျပီး လြတ္ပစ္ျပီး ရန္သူေတြအလြယ္တကူစုစည္းမရႏိုင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ေနာက္၀င္လာတဲ့ဥနဲပင္ေအာက္မွာ ၁၃ ေယာက္လံုးျပန္စုမိျပီးမွ သုရွင္တပ္ဆီကိုျပန္၀င္ၾကပါတယ္။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………
အခန္း(၉)
သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္လည္း လဂြန္းအိန္ထံမွ သတင္းေကာင္းကိုရရန္တဲနန္းတြင္းမွ ေစာင့္ေနေလသည္။ ဒီသူရဲေကာင္းသည္ စတင္ကာအနီး
တြင္ခစားရကတည္းက ပုန္ကန္သူျမိဳ႕စား မျဂိဳင္းေခါင္းကို တစ္ကိုယ္တည္းသြားေရာတ္ျဖတ္ယူူကာဆက္သျခင္းျဖင့္မိမိ ၏အေလးေပးမႈ
ကိုခံခဲ့ရသည္။မိမိ ႏွစ္သက္ေသာသူရဲေကာင္းျဖစ္သည္ေၾကာင့္လဲ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ကေတာ္မယား ကအစမိမိက ခ်ီးျမွင့္သည္။သို႕ေသာ္သူက မၾကာမၾကာ စိတ္မ်ားတတ္သည္။ရံဖန္ရ့ခါလြန္စြာေတာ္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါတြင္ အလြန္လက္ေပါက္ကပ္လွသည္။မိမိ၏မိဖုရားကိုပါ
ေတာင္းရဲသည္အထိ ေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းသည္။မိမိက သာအျခားဘုရင္မ်ားကဲ့သို႕အမ်က္ေဒါသၾကီးလွ်င္ေတာ့ သင္းမလြယ္။
ေသတာၾကာလွရွိေပမည္။ဒီလိုအေတြးေတြ နဲ႕စဥ္းစားေနခ်ိန္တြင္ လဂြန္းအိန္ ျပန္ေရာက္လာေၾကာင္း အခစား၀င္ခြင့္ျပဳရန္တင္
ေလွ်ာက္ေၾကာင္းကိုၾကားရေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္လည္း စိတ္ေလာၾကီးစြာ၀င္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။
ေရွ႕ေတာ္သို႕ေရာက္ေသာ္ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္လည္း “ကိစၥျပီးေျမာက္ခဲ့ျပီေလာ”…လို႕က်ဳပ္ကိုေမးေလတယ္..။က်ဳပ္လည္း ..”ဘုရင္မင္းေခါင္
ကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ရန္ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး အခြင့္ရခဲ့ပါသည္။သို႕ေသာ္ မင္းဧကရာဇ္ကိုသတ္ေသာ သူသည္ အသက္မရွည္၊ဘုန္းမၾကီး ဟု ေရွးလူၾကီးမ်ားမိန္႕သည္ကို ၾကားဖူးေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမွာ သုရွင္၏ အမႈေတာ္ကို အရွည္သေရြ႕ထမ္းလိုသည္ျဖစ္ကာ မလုပ္ၾကံခဲ့။
သို႕ေသာ္ သူ၏ေဆာင္ဓါးႏွင့္ ကြမ္းအစ္ကိုမူကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ရေအာင္ယူခဲ့ပါသည္…။”လို႕ေလွ်ာက္ေတာ့ သုရွင္လည္း အဲဒီ ပစၥည္းႏွစ္မ်ိဳးကို မင္းေခါင္ရဲကသမီးေတာ္ ေစာျပည့္ခ်မ္းသာ(ရခိုင္မွရလာသူ)ကိုျပေစေတာ့ ေစာျပည့္ခ်မ္းသာလည္း သူ႕ခမည္းေတာ္အေဆာင္အေယာင္
ပစၥည္းမ်ားဟုတ္မွန္ေၾကာင္းကိုငိုယိုျပီး ျပန္ေျဖတယ္။ဒီေတာ့မွ သုရ်င္လည္း က်ဳပ္ဖက္ကိုလွည့္လာျပီး .. “ဒီတစ္ၾကိမ္ မင္းအသက္ကိုငါ
လြတ္ျပီ..။မင္းအသက္ရွင္ျပီ..။”လို႕မိန္႕တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္တါင္ ရာဇာဓိရာဇ္က သမိန္ဥေဒအားသမန္အျဖစ္ေစကာ ပတၱျမားစီဓါးႏွင့္ ေရႊကြမ္းအစ္တို႕ကိုျပန္သြားဆက္သေစ၏။
ဘုရင္မင္းေခါင္ကိုလည္းအေၾကာင္းစံုသိရရန္ေလွ်ာက္ေစသည္။ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း ..”မသံလံု ဆိုသည္မွာမည္သူနည္း..။”ဟုေမးရာ သမိန္ဥေဒ လည္း .. “မသံလံုဆိုသည္မွာ လဂြန္းအိန္ တည္း..။” ဟုတ္ျပန္ေလွ်ာက္၏။ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း သမိန္ဥေဒမွ တစ္ဆင့္ ရာဇာဓိရာဇ္ အား စစ္အားဆက္လက္ျပဳပါမည့္အေၾကာင္း၊ စစ္ရပ္စဲရန္အေၾကာင္းမရွိပါေၾကာင္း ရာဇသံျပန္ပါးေလ၏။
အမွန္တြင္မူ ဘုရင္မင္းေခါင္တပ္တြင္ ရိကၡာလည္းမေလာက္၊စစ္သည္မ်ားလည္း စိတ္ေျခာက္ျခားကာ စိတ္ဓါတ္လည္းက်ေနျပီျဖစ္သည္။
ဘုရင္မင္းေခါင္ကိုယ္တိုင္ပင္အနီးအပါးသို႕ကိုမြန္မ်ားေရာက္လာသည့္အတြက္ မျငိမ္းေအးႏိုင္ျဖစ္ေနရေလသည္။ထို႕ေၾကာင့္မႈးမတ္မ်ားႏွင့္
တိုင္ပင္ျပီး စစ္ကိုႏႈတ္၊ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရန္ မိန္႕ေလသည္။
ဘုရင္မင္းေခါင္တပ္ဆုတ္ခြာေၾကာင္းကို သိလွ်င္ရာဇာဓိရာဇ္လည္း ဆင္ေတာ္ဗကမတ္ ကိုစီးႏွင္းလ်က္ အျမန္လိုက္ရာေနာက္မွသမိန္ျဗာဇၹ လိုက္ေခၚကာရန္သူေနာက္ခ်န္တပ္မ်ား ရန္ရွိေၾကာင္းေလွ်ာက္မွ သတိ၀င္ကာ သူရဲသူခက္တို႕ကို ေရွ႕ေျပးၾကည့္ေစမွ သမိန္ျဗာဇၹမွန္ေၾကာင္း
သိေလ၏။ေက်းဇူးတင္လြန္းေသာေၾကာင့္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းတြင္၀တ္ဆင္ထားသည့္ လက္စြတ္မ်ားကိုခြၽတ္ကာခ်ီးျမွင့္ေလသည္။ေနာက္ သမိန္ျဗာဇၹအၾကံအတိုင္းစစ္ကိုျဖန္႕တိုက္ရန္ စီစဥ္ေလသည္။ လဂြန္းအိန္မွာ ေရွ႕ဆံုးမွခ်ီရေလ၏။လဂြန္းအိန္တပ္ေက်ာ္သည္ႏွင့္ေတာတြင္းရွိ
ရန္သူေနာက္ခ်န္တပ္မွာ အင္အားသံုးရာခန္႕ႏွင့္ထြက္တိုက္ေလသည္။ထိုတပ္ကို လဂြန္းအိန္ႏွင့္ေနာက္မွလိုက္လာေသာ္ ဥပါေကာင္း
(ရာဇာဓိရာဇ္၏သားမက္)တို႕က တိုက္ေသာေၾကာင့္ပ်က္ရာအင္း၀မွကေလးစားတပ္ေနာက္ထက္၀င္တိုက္ရာ လဂြန္းအိန္ တို႕ႏွစ္တပ္လံုး
ဆုတ္ရေလသည္။ထို႕ေနာက္ သမိန္ျဗာဇၹတပ္ကို ထပ္တိုက္ရာ ပဲခူးတပ္မ်ားလိုက္မီွလာေသာေၾကာင့္ အင္း၀တပ္မ်ားျပန္ဆုတ္ကာဘုရင္
မင္းေခါင္တပ္ႏွင့္ေပါင္းရေလသည္။
ေနာက္ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း အအင္အားအနည္းငယ္မွ်ႏွင့္ဆုတ္ခြာရာ ဟံသာ၀တီဖက္မွ ဘုရင္မင္းေခါင္၏ ကိုယ္လုပ္မိဖုရားမွအစ သံုပန္းမ်ားစြာရေလသည္။မိဖုရားၾကီးျဖစ္ေသာ ရွင္မိေနာက္(မင္းရဲေက်ာ္စြာ၏မယ္ေတာ္)လည္းပဲခူးမွရ၏။သကၠရာဇ္ ၇၇၁ တြင္ဘုရင္မင္းေခါင္မွ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ စစ္ျပဳျပန္ ရာအႏိုင္အရွံဳးမေပၚပဲႏွစ္ဖက္လံုးစစ္ျပန္သိမ္းရျပန္သည္။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
အခန္း(၁၀)
သကၠရာဇ္ ၇၇၂ တြင္ ဘုရင္မင္းေခါင္၏သားေတာ္မင္းရဲေက်ာ္စြာ(ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ထင္ရွားသူျဖစ္သည္။ဘုရင္မင္းေခါင္ ရာဇာဓိရာဇ္ကို မႏိုင္သမွ်သူကျပန္အႏိုင္ယူလုနီးပါးျဖစ္ခဲ့သည္။)သည္အသက္၁၇ႏွစ္အရြယ္ရွိလာရာဟံသာ၀တီကို အရယူရန္စစ္ခ်ီလိုပါေၾကာင္းေလွ်ာက္
ရာ ဘုရင္မင္းေခါင္လည္းခြင့္ျပဳေလသည္။သို႕ျဖင့္ မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္း ၾကည္းေရႏွစ္တပ္ဖြဲ႕ျပီး ဧရာ၀တီ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္းခ်ီေလသည္။(ထိုအခ်ိန္ကာလကစစ္ခ်ီလမ္းေၾကာင္းမွာ ေရေၾကာင္းအဓိကျဖစ္ျပီး၊ယခုကဲ့သို႕ကုန္းလမ္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။
ဧရာ၀တီျမစ္ကုိအားျပဳရသည္။ထို႕ေၾကာင့္ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ ျမိဳ႕ရြာမ်ားမွာ အျမဲပင္စစ္ဒဏ္ကိုခံရသည္။အထူးသျဖင့္ ကူထြက္
(ျမန္ေအာင္)၊မေကြး၊စေလ၊ပုဂံ၊ျပည္၊ဒဂံု(ရန္ကုန္)၊သံလွ်င္ ထိုမွပဲခူးျဖစ္သည္။ အေရွ႕ဖက္က်ေသာေတာင္ငူမွာစစ္ဒဏ္ကို ၾကီးမားစြာခံရ
သည္မရွိေသာေၾကာင့္စည္ပင္သာယာေလသျဖင့္ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္အင္အားၾကီးမားလာကာဒုတိယ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံကိုဦးေဆာင္
တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။)ေနာက္သမိန္ျဗာဇၹစားေသာေျမာင္းျမ၊အမတ္ဒိန္စားေသာပုသိမ္၊သမိန္သံၾကယ္စားေသာ ခဲေပါင္တို႕ကို
ခ်ီတက္လုပ္ၾကံေလသည္။ တစ္ျမိဳ႕ကိုမွ မေအာင္ျမင္၊မသိမ္းပိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ရာဇာဓိရာဇ္အား အၾကီးအက်ယ္ေခ်ာက္ျခားေစေလ၏။
ေနာက္မႈးမတ္မ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ကာ ရခိုင္ကို အရင္ရေအာင္သိမ္းပိုက္မည္ဟုဆိုကာ ရခိုင္သို႕ခ်ီေလသည္။ ရခိုင္ဘုရင္ နရမိတ္လွ (ရာဇာဓိရာဇ္မွ နန္းတင္ေပးခဲ့သူ)မွ အခုခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ရခိုင္ကို အလြယ္တကူရသည္။ ေျမာက္ဦးတြင္ လက်ာ္ၾကီး၊သံတြဲတြင္ စုကၠေတး တို႕ကို အေစာင့္ထားျပီး ဆင္ျမင္း၊သံုပန္းမ်ားစြာကို ယူကာအင္း၀သို႕ျပန္ေလသည္။ဘုရင္မင္းေခါင္လည္းသားေတာ္ကို အားရ၀မ္းသာခ်ီးမြမ္းေတာ္မူ၏။
ေနာက္ရခိုင္ကို အင္း၀မွ သိမ္းယူသည့္အောကာင္း ရာဇာဓိရာဇ္ သိလွ်င္ စစ္တပ္ၾကီး စီရင္ကာ ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ေစသည္။မြန္တို႕သံတြဲကို ရျပန္ရာ တပ္ခ်လ်က္ေနသည္။ထိုသတင္းကို ဘုရင္မင္းေခါင္ၾကားလွ်င္ မင္းရဲေက်ာ္စြာအား ရခိုင္သို႕ ခ်ီေစသည္။ အင္း၀တပ္မ်ားရခိုင္ေရာက္ေသာ္ မြန္တို႕ကို ၀န္းရံျပီး ေနရာ ျမိဳ႕တြင္းရွိမြန္၊ရခိုင္တို႕လည္းငတ္မြတ္ေလသည္။ ေနာက္မြန္တပ္မႈးတို႕လည္း ပရိယာယ္ သံုးကာ ရာဇာဓိရာဇ္ကိုယ္တိုင္ခ်ီတက္လာေတာ့မည့္ဟတ္ျဖင့္ သတင္းလြင့္ရာ အင္း၀တပ္လည္း စစ္ႏွစ္ဆက္ညွပ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ဆုတ္ေလသည္။
ထိုသို႕ မင္းရဲေက်ာ္စြာ ဆုတ္ခြာသြားျပီးေနာက္ မြန္ ႏွင့္ရခိုင္သားတို႕လည္း ေျမာက္ဦးကို သိမ္းကာ နရမိတ္လွ အားထပ္တစ္ခါနန္းတင္၍ျပန္ေလ၏။ မင္းရဲေက်ာ္စါာလည္း အင္း၀ျပန္ေရာက္ျပီးေနာက္ မ်ားမၾကာမွီပင္ သိႏၷီေစာ္ဘြား သည္ အင္အားမ်ားစြာႏွင့္ အင္း၀ သို႕စစ္ခ်ီလာေၾကာင္းကို သိလွ်င္ ကိုယ္တိုင္ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ အျဖစ္ဦးေဆာင္ကာတိုက္ေလသည္။ သိႏီၷေစာ္ဘြားလည္း ဆင္ထက္တြင္ပင္ မင္းရဲေက်ာ္စြာလက္ခ်က္ျဖင့္ ေသျပီး သိႏၷီတပ္လည္း ပ်က္ကာေျပးရာ ဆင္ျမင္း သံုပန္းမ်ားစြာကို မင္းရဲေက်ာ္စြရေလသည္။ ထို႕ေနာက္ မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္း အင္အားစုစည္းျပီး သိႏၷီသို႕ခ်ီတက္ကာ သိႏီၷကို တိုက္ေလေတာ့သည္။သိႏီၷက တရုတ္ထံ မွ စစ္ကူေတာင္းေသာေၾကာင့္တရုတ္စစ္ခ်ီလာသည္ကို ေတာတြင္းမွ တပ္ခ်ကာအလစ္တြင္ တိုက္ကာ ေအာင္ေလသည္။ ေနာက္ သိႏီၷကို ၀ိုင္းရံျမဲ၀ိုင္းေနေလ၏။
ရာဇာဓိရာဇ္ လည္း မင္းရဲေက်ာ္စြာ သိႏီၷသို႕ခ်ီ သည့္သတင္းကိုၾကားလွ်င္ ျပည္ျမိဳ႕ကို တိုက္ေလ၏။ျပည္စား လက်ာၤပ်ံခ်ီ အခုအခံေကာင္းလွေသာေၾကာင့္ မရႏိုင္ဘဲ တစ္လေက်ာ္မွ် ၀ိုင္းထားရျပန္သည္။ ထိုစဥ္ မုတၱမ ကို ယိုးဒယား တုိ႕က က်ဴးေက်ာ္ေၾကာင္းကို သိ၍ သားေတာ္ ဗညားပုသိမ္ ကိုတပ္မႈးခ်ဳပ္ခန္႕ကာ စစ္သည္ ငါးေသာင္း ႏွင့္ ျပည္ကို ဆက္ ၀ိုင္းရံေစခဲ့ျပီး ဟံသာ၀တီသို႕ျပန္ကာ အင္အားစု၍ မုတၱမသို႕ဆက္လက္ခ်ီတက္ေလသည္။
ေနာက္တစ္လေက်ာ္ထပ္ၾကာေသာ္ ျပည္ျမိဳ႕လည္းငတ္မြတ္သည္ရွိ၍ ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း သားေတာ္ ကိုမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ စစ္အင္အား ခုႏွစ္ေသာင္းႏွင့္ ျပည္သို႕စုန္ေလသည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားေသာ မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္း အင္း၀သို႕အျမန္ျပန္လာကာ ေလွတပ္ၾကီးအျမန္ဖြဲ႕ျပီး အင္အားတစ္သိန္းေက်ာ္ႏွင့္ခမည္းေတာ္ ဘုရင္မင္းေခါင္ေနာက္သို႕လိုက္
ေလ၏။ျပည္တြင္ ရွိေသာမြန္တပ္မ်ားလည္း ဘုရင္မင္းေခါင္ သည္ မင္းဧကရာဇ္တပ္ျဖစ္သည္။ငါတို႕ဒီေနရာမွ မခံသင့္ဟုတိုင္ပင္ျပီး တစ္ဖက္ကမ္းရွိ တလည္ဆီးသို႕တပ္ေျပာင္းေရြ႕သည္။
မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္း ျပည္သို႕ေရာက္လွ်င္ မြန္တပ္ရွိရာသို၊႕သြားကာ အကဲခပ္ေလ၏။ က်ံဳးသိမ္ျပီးေလွတပ္နည္းသည့္ဖက္ကို ေတြ႕လွ်င္ မိမိေလွတပ္ၾကည္းတပ္မ်ားႏွင့္ တိုက္ရာမြန္တပ္လည္း တပ္တိုင္မ်ားျပိဳ၏။ သုရွင္၏သားမက္ေတာ္ သမိန္ဥပါေကာင္း လည္းဆင္ႏွင့္ထြက္ကာ အင္း၀တပ္ကို တိုက္ေလသည္တြင္ မြန္တို႕က ျပိဳေလေသာတပ္တိုင္မ်ားကို အလ်င္အျမန္ပင္ ျပန္ထူကာျပင္ဆင္ေလ၏။ သမိန္ဥပါေကာင္းလည္း နာမည္ၾကီးေလ၏။ထိုေၾကာင့္ မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္း ဗညားပုသိမ္ ထံစာပို႕ျပီး ဥပါေကာင္း အားေတြ႕လိုေၾကာင္း ေတာင္းဆိုသည္။ သမိန္ဥပါေကာင္း လည္း လက္ေဆာင္ပုဏႅာ မ်ားႏွင့္ မင္းရဲေက်ာ္စြာေရွ႕သို႕အခစား၀င္ေလသည္။ မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္း ခ်ီးမြမ္းျပီး အကယ္၍မိမိတြင္ခစားပါက ျပည္စားလက်ာၤပ်ံခ်ီနင့္တန္းတူ ေျမွာက္စားမည္ဟုေျပာရာ ဥပါေကာင္းလည္း ျငင္းဆန္ျပီးျပန္ေလသည္။ေနာက္ အင္း၀တပ္ ၀ိုင္းရံေလေသာေၾကာင့္ ဗညားကပုသိမ္တပ္လည္း ငတ္မြတ္ေလသည္။ထို႕ေၾကာင့္ မုတၱမတြင္ ယိုးဒယားတို႕ကို ႏွိပ္ႏွင္းျပီး ဟံသာ၀တီသို႕ျပန္ေရာက္လာေသာ ခမည္းေတာ္ ရာဇာဓိရာဇ္ထံသို႕လူလြတ္၍ စစ္ကူခ်ီရန္ေတာင္းဆိုေလသည္။ ရာဇာဓိရာဇ္လည္း အင္အားမ်ားစြာႏွင့္ ခ်ီတက္ရန္စီစဥ္ေလသည္။
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
အခန္း(၁၁)
သုရွင္ခ်ီတက္ရန္ျမိဳ႕စား၊ရြာစားမ်ားအားဆင့္ေခၚရာ သံုးရက္ၾကာမွ အေ၀းအနီးမွ မႈးမတ္မ်ားစံုလင္စြာေရာက္ရွိေလသည္။ ေျမာင္းျမမွ သမိန္ျဗာဇၹလည္း က်န္းမာျခင္းမရွိ ။ထိုသတင္းကိုၾကားေသာ သုရွင္လည္း အမတ္ၾကီီးထံသို႕ကိူယ္တိုက္ၾကြ၍ အားေပးေလးသည္။
အမတ္ၾကီးသည္သုရွင္လာသည္ကို ေတြ႕လွ်င္ ဦးခိုက္ျပီးမ ရွိခိုးႏိုင္ ။အိပ္ရာထက္၌သာ လက္အုပ္ခ်ီႏိုင္ေတာ့သည္။ `အရွင္မင္းၾကီး ၊ ကၽြန္ေတ္ာမ်ိဳးမွာ သစၥာျမဲျမံစြာႏွင့္အမႈေတာ္မ်ားစြာထမ္းခဲ့ျပီးေလျပီ။ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ အမႈေတာ္ကို ထမ္းႏိုင္ေတာ့ဖြယ္မျမင္ေတာ့ဘဲသုရွင္ႏွင့္ခြဲခြာရေပေတာ့မည္။အျပစ္ၾကီးငယ္ရွိလွ်င္ခြင့္လြတ္ေတာ္မူုပါ´ဟုေလွ်ာက္တင္ေလ
သည္။သုရွင္လည္း`ေကာင္းျပီ။အားလံုးကိုငါခြင့္လြတ္သည္။´ဟုမိန္႕ကာ စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာႏွင့္ မိမိတဲနန္းသို႕ျပန္ေလ၏။
က်ဳပ္လည္း စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာနဲ႕အမတ္ၾကီးဆီကို ၀င္ေတြ႕ေတာ့ အမတ္ၾကီးက က်ဳပ္ကိုအနားေခၚျပီး မိန္႕မွာတယ္..` လဂြန္းအိန္.. မင္းတို႕ကုိ ဒီတစ္ၾကိမ္ ငါတစ္ကယ္ပစ္သြားရေတာ့မည္။ယခုတစ္ေခါက္ခ်ီရေသာစစ္ကိုလည္း ငါစိုးရိမ္လွသည္။ငါမရွိလွ်င္ မင္းႏွင့္ အမတ္ဒိန္၊သမိန္အ၀နံႏိုင္တို႕သာက်န္ေတာ့မည္။ယခုႏွစ္သည္ သုရွင္၏ ဇာတာေတာ္ မသန္႕ဟု ပုဏၰားေတာ္တို႕က ဆိုသည္။သုရွင္လည္းသားေတာ္ဗညားပုသိမ္ ကိုစိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္သာခ်ီရသည္။ မင္းယခင္လို မစြန္႕စားလြန္းႏွင့္။မင္းရဲေက်ာ္စြာမွာမင္းပ်ိဳမင္းလြင္ျဖစ္သည္။စိတ္ဓါတ္မာေက်ာၾကံခိုင္သည္။ စစ္အင္အားလည္းၾကီးလွသည္။
အကယ္၍ သုရွင္ သည္ သားေတာ္ဗညားပုသိမ္ကို ျပန္ကယ္တင္၍ရလွ်င္ တပ္ျပန္ဆုတ္မည္။ထိုအခါ မင္းရဲေက်ာ္စြာ မလိုက္ပဲမေန။မင္းတို႕အစြမ္းရွိရန္သာအေရးၾကီးလွသည္။စစ္ကိုမွန္ကန္စြာဆုတ္ႏိုင္ပါမွ လြယ္မည္။မမွန္လွ်င္ ရွင္ဘုရင့္အေရးပ်က္ေခ်မည္။မင္းတို႕ သူရဲေကာင္းေတြ မွားလွ်င္ သုရွင္ အသေရ ညိုးႏြမ္းေလေတာ့မည္။´လို႕မွာတမ္းရွည္ၾကီး ေခၽြပါတယ္။ဒီစကားေတြဟာ သူ႕ရဲ႕ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုတာ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာသိေနတယ္ဗ်ာ။ တစ္ကယ္ပဲေနာက္ သံုးရက္ အၾကာမွာ က်ဳပ္တို႕မၾကားျခင္ဆံုးသတင္းကို ၾကားရေတာ့တာပါပဲ။ အမတ္ၾကီးကို စစ္အခမ္းအနားနဲ႕ ထီးျဖဴမိုးလို႕မီးသျဂိဳလ္ ျပီး အရိုးေတြကို ေရႊေမာ္ေဓာ ဘုရားေျခရင္းမွာဂူသြင္း ျမဳပ္ေစတယ္ေလ။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ က်ဳပ္တို႕တပ္ေတြ ျပည္ကို ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ျပီး စစ္ကို စတင္ပါေတာ့တယ္။တလည္ဆီးရွိ ဗညားပုသိမ္
ရဲ႕ တပ္ေတြလည္း ေနာက္ကိုဆုတ္ျပီး ကာမဆိပ္ မွာတပ္စြဲထားတယ္။မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္း တလည္ဆီးမွာ ၀င္ေနျပီးတပ္စြဲတယ္။ၾကားတာေတာ့ မင္းရဲေက်ာ္စြာဟာ အမတ္ၾကီး သမိန္ျဗာဇၨ လြန္တာကိုၾကားေတာ့ အလြန္အမင္း၀မ္းေျမာက္တယ္တဲ့ေလ။ ေနာက္မ်ားမၾကာမွီ…..
ရာဇာဓိရာဇ္ ၏မ်က္ႏွာေတာ္မွာ လြန္စြာမွ ဆံုးျဖတ္ရန္ခက္ခဲျခင္းျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လ်က္ေနသည္။လက္ထဲတြင္ ရာဇသံစာ တစ္ေစာင္ကို ကိုင္ထားလ်က္ သလြန္ေပၚတြင္ ေနမထိ္ထိုင္မသာပင္ရွိလ်က္..`မင္းရဲေက်ာ္စါာက သူရဲေကာင္းတစ္ဦးခ်င္း ေလွစီးခ်င္းထိုးရန္ စာေစျပီး အေရးဆိုလာသည္..။စစ္အတြင္းတြင္ ငါ့သူရဲတစ္ေယာက္ကို ငါမလြတ္လို..´ဟုႏႈတ္ကလည္းမိန္႕ေလသည္။ ဤသည္ကိုၾကားေသာ လဂြန္းအိန္ သည္ ေရွ႕ေတာ္သို႕ထြက္ကာ ဦး သံုးၾကိမ္ခ်ျပီး.. ` ကၽြႏု္ပ္ ေယာက်ာၤးျဖစ္သည္မွ ဆင္စီးခ်င္း၊ျမင္းစီးခ်င္း၊ ေလွစီးခ်င္း၊တစ္ဦးခ်င္းစစ္ထိုးရန္ ဤေျမေပၚတြင္ မည္သူကိုမွ်မေၾကာက္။သူရဲတစ္ဦးခ်င္းမွန္ပါက ကၽြႏု္ပ္ ထြက္တိုက္မည့္အေၾကာင္းကို ေရႊနန္းရွင္သားေတာ္ထံသို႕ ျပန္ၾကားေတာ္မူပါ..´
ရာဇာဓိရာဇ္လည္းတမန္ေတာ္ကို စာျပန္ၾကားေစျပီး ေနာက္တစ္ေန႕မိုးေသာက္လွ်င္ တိုက္ေစမည့္အေၾကာင္း အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳေစသည္။ထိုသတင္းကိုရေသာမင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ..` ဟံသာ၀တီျပည့္ရွင္တြင္ သမိန္ျဗာဇၨ ႏွင့္ လဂြန္းအိန္တို႕သာ သုရွင္ ၏လက္၀ဲ၊လက္ယာ ရံျဖစ္သည္။ယခု သမိန္ျဇာဇၨမွာလြန္ျပီးေလျပီ။လဂြန္းအိန္သာက်န္ေတာ့သည္။ လဂြန္းအိန္ကိုသာ ငါရလိုက္လွ်င္ ငါတို႕လက္ခ်က္ကို မြန္တို႕ခံႏိုင္ရန္မရွိေတာ့။ လဂြန္းအိန္ သည္ေလွတစ္စီးခ်င္းသာ တိုက္ႏိုင္မည္။ ေလွေလးစီးလာလွ်င္ ခံႏိုင္မည္ေလာ။…´ဟုေျပာကာ တိုက္ေလွေလးစီး ကို စီစဥ္သည္။ အံ့စရာေလွ တြင္ စုကၠေတး ၊ေျမးမ်ားဖြားေလွတြင္ မင္းစည္သူ၊သားမ်ားမိေလွတြင္ ဥဇနာ ၊ရွမ္းမြန္ေလွတြင္ စတုရင္ဂၤသူ တို႕အားအသီးသီးစီးေစျပီး သူရဲသူခက္အျပည့္တင္ေစသည္။ ေနာက္ အံ့စရာေလွကို သာထီးျဖဴမိုးလ်က္ ထြက္ေစသည္။ က်န္ေလွသံုးစီးကိုမူ လ်ိဳ႕၀ွက္ကာျပဳလုပ္ထားသည့္ ေျမာင္းအတြင္းတြင္ ပုန္းေနေစသည္။
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
အခန္း(၁၂) – လဂြန္းအိန္၏ဇာတ္သိမ္းခန္း
ေနာက္တစ္ေန႕မိုးေသာက္ေသာ္ …..
က်ဳပ္လည္း သုရွင္ေပးသနားတဲ့ ေသနာပတိ တို႕ရဲ႕ အေဆာင္အေယာင္ အ၀တ္အစားမ်ားကို ၀တ္ဆင္တယ္။ ျပီးေတာ့ေရႊရင္စည္း၊ေရႊစလြယ္၊ေရႊလက္က်ပ္၊ရာမနားေတာင္း၊ေက်ာက္စီလက္စြတ္ ေတြကို လက္ဆယ္ေခ်ာင္းအျပည့္ ၀တ္ဆင္ျပီး သုရွင္ ရာဇာဓိရာဇ္ ထံကို အခစား၀င္လို႕ဦးခိုက္ရွိခိုးတယ္။ဒီတစ္ၾကိမ္အခစား၀င္တာဟာ က်ဳပ္အေနနဲ႕ သုရွင္ကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ အသက္ရွင္လ်က္ အခစား၀င္ရတယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ပါဘူး။ေနာက္ သုရွင္က စီခ်င္းတိုက္ရင္စီးဖို႕ရာ မိေက်ာင္းေလွ ကို ေပးျပီး က်ဳပ္ရဲ႕ သူရဲသူခက္ သံုးရာကို ေလွေပၚတင္လို႕ စီးခ်င္းထိုးဖို႕တပ္က ေနထြက္လာၾကတယ္။
အင္း၀ဖက္ ကေလွကေတာ့အံစရာ တဲ့။ဦးေဆာင္တဲ့သူကေတာ့ စုကၠေတး။ေလွက က်ဳပ္ေလွထက္ ႏွစ္ဆနီးပါးေလာက္ျမင့္တယ္ဗ်။က်ဳပ္ဖက္က ထိုးခုတ္တိုက္ခိုက္ဖို႕ခက္တာေတာ့အမွန္ဘဲ။ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္လည္း ဥာဏ္ကိုသံုးျပီး သံၾကိဳး ၊သံကြင္း ေတြကို ရန္သူေလွေပၚကို ပစ္တင္ေစျပီးေလွခ်င္းပူးကပ္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ …. ရုတ္တရက္ဆို ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ အင္း၀ဖက္က ေလွတစ္စီး ျဗံဳန္းစားထြက္လာျပီး က်ဳပ္ေလွနားကပ္ျပီး ႏွစ္စီးတစ္စီးညွပ္ျပီး အတင္းတိုက္ပါေတာ့တယ္။က်ဳပ္နဲ႕က်ဳပ္ရဲ႕ စစ္သူရဲေတြလည္း အားမေလ်ာ့ပဲ အတင္းထိုးခုတ္တိုက္ခိုက္ေတာ့ အခ်ိန္ၾကာေတာ့ ရန္သူဖက္က ေလွႏွစ္စီးမွာ အက်အဆံုးမ်ားလာေတာ့တယ္။ေနာက္ထြက္လာတဲ့ေလွေပၚက ဦးစီး မင္းစည္သူပဲ။ဒီလိုနဲ႕ႏွစ္စီးတစ္စီး တိုက္ခိုက္တဲ့ၾကားက က်ဳပ္ဖက္ကအေရးသာေနခ်ိန္မွာပဲ အင္း၀ဖက္က ေနာက္ထပ္ေလွႏွစ္စီး ထပ္ ထြက္လာျပီးက်ဳပ္ေလွကို ၀ိုင္းတိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။က်ဳပ္စစ္သည္ေတြဟာ ရန္သူေလွေလးစီးကို တစ္စီးတည္းနဲ႕ျပန္တိုက္ရတဲ့အတြက္ အက်အဆံုးေတြရွိလာတယ္ဗ်ာ။ အေရမတြက္အားေပမယ့္ သူတို႕ရပ္တည္ရတဲ့ ေနရာေတြကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္က်ဳပ္စစ္သည္ တစ္ရာနီးပါးေတာ့ က်ဆံုးသြားၾကျပီး ႏွစ္ရာေလာက္ပဲ က်န္တယ္ဆိုတာကိုသိလိုက္ရတယ္။ က်ဳပ္လည္း ကိုယ္တိုင္ တိုက္သလို တစ္ဖက္ကလည္းက်ဳပ္သူရဲေတြကို အမိန္႕ေပးရင္း ပင္ပန္းၾကီးစြာနဲ႕တိုက္ရတာေပါ့။ေနာက္တိုးလာတဲ့အင္း၀ေလွႏွစ္စီးက ဥဇနာ နဲ႕ စတုရင္ဂၤသူတို႕ေလွေတြပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့က်ဳပ္ဖက္က အရည္အခ်င္းမွာသာေပမယ့္၊ေလွ အေရအတြက္နဲ႕ စစ္သူရဲအေရအတြက္မွာေတာ့ အင္း၀ဖက္က သာလြႏ္းမကသာေနတာေၾကာင့္ က်ဳပ္ေလွေပၚကို ရန္သူဖက္က အရတက္လာၾကျပီး က်ဳပ္တို႕နဲ႕ လက္တစ္ကမ္းတိုက္ပြဲေတြတိုက္ခိုက္ၾကရပါေတာ့တယ္။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ က်ဳပ္ရွံဳးျပီဆုိတာနားလည္ေပမယ့္ သုရွင္ကိုေပးထားတဲ့ ဂတိတစ္ခုအတြက္နဲ႕ အသက္စြန္႕ျပီး တိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္၊ေသမွ အရွံဳးေပးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုအခ်ိန္ေလးအႊၽင္းမွာပဲ ရန္သူဖက္က ပစ္လိုက္တဲ့ လွံတံဟာ က်ဳပ္ ေပါင္ကိုလာမွန္ပါေတာ့တယ္။မွန္ယံုမွ်မကလို႕ထုပ္ခ်င္းပါေပါက္သြားပါတယ္ေလ။ က်ဳပ္လည္း ဒဏ္ရာကို အ၀တ္နဲ႕စည္းျပီး ဆက္တိုက္ခုိက္ဖို႕ၾကိဳးစားေပမယ့္ ရန္သူေတြက ေလွေပၚ ကွဳဳပ္စစ္သည္ေတြကို အႏိုင္ယူျပီး က်ဳပ္ကို ၀င္နပန္းလံုးျပီးဖမ္းဆီးလိုက္ပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ကမ္းေပၚကေအာ္သံကေတာ့ ..”လဂြန္းအိန္ကို မေသေစနွင့္..”တဲ့။လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ကမ္းေပၚကေန ရွဳစားေနတဲ့ ေရႊနန္းရွင္ရဲ႕သားေတာ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာ။ေနာက္က်ဳပ္ကမ္းေပၚကို ေရာက္ေအာင္၀ိုင္းထမ္းျပီးေခၚသြားလို႕ မင္းရဲေက်ာ္စြာနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ သူကက်ဳပ္ဒဏ္ရာကို ျမင္ေတာ့ ..”မရွင္ႏိုင္ေတာ့ျပီ..”တဲ့။က်ဳပ္လည္း မရွင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။ က်ဳပ္က စစ္ပြဲမွာ အရွံဳးနဲ႕ျပန္ျပီး သုရွင္ဆီ အခစားမ၀င္ခ်င္တာကိုး။ ေနာက္ ဘုရင္မင္းေခါင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ၾကြလာျပီး က်ဳပ္ကို ၾကည့္ရွဳပါတယ္။ ေနာက္ မင္းရဲေက်ာ္စြာကို ..”ငါတို႕ မင္းဧကရာဇ္အခ်င္းခ်င္း စစ္ျပဳခင္းက်င္းသည္တြင္ သူရဲေကာင္းတို႕ကို မသတ္၊ခု လဂြန္းအိန္ ကိုေသေလာက္ေအာင္ ထိုးခုတ္သည္မွာ မသင့္။ ပန္းေက်ာ္တြင္ငါတပ္ခ်စဥ္က လဂြန္းအိန္ ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးေပသည္။သူ႕ကိုမေသေအာင္ ကုရမည္။..”ဟုပစ္တင္ေလတယ္္။(ပန္းေက်ာ္တြင္မင္းေခါင္အား လဂြန္းအိန္ တဲနန္းအတြင္းထိ၀င္ေရာက္ကာသတ္ခြင့္ရေသာ္လည္းမသတ္ပဲ ကြမ္းအစ္ႏွင့္ ေက်ာ္စီဓါးကိုသာယူကာျပန္သည္ကို ဆိုလိုသည္။)ေနာက္ ဘုရင့္သမားေတာ္ တႏၱ၀ါရီ ကိုေခၚကာက်ဳပ္္ ကိုကုေစတယ္။
ေနာက္က်ဳပ္ကို မင္းရဲေက်ာ္စြာက ..” မင္းမစိုးရိမ္ႏွင့္ မင္းအသက္ရွင္ေအာင္ကုျပီး မင္းကိုငါသူေကာင္းျပဳမည္။..”လို႕လည္းအားေပးျပန္တယ္။က်ဳပ္လည္း .. “ကြၽႏု္ပ္ လူမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ျပီ။အနာမွာသည္းလွသည္။..”လို႕ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့မင္းရဲေက်ာ္စြာ မ်က္ႏွာညိုးူျပီး ..”ထမင္းစားမည္ေလာ။..”လို႕ေမးျပန္တယ္။က်ဳပ္လည္း ..””အရွင္တစ္ပါး၏ ထမင္းသာ ကြၽႏု္ပ္၀မ္းသို႕င္ေစမည္။ အရွင္ႏွစ္ပါး၏ထမင္းကို ကြၽႏု္ပ္ ၀မ္းသို႕မသြင္း။..”ဆိုျပီးျငင္းပယ္ေတာ့ မင္းရဲေက်ာ္စြာကေက်နပ္စြာနဲ႔ ေခါင္းျငိမ့္ျပီး ..”သို႕ဆိုလွ်င္ ေရေသာက္မည္ေလာ။..”လို႕ေမးျပန္တယ္။ …က်ဳပ္က ..” ေရႏွင့္ကြမ္းကိုသာေပးေတာ္မူပါ..”လို႕ေျပာေတာ့ ေရတေကာင္းနဲ႕ေရကို ခပ္ေပးျပီး ၊ သူ႕ ကြမ္းအစ္မွကြမ္းကိုကိုယ္ေတာ္တိုင္ပဲ ယူလို႕ေကြၽးပါတယ္။
အဲဒီလို က်ဳပ္ ကိုက်ဳပ္မရွင္ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာသိရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ သုရွင္ကို ေတြ႕ခ်င္စိတ္က အရမ္းကို ျပင္းျပလွပါတယ္။ က်ဳပ္ကို ဘ၀လွေအာင္ မစတဲ့ အရွင္သခင္၊ေက်ာ္ၾကားျခင္းဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို ေပးတဲ့ အရွင္သခင္တစ္ပါးပဲမဟုတ္လား။က်ဳပ္အတြက္ကေတာ္မယား၊ျမိဳ႕စားစည္းစိမ္၊ေနဖို႕ရာ နန္းေဆာင္ တို႕ို လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျဖည့္စည္းေပးတဲ့ မင္းဧကရာဇ္တစ္ပါးငကို က်ဳပ္ေနာက္ဆံုး ဖူးေတြ႕ျပီးက်ဳပ္အမွားေတြျပဳခဲ့မိရင္ခြင့္လြတ္ဖို႕ ေတာင္းပန္ရွိခိုးခ်င္ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ဒါေပမယ့္ခုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ဒီညကိုေက်ာ္ျပီး ရွင္ႏိုင္စရာမရွိေတာ့တာေေသခ်ာပါတယ္။ သမားေတာ္ကိုယ္တိုင္ မရေတာ့ဘူးဆိုျပီး က်ဳပ္ကိုေျပာျပီးျပီမဟုတ္လား။
ဒီအခ်ိန္မွာက်ဳပ္အေတြးတစ္ခု၀င္လာတယ္။မင္းရဲေက်ာ္စြာဟာ က်ဳပ္ကို အေကာက္ၾကံျပီး အရယူခဲ့တာကို က်ဳပ္ႏႈတ္အားျဖင့္ေတာ့ျပန္အႏိုင္ယူရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သုရွင္ကိုေၾကာက္ရြံေစဖို႕ရာ စကားနဲ႕ ျခိမ္းေျခာက္ ခဲ့ရမယ္။ ဒီလိုေတြးျပီး..” ေရႊနန္းရွင္၏သားေတာ္ေပးေသာေရႏွင့္ ကြမ္းကို စားရသည္။ ေက်းဇူးေတာ္ကို တစ္ပြဲတစ္လမ္းမွ မဆပ္ရ။ဆပ္ႏိုင္ေတာ့မည္လည္းမဟုတ္။သို႕ေသာ္ ေနာင္ေရးကို အက်ိဳးရွိေစရန္း ေရႊနန္းရွင္၏သားေတာ္ကို ကြၽႏု္ပ္ေလွ်ာက္တင္မွာၾကားပါရေစ။အရွင့္သားေတာ္မနာယူလိုေသာ္ က်န္အမႈးအမတ္တို႕နာယူၾကကုန္။ ေနာင္ကို သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ႏွင့္ စစ္ထိုးခဲ့လွ်င္ ဆင္ခ်င္း၊ျမင္းခ်င္း၊ေလွခ်င္း၊ လူခ်င္း တစ္ဦး ခ်င္းေတြ႕ရန္မၾကိဳးစားေလႏွင့္။ သုရွင္သည္ ထိုကဲ့သို႕ တစ္ဦးခ်င္းစီးခ်င္းထိုးရာတြင္နည္းနည္းေကာင္းသည္မဟုတ္။ထို႕ျပင္လက္၀ဲ၊လက္ယာ တြင္ရံၾကေသာဆင္စီးသူရဲမ်ားမွာ သူစိမ္းမ်ားမရွိၾက။အားလံုးေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားသာ။ ရန္သူကိုပမာမခန္႕၊ေၾကာက္ျခင္းအလ်င္းမရွိၾက။ လူႏွင့္မတူပဲဘီလူးသူရဲဟုဆိုလွ်င္လည္း ယံုၾကမည္သာ။အကယ္လို႕ကြၽႏ္ုပ္ မွာၾကားသည္ကို မယံုေသာ္ ေနာင္ၾကံဳေတြ႕မွ သိၾကေလမည္။..လို႕ေလွ်ာက္ေတာ့ .. မင္းရဲေက်ာ္စြာက ရယ္ေမာျပီး…”လဂြန္းအိန္သည္ ေသခါနီးတြင္ပင္ သု႕သခင္အတြက္ အေရးဆိုကာငါတို႕အား ေၾကာက္ရြံေစရန္ ေျပာႏိုင္ေသးသည္။ ေသလ်က္ပင္အဆိပ္မျပယ္ေသး။ေျမြကဲ့သို႕ပင္..”လို႕ေျပာတယ္။..’ဒီလိုနဲ႕ သန္းေကာင္နားနီးေတာ့ က်ဳပ္ ၇ဲ႕ေျခလက္ေတြ ေအးစက္လာျပီး မ်က္ျမင္အာရံုေတြတစ္ျဖည္းျဖည္း မႈန္၀ါးျပီး..က်ဳပ္..က်ဳပ္…ဟာ..သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္၊ ေမႏွင္းေကသရာ..။အမတ္ၾကီး သမိန္ျဗာဇၹ…. က်ဳပ္မိဘ ႏွစ္ပါး..။ ေနာက္ …. ဘာမွကိုမသိႏိုင္ေတာ့ဘဲ အေမွာင္တကာ့အေမွာင္ဆံုးတြင္းနက္ၾကီးထဲကို က်ဳပ္က်သါားတယ္လို႕ပဲခံစားလိုက္ရတယ္ေလ..။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………
အခန္း(၁၃) ေနာက္ဆက္တြဲ..
ထိုကဲ့သို႕ မြန္သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိန္ သည္ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၏အေကာက္ၾကံကာ စီးခ်င္းထိုးေစသည့္အတြက္ က်ဆံုးခဲ့ရျပီး ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္တြင္ ငွက္ေပ်ာေဖာင္ထက္တင္ကာ အ၀တ္ျဖဴျဖင့္အုပ္လ်က္ ဟံသာ၀တီတပ္ရွိရာ ျမစ္ေအာက္ဖက္သို႕ေမွ်ာေလသည္။ ရာဇာဓိရာဇ္လည္း လဂြန္းအိန္ အေလာင္းေကာင္ကို ကိုယ္တိုင္ၾကည့္ကာ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာျဖစ္၏။ ေနာက္သူရဲေကာင္းတို႕ကို သျဂိဳလ္သည့္ အစဥ္အလာအတိုင္း မီးသျဂိဳလ္ကာ အရိုးကို ေရႊေမာ္ေဓာ ဘုရားေျခရင္းတြင္ ျမဳပ္ႏွံေစသည္။
မၾကာမွီ ရာဇာဓိရာဇ္ လည္း သားေတာ္ ဗညားပုသိမ္တပ္ႏွင့္ျပန္ေပါင္းမိကာ တပ္ကို ညအခ်ိန္တြင္ ေရေၾကာင္းမွ ဆုတ္ေလသည္။ၾကည္းေၾကာင္းမွဆုတ္ေသာ တပ္မ်ားအနက္ သမိန္ဗရမ္းကို ေနာက္မွလိုက္လာေသာအင္း၀တပ္က မိကာ ငွင္းစီးေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ဗကမတ္ကိုပါမိ၏(သမိန္ဗရမ္းမွာ ရာဇာဓိရာဇ္၏ သားမက္ေတာ္သူျဖစ္သည္။ေနာင္အင္း၀သို႕ပါသြားျပီး အက်ဥ္းက်ေနခ်ိန္တြင္တရုတ္တို႕က အင္း၀ကုိလာေရာက္ျပီး သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ခ်င္း စီးခ်င္းထိုးရန္စိန္ေခၚလာေသာအခါ အင္း၀ဖက္မွ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ခံယူျပီး တရုတ္သူရဲေကာင္း ဂါမဏိကို အႏိုင္ယူခ ဲ့သူျဖစ္ပါသည္။)
ထို႕ေနာက္ ရာဇာဓိရာဇ္လည္း ဇာတာမသန္႕ဟု ဟူးရား၊ပုဏားတို႕က ေဟာၾကားေသာေၾကာင့္ သားေတာ္ၾကီး ဗညာက်န္းကို ထီးနန္းယာယီလြဲအပ္ကာ မုတၱမသို႕ သြားေရာက္ ေနထိုင္သည္။မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္းထိုသတင္းကိုၾကားရာ ဟံသာ၀တီထိခ်ီတက္ကာ ျမိဳကို ၀ိုင္းရံထားသည္။ ေနာက္ရာဇာဓိရာဇ္လည္းဇာတာသန္႕ခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ခ်ီတက္လာျပီး မင္းရဲေက်ာ္စြာႏွင့္ဆင္စီးထိုးရာ မင္းရဲေက်ာ္စြာ က်ဆံုးေလသည္။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
အခန္း(၁၄)- ရွင္းလင္းခ်က္
စာအားျဖင့္ အင္း၀-ဟံသာ၀တီ အႏွစ္ေလးဆယ္စစ္ဟု ေခၚေသာ္လည္း အမွန္တြင္ ႏွစ္၅၀ ေက်ာ္ၾကာတိုက္ခဲ့ရသည္။ ထိုကဲ့သို႕စစ္ကာလၾကာရွည္လြန္းသျဖင့္ ႏွစ္ဖက္လံုးတြင္ စီးပြးေရး၊လူမႈေရး၊ အေတြးအေခၚ ႏွင့္ စာေပပညာမ်ားပါမက်န္ ေနရာေပါင္းစံု၊ဘက္ေပါင္းစံုမွ က်ဆင္းခဲ့ရျပီး စစ္လမ္းေၾကာင္းမွ ေ၀းကြာေသာ(သို႕မဟုတ္) စစ္ဒဏ္ကို အနည္းအက်ဥ္းသာခံစားရေသာေတာင္ငူသည္ ေအးခ်မ္းသာယာျပီးမင္းၾကီးညို(တပင္ေရႊထီး၏ဖခမည္းေတာ္)လက္ထက္တြင္ အင္အားၾကီးမားလာကာ အင္း၀တြင္ နရပတိမင္း ၊ ဟံသာ၀တီတြင္ သုရွင္တကာရြတ္ပိ မင္း တို႕လက္ထက္တြင္ မင္းတရားေရႊထီး(တစ္ပင္ေရႊထီး)မွဟံသာ၀တီကိုသိမ္းပိုက္ခဲ့ျပီး၊ဟံသာ၀တီဆင္ျဖဴမ်ားရွင္(ဘုရင့္ေနာင္)လက္ထက္တြင္အင္း၀ကို
သိမ္းယူခဲ့ျပီး “ဒုတိယျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး”ကိုထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
ရာဇာဓိရာဇ္သည္မဂဒူးမင္းဆက္ကိုထူေထာင္သူ၀ါရီရူးမင္း(ဗညား၀ါရူးမင္းမွစတင္ေရတြက္လွ်င္)(၉)ဆက္ေျမာက္မင္း
ျဖစ္သည္။သူ႕ေနာက္တြင္ဗညားက်န္း၊ဗညားရံ(ရွင္ေစာပု၏ေနာင္ေတာ္မ်ားျဖစ္သည္။ဗညားရံမွာႏႈတ္ေရးအလြန္ေကာင္း
သည္ဟုေၾကာ္ၾကားသည္။)၊သမိန္ဖရူ(ဗညားဖရူဟုလည္းေခၚသည္/ရွင္ေစာပု၏သား)၊လိပ္မြန္ေထာ၊ဗညားေထာ(ဘုရင္မ
ၾကီးရွင္ေစာပု)၊ဓမၼေစတီ(ရွင္ေစာပု၏ သားမက္)၊ဗညားရံ(ဓမၼေစတီ၏ သား)၊ထိုေနာက္ သုရွင္တကာရြတ္ပိလက္ထက္
တြင္အင္အားယုတ္ေလ်ာ့ကာ ေတာင္ငူဘုရင္ တပင္ေရႊထီး ကအႏိုင္ယူကာသိမ္းပိုက္ျခင္းျဖင့္ ဇာတ္သိမ္းခဲ့ရသည္။
္
ဆက္ရန္……
့
္
လဂြန္းအိန္္ 