လဂြန္းအိန္္

ကၽြန္ေတာ္ ဒီအိမ္အေဟာင္းေလးနဲ႕ ေနလာတာၾကာခဲ့ပါျပီ။ အဆင္ေျပတာေလးေတြရွိသလို .. အဆင္မေျပတာေလးေတြလည္းရွိေနျပန္ေတာ့ ခုအိမ္သစ္ေလးကို ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္ေတာ့မယ္လို႕စဥ္းစားမိတယ္ေလ။ အိမ္ေဟာင္းေလးက ျဖစ္သလိုေဆာက္ထားေတာ့  အဆင္မေျပတာကပိုမ်ားေနတာလည္းပါတယ္ေလ။အိမ္သစ္ေလးတစ္လံုးရဖို႕ေတာ္ေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ပဲၾကိဳးစားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ ဘေလာဂ့္ေမာင္ႏွမေတြထဲက၊ညီအစ္ကိုေတာ္ေတြထဲက အကူအညီေတြေပးၾကလို႕ အိမ္သစ္ေလးတစ္လံုးရခဲ့တာပါ။ အထူးသျဖင့္ အိုင္တီဆိုတာ ၾကားပဲၾကားဖူးျပီးဘာမွမသိတဲ့ကၽြန္ေတာ့ကို စကၤာပူက သြားကိုက္ေနတဲ့ `ေ၀ေလး´ တစ္ေယာက္ နဲ႕၊ `အခ်စ္မဲ့ဂစ္တာ´ ၾကီးဆီက အိမ္ေဆာက္နည္းေလးေတြက  အမ်ားဆံုးအကူအညီေပးခဲ့ၾကတာပါ။ သူတို႕ေတြကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။တစ္ကယ္ပါ။ ကိုဂစ္တာက ေတာ့ဘာၾကိဳက္တတ္မွန္းမသိလို႕ ဘီယာ တစ္ခြက္နဲ႕

ကိုဂစ္တာအတြက္ ဘီယာတစ္ခြက္

…သြားကိုက္ေနတဲ့ေ၀ေလးအတြက္ကေတာ့ သြားဆရာတစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္ျပန္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္..

ေ၀ေလးအတြက္ သြားဆရာ၀န္

ကဲ ကၽြန္ေတာ္ လဂြန္းအိမ္ရဲ႕ အိမ္သစ္လိပ္စာေလးကေတာ့..    http://lagoonaing.iblogger.org

ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..။

ဒီတစ္ေခါက္ေရးတာေလးကေတာ့  ကိုယ္ေတြ႕ေလးေတြပါ။ အေပါင္းအသင္းမ်ားေကာင္းမႈနဲ႕ရခဲ့တဲ့အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြေပၚမွာ ကိုယ့္ အိုင္ဒီယာေလးေတြ တင္ၾကည့္ထားတာမ်ိဳးေပါ့။ကဲ..စလိုက္ရေအာင္ဗ်ာ….

လဂြန္းအိန္ကေတာသားပါ။ရန္ကုန္လာျပီးအစပိုင္းမွာ သင္တန္းေလးဘာေလး တက္ျပီး အေတာ္ပဲ ရန္ကုန္သားအေပါင္းအသင္းေတြရလာတယ္ဆိုပါေတာ့။တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြ ေန႕မွာေပါ့(အမွန္ကေတာ့ ဘာေန႕မွန္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ရမ္းေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။)။ ခ်စ္ေဘာ္ေဘာ္တစ္ေယာက္က ေမြးေန႕တဲ့ ၊အလႈေလးလုပ္ျဖစ္မယ္ဆိုျပီးလာေခၚေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ထလိုက္သြားတယ္ေလ။ ေနရာကေတာ့ ေရႊတိဂံု ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚက ဇရပ္ေလးတစ္ခုမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေတြမို႕ သိပ္အားနာစရာမလိုေတာ့လဲ ဆြဲေရးေတြ ေပးၾက၊ လုပ္စရာရွိတာ ၀ိုင္းလုပ္ေပးၾကနဲ႕ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ စားေသာက္ျပီးစီးသြားၾကေတာ့ သိမ္းဆည္းစရာေတြကို သိမ္းျပီး ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ၾကီးကို ပတ္ျပီးဖူးၾကေပါ့။ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီကစေတာ့တာပဲဗ်ာ။ အေပါင္းအသင္းတစ္ေယာက္က အေရွ႕ေတာင္ေဒါင့္နားေရာက္ေတာ့ `မင္း..ငါနဲ႕ခဏလိုက္ခဲ့စမ္းပါ။ငါမင္းကို ျပစရာရွိတယ္။´ဆိုျပီးေခၚသြားေတာ့ လဂြန္းအိန္ေတာသားလည္း ဘာမ်ားအထူးအဆန္းေတြ႕မလည္းဆိုျပီး ေနာက္ကလိုက္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။အဲ ..ေတြ႕လိုက္ရတာက ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္မွာ လူေတြ၀ိုင္းျပီး အေမႊးတိုင္ေတြထြန္းၾက၊ ပါးစပ္က တစ္တြတ္တြတ္နဲ႕ ရြတ္ဆိုေနၾက နဲ႕ဗ်ာ။လူေတာ့အစည္သားဗ်။ကၽြန္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းကလည္း အမ်ားနည္းတူ ၀င္ျပီး အေမႊးတိုင္ေတြထြန္း၊ပါးစမ္က ပြစိပြစိ နဲ႕ရြတ္ျပီး၀င္ႏြဲေတာ့တာပဲဆရာ။ ဘာေတြလည္းေပါ့။ဒီေတာသားကလည္း ျမိဳ႕တက္လာတာသိပ္မၾကာေသးေတာ့ ဘုမသိဘမသိနဲ႕မို႕ဒီတိုင္းပဲစိတ္၀င္္တစ္စားပဲေဘးက ရပ္ၾကည့္ေနမိလိုက္တယ္ဗ်ာ။ အဲ..မင္းသားက ျပီးလည္းျပီးေရာ ကၽြန္ေတာ့ဖက္ကို လွည့္လာျပီး `မင္း မရွိခိုးေတာ့ဘူးလား၊ဒါ ေရႊတိဂံုဘိုးဘိုးၾကီးကြ။ သူ႕ကို ပူေဇာ္ျပီး ဆုေတာင္းရင္ ျပည့္တယ္။မယံုမရွိနဲ႕ေနာ္..။´တဲ့။ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္း ညစ္သြားတယ္ဗ်ာ။စိတ္ထဲမွာလည္း ဘ၀င္မက်တဲ့အေတြးေတြနဲ႕ ျပည့္သြားတယ္။ကိုယ့္ဆရာပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘုရားလာဖူးတယ္။ဒီလို ဘာမွန္းမသိတာေတြကိုေတာ့ သိပ္အေရးမေပးခ်င္တာအမွန္ပဲ။ဟုတ္တယ္ေလေနာ္။ ဘုရားက အိမ္ၾကီးရွင္၊ဒီေခ်ာင္(ေဂ်ာင္)ကပ္ေနတဲ့ဟာက ဘာအဆင့္လဲ။အျမင့္ဆံုး သတ္မွတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ဒရ၀မ္ အဆင့္ေပါ့။ဟုတ္ဘူးလား။ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘုရားရွိခိုးတယ္။အေမႊးနံသာ၊ဖေယာင္းတိုင္ေတြနဲ႕ ပူေဇာ္ျပီး အာရံုျပဳရွိခိုးတယ္။ ၾသကာသ၊ေတာင္ကၽြန္းသံဗုေဒၵတိုု႕၊၂၄ ပစၥည္းတို႕ရြတ္ဖတ္ျပီး ရွိခိုးတယ္။ေနာက္ သီလယူႏိုင္ရင္လည္းယူေပါ့ဗ်ာ။ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕က  ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဆိုတဲ့ အိမ္ၾကီးရွင္နဲ႕ ေတြ႕ဆံုဂါရ၀ ျပဳတယ္ေပါ့။ဒီလိုသတ္မွတ္ရင္ မရိုင္းပါဘူးထင္တယ္။ ဟုတ္ျပီ..ဒီလိုဆို အိမ္ၾကီးရွင္နဲ႕ ေတြ႕ဆံုဂါရ၀ျပဳျပီးရင္ ျခံေစာင့္ဒရ၀မ္ေကာင္ေလာက္ကိုေတာ့ ….. ဟဲ..ဟဲ..။ လာရတဲ့မူရင္းရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္းဘုရားကိုပူေဇာ္ရွိခိုးဖို႕၊ဂါရ၀ ျပဳဖို႕မဟုတ္ၾကဘူးလား။ဥစၥာစီးဇိမ္ေတြတိုးပြားဖို႕လာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အလြဲေတြနဲ႕ဘုရားရွိခိုးျပီး ဘာကုသိုလ္မွမရ၊ဒါမွမဟုတ္ ကုသိုလ္ရသင့္မေလာက္မရႏိုင္ဘူးလို႕ေတာ့ လဂြန္းအိန္ထင္တာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္လဂြန္းအိန္ကအေတြးသမား သက္သက္ဆိုေတာ့ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ စိတ္ခ်မ္းသာရာသာလုပ္ပါေစေတာ့ဆိုျပီးျပံဳးျပံဳးပဲေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ရင္ျပင္ေတာ္ကိုပတ္ျပီးဖူးၾကတာျပီးေတာ့ ဘုရားေပၚကဆင္းၾကမယ္တဲ့။ေျခလ်င္ဆင္းျပီး ၾကီးငါးၾကီးဖက္ကိုသြားမယ္တဲ့။လဂြန္းအိန္လည္း သြားေပါ့။ဟိုမွာလည္း ဘုရားေတြရွိတာပဲ။ဖုူးရတာေပါ့ဆိုျပီးလိုက္သြားလိုက္တယ္။ေရာက္ခါနီးက်ေတာ့ တစ္ေယာက္က ေျပာမွသိတယ္။အဲဒီမွာ ၀ိဇၹာလိုင္းလိုက္ေနတဲ့ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီဘုန္းၾကီးဆီကို သြားတာတဲ့။ ကဲဗ်ာ..ေကာင္းေရာ..။ လွည့္ျပန္ခ်င္စိတ္ကို တစ္ခါတည္းေပါက္သြားတယ္..ဆရာေရ။ဒါေပမယ့္..  ေရာက္ခါနီးေနျပီဆိုတာရယ္။  အေပါင္းအသင္းေတြဆိုတာ   ရယ္ေတြေၾကာင့္
ေအာင့္အီးျပီး လိုက္သြားလိုက္တယ္။ ေနာက္အမွန္မတိုင္း၀န္ခံရရင္ ဘယ္လိုအေနအထားရွိလည္းဆိုတာကိုပါ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ေတြေပါက္လာတာလည္းပါပါတယ္။

ဟိုလည္းေရာက္ေရာ အရင္ဆံုးဘုရားကို ဦးခ်၀တ္ျပဳၾကျပီး ေဒါင့္တစ္ေဒါင့္မွာ ယိုးဒယားသကၤန္း ေရႊေရာင္ၾကီးဆင္ျမန္းထားတဲ့ အဲဒီဘုန္းဘုန္းဆိုတာကိုသြားေတြ႕ၾကတယ္ပဲဆိုပါေတာ့။ကၽြန္ေတာ္ သကၤန္းကိုဆင္ျမန္းတယ္လို႕ေျပာတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ သူသကၤန္းရံုထားတာ ဘယ္လိုမွ ၀ိနည္းနဲ႕မညီဘူးဆိုတာမ်က္စိနဲ႕ၾကည့္ရင္ကို ရွင္းရွင္းၾကီးေတြ႕ႏိုင္လို႕ပါ။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေပါင္းအသင္းေတြက အရွိဳရွိဳ ဦးေတြခ်ျပီး ဘုန္းဘုန္း၊ဘုန္းဘုန္း နဲ႕ကိုေနေတာ့ တာပဲဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ့ကိုလည္း ထိုင္ထိုင္ ဆိုျပီးေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းထိုင္ရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ သူကပဲ..ကဲ..ကဲ..ဦးခ်ပါဦး ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္…ေတာ္ေတာ္ ၾကီးကို အခက္ေတြ႕သြားတယ္ဗ်ာ။လဂြန္းအိန္ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ရတနာ သံုးပါးကို ကိုးကြယ္တဲ့သူ၊ယံုၾကည္တဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီပုဂၢိဳလ္ပံုစံနဲ႕ေနပံုထိုင္ပံုေတြက ေတြ႕တာနဲ႕ကို ဘယ္လိုမွ သံဃာဂိုဏ္း၀င္ သံဃာေတာ္ တစ္ပါးပါလို႕ကို လက္ခံႏိုင္စရာမရွိဘူးျဖစ္ေနေတာ့ ခက္ျပီေပါ့ဗ်ာ။ အားလံုးကလည္း၀ိုင္းျပီးၾကည့္ေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးမသက္မသာနဲ႕ပဲ စိတ္ထဲက `သံဃာေတာ္ကိုရွိခိုးပါ၏ ´လို႕ ရြတ္ျပီး ဦးခ်လိုက္တယ္။ဒီေတာ့မွ ဒီပုဂၢိဳလ္လည္းေက်နပ္သြားသလို မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ အင္းအင္းဆိုျပီး အသံေပးေတာ့တယ္။

ေနာက္ေျပာတဲ့စကားေတြကလည္း ေတာင္ေရာက္လိုက္ေျမာက္ေရာက္လိုက္နဲ႕ ဘယ္လိုမွ အစီအစဥ္မက်ဘူး။ Out of the line လို႕ေျပာရမလားပဲ။ဒါမွမဟုတ္ရင္ Out of the mind လို႕ေျပာရေလာက္ေအာင္ကိုပါပဲဗ်ာ။ မွတ္မွတ္ရရ စိတ္ထဲစြဲသြားတာက ေယာက်ာၤးပိုင္းလံုး၊မိန္းမပိုင္းလံုး..လို အရပ္စကားၾကမ္းၾကမ္းေတြရယ္၊ပိုဆိုးတာက သကၤန္းၾကီးစီးျပီး အားမနာလွ်ာမက်ိဳးနဲ႕ ..`မင္းတို႕အသက္ငယ္ငယ္နဲ႕ဘာသာေရးမလုပ္ၾကနဲ႕၊ဒီအရြယ္ေကာင္းေလးမွာ စီးပြားေရးကိုပဲေဇာက္ခ်သာလုပ္။ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာသာေရးလာလုပ္ရင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားမယ္။ေဂါက္သြားမယ္..´ဆိုတဲ့စကားပါပဲ။ လဂြန္းအိန္ေတာ့ ဒီစကားေျပာတာၾကားေတာ့မိုးၾကိဳးဘယ္အခ်ိန္ေခါင္းေပၚက်လာမလဲဆိုျပီးေက်ာေတြကိုစိမ့္သြားတာပဲဗ်ာ။ကိုယ့္ဆရာေရ..။
စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ။သကၤန္းၾကီးျခံဳျပီး ဘာသာေရးမလုပ္နဲ႕ဆိုတဲ့ သာႆနာဖ်က္ စကားမိ်ဳးဘယ္ သံဃာေတာ္က ေျပာ၀ံ့မွာလည္း။ ဘာသာေရးဆိုတဲ့ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈဆိုတာ အသက္အရြယ္နဲ႕ လားလားမွ မဆိုင္တာ အားလံုးေသာ္ သူေတြသိၾကပါတယ္။ လဂြန္းအိန္လည္းသီးမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး `ခြင့္ျပဳပါဦး။´ဆိုျပီး ပထမကလိုပဲ သံဃာကို ရွိခိုးပါ၏ လို႕စိတ္ကရြတ္ျပီး ဦးခ်လို႕ အဲဒီေနရာက ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။အားလံုးကိုလည္း ကိစၥေလးတစ္ခုရွိေသးလို႕ သစြားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပျပီး ျပန္လစ္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ဒီပုဂၢိဳလ္ ဟာရူးေနတာပဲျဖစ္ရမယ္လို႕။သူေျပာတဲ့စကားေတြဟာ အထက္မွာေရးျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ဘယ္လိုမွ အစီအစဥ္မက်၊ ဘယ္လိုမွလည္းအႏွစ္အရသာမရွိ။ အျခားသံဃာေတာ္ေတြ တရားေဟာတာမ်ိဳးနဲ႕လည္း နည္းနည္းမွမနီးစပ္(ခုလိုႏိႈင္းျပရတာေတာင္ အျပစ္ရွိသလိုလိုခံစားရတယ္ဗ်ာ။)တာေၾကာင့္ပါ။ေနာက္ ညက်မွ ေစာေစာက ရင္ျပင္ေပၚက ဘိ္ုးဘိ္ုးၾကီးဆိုလား၊ျဖီးျဖီးၾကီး ဆိုလား ..အဲဒါၾကီးကိုသြားဆုေတာင္းတဲ့ တစ္ေယာက္ကိုဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ `မင္းတို႕သြားေတြ႕တဲ့ ဟာက အရူးလား´ဆိုျပီးေတာ့ေလ။ အဲဒီလိုေမးလို႕ သူျပန္ေျဖတဲ့အေျဖကို ၾကားေတာ့မွ ပိုဆိုးတယ္ဆရာေရ။ `အာ..ဘယ္ကလာ ..သူငယ္ခ်င္းကလည္း။အဲဒါဓါတ္စီးေနတဲ့အခ်ိန္မို႕လို႕ေပါ့။မင္းတို႕က ဒါေတြကိုသိမွာမဟုတ္ပါဘူးေလ။´..တဲ့။ေကာင္းကြာ။ေမးမိတဲ့ ကိုယ့္ပါးစပ္ေတာင္ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ျဖတ္ရိုက္ပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္တယ္ဗ်ာ။ေနာက္ဖံုးခ်ျပီး မွ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ အရူးၾကီးေျပာတဲ့စကားေတြကို အရူးေလးေတြက နားေထာင္ေနခဲ့ၾကပါလားလို႕။  စိတ္လည္းမေကာင္းဘူးဗ်ာ။ လူေတြဟာ ကိုးကြယ္ရာ ရတနာသံုးပါး အစစ္အမွန္ ထင္ရွားရွိေနပါလ်က္နဲ႕ ဒီလို ကေမ်ာက္ကေခ်ာက္ ဟာေတြေနာက္ကိုလိုက္ေနရတာလဲ။ဘာေၾကာင့္လဲ။ဥာဏ္မီွသေလာက္ ေတြးမိတာကေတာ့ အတၱ၊ေလာဘ နဲ႕ေမာဟေတြေၾကာင့္လို႕ပဲထင္ပါတယ္။ျမတ္ဘုရားေဟာ သလိုပါပဲ။တစ္ေလာကလံုးရွိတဲ့ ပုထုဇဥ္ မွန္သမွ်အားလံုးက အရူးေတြပဲတဲ့။ဒါေၾကာင့္ပဲေနမွာေပါ့။ကဲ..ကိုယ့္ဆရာတို႕လည္း ၀ိုင္းစဥ္းစားေပးၾကေပါ့ဗ်ာ။

ဤစာပါအေၾကာင္းအရာတို႕သည္ လဂြန္းအိန္ မည္ေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ငနဲ၏ စိတ္ကူးယဥ္ဥာဏ္ဆင္ကာေရးသားထားျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါသည္။ အျခားဘာသာ၀င္မ်ားကို ေစာ္ကားသည့္ သေဘာမ်ားမပါပါ။ ထို သေဘာမ်ိဳးသက္ေရာက္သြားခဲ့လွ်င္ ဤစာကို ျပန္ဖ်က္ေပးရန္ေတာင္းဆိုႏိုင္ပါသည္။

တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့မနက္ခင္း တစ္ခု။ ေနေရာင္ျခည္ ကေတာ့ ေလာကၾကီးရဲ႕ေဘာင္ကို ေမးတင္ကာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနစဲပင္ရွိေသးတယ္။ မေန႕ညက စာဖတ္ရင္း ဘယ္အခ်ိန္က အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိ၊အေစာၾကီးႏိုးႏွင့္ေနျပီးဘာမွမယ္မယ္ရရလည္းလုပ္ရန္မရွိ၊လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္သည့္အေနအထားတြင္လည္း
မရွိေတာ့ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ ႏွင့္ျဖစ္ေနတာေလးေတြလမ္းထြက္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္မ်ား ေကာင္းသြားမလားဆိုတဲ့ အေတြး ခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြးျပီး အေႏြးထည္အစုတ္ေလးကိုထပ္၀တ္ျပီး အိမ္မွထြက္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ မနက္က ေကာင္းေကာင္းမလင္းႏိုင္ေသးေတာ့ ဒီလို နယ္ျမိဳ႕ေလးအတြက္ လမ္းေပၚမွာ လူသူရွင္းေနစဲပဲေလ။ အိမ္တံခါးေပါက္အျပင္မွ ၾကိဳေနႏွင့္တဲ့ လတ္ဆတတဲ့ေလႏုေအး ေတြကို အဆုတ္ထဲ အေရာက္အားရပါးရ ရွိဳက္သြင္းလိုက္ရင္း ေျခလွမ္းေတြကို စတင္ျပီး လွမ္းၾကြလိုက္ေတာ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ဒါကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ မနက္ခင္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္းေပါ့ဗ်ာ။

ေနထိုင္ရာလမ္းၾကားေလးကအထြက္ လမ္းမၾကီးေပၚအေရာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာ ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္ႏွင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူး ပံုစံႏွင့္ေလွ်ာက္ေနတဲ့လူၾကီး တစ္ေယာက္ ကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ဆရာရယ္.. ဒီျမိဳ႕ကမဟုတ္တာေသခ်ာတယ္ဆိုတဲ့အသိ၊ ရန္သူမိတ္ေဆြ မခြဲျခားႏိုင္ေသးတဲ့ သတိေတြ ေၾကာင့္အေရးမစိုက္ဘဲ (အမွန္က အေရးမစိုက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာပါ။)ေျခလွမ္းျမန္ျမန္  ျဖင့္ေက်ာ္တက္လိုက္တယ္္။  သိပ္မၾကာတဲ့အခ်ိန္
ေလးမွာပဲ..ေနာက္ဖက္က `ေဟ့..လူေလး.. ငါ့ကိုေစာင့္ပါဦးကြာ၊ ငါတစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ရတာပ်င္းဖို႕ ေကာင္းပါတယ္ကြာ၊ ဒို႕ႏွစ္ေယာက္အတူေလွ်ာက္ၾကရေအာင္´ ဆိုျပီး ေႏြးေထြးသည့္ဖိတ္ေခၚသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။မထူးေတာ့၊ ဒီလို ေႏြးေထြးသည့္အသံပိုင္ရွင္ဟာအႏာၱရာယ္ေပးမယ့္သူမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ခပ္ ႏုံႏံု အေတြးနဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ကို ေလ့လာဖို႕ရပ္ေနရာကေနာက္လွည့္ျပီး သမင္လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ လူပံုကေတာ့ အၾကမ္းျဖင္းေျပာရရင္ေတာ့ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ပင္စင္စားအရြယ္ေလာက္အသက္ၾကီးပိုင္း၊ ဂ်ာကင္ အႏြမ္းေလးတစ္ထည္ကို ၀တ္ထားျပီးေဘာင္းဘီထူထူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ထက္စာလွ်င္ေတာ့ သားနား သပ္ရပ္ေနတာေသခ်ာသလိုရွိေနတယ္ကိုယ့္ဆရာ။မ်က္ႏွာက အိပ္ခ်င္စိတ္မေျပေသးပံုပဲဗ်။

အနားေရာက္ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္က `ေမာင္ရင္ေလးလည္း တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူးမလားကြယ္။ဦးတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့။ေနာက္စကားေလးဘာေလးေျပာရင္းေလွ်ာက္ေတာ့စိတ္လည္းလန္းဆန္းတာေပါ့ေလ..´တဲ့။ျငင္းဆန္
ရန္ခက္ခဲတဲ့လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ကမ္းလွမ္းမႈတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုနားလည္လိုက္ျပီးမသိစိတ္ကလည္း
ေက်နပ္စြာလက္ခံမိလိုက္တယ္ေလ။အတူတူေလွ်ာက္လို႕ရင္ေဘာင္တန္းမိခ်ိန္ေတာ့..စကားစေျပာဖို႕ဘာေျပာလွ်င္ေကာင္း
မည္ကိုေတြးေနစဲပဲလူၾကီးက`ေမာင္ရင္ဘာဘာသာကိုးကြယ္လည္း´တဲ့`ကၽြန္ေတာ္ဘာဘာသာလည္း၊ဒါအေရးမၾကီးပါ
ဘူးေလ။အေရးၾကီးတာကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္အတူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတာေပါ့။ဟုတ္တယ္မလားဗ်ာ။´
စကားအဆံုးမွာလူၾကီးကဘ၀င္မက်ဟန္နဲ႕`ဒီလိုေတာ့လည္းဘယ္ဟုတ္မလဲကြယ္။ ဦးကသိခ်င္တာတစ္ခုတည္းပါ။
ဒါနဲ႕ေမာင္ရင္ဘုရားသခင္ရွိတယ္ဆိုတာယံုလား။´ …တဲ့။`ယုံတယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ရွိခ်င္လည္းရွိမွာေပါ့။
မရွိရင္လည္းမရွိလို႕ေပါ့။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာဒီအတြက္အသင့္ထုတ္ပိုးျပီးတဲ့အေျဖမရွိတာပဲကၽြန္ေတာ္ေျဖႏိုင္မယ္
ထင္ပါတယ္။အဲ..ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ဦးလိုအသက္ၾကီးပိုင္းပင္စင္စားအရြယ္ေလာက္ျဖစ္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္ဗ်။´..`ဟင္..ဟုတ္လား။
ဘာလို႕လည္း..ေမာင္ရင္ေလးကျမင္ဖူးတယ္လား။´`ျမင္ဘူးတယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။စိတ္ကူးနဲ႕မွန္းဆၾကည့္
တာေပါ့။ဦးပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ။ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ဆိုတဲ့ျခံၾကီးကိုဖန္ဆင္းတယ္ဆိုေတာ့ သူဟာပင္စင္စားတစ္ေယာက္အေန
နဲ႕ျခံစိုက္ျပီးအပန္းေျဖခ်င္လို႕ပဲေနမွာေပါ့။´`ဟား..ဟား..ဟား..ေမာင္ရင့္အေတြးအေခၚမဆိုးဘူး။ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတယ္။
ဟား..ဟား…ဟား။´သေဘာက်စြာရီေမာျပီးေနာက္..`ဒီလိုကြယ့္ေမာင္ရင္ရဲ႕..ဘုရားသခင္ဟာဘယ္အရာကိုမဆို
ဖန္တီးႏိုင္တယ္။ဖ်က္ဆီးႏိုင္တယ္။ဖန္ဆင္းႏိုင္တယ္။ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္တယ္ေလကြယ္။ဖန္ဆင္းႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့
ဥပမာအေနနဲ႕ေမာင္ရင္ေျပာသလို ပင္စင္စားဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕လည္းပါတာေပါ့ကြယ္။ဟုတ္ျပီလား။´….တဲ့ေလ။

ကိုယ့္ဆရာေရ..ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာထဲမွာ စိမ့္ခနဲခံစားလိုက္ရတယ္္။ဒီလူၾကီးဟာ ဘုရားသခင္လား။တစ္ကယ္လားဆိုျပီးမလံုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ လူၾကီးကိုလွည့္ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ လူၾကီးက `အမွန္ဘဲ ေမာင္ရင္။မင္းဘာေတြေတြးေနသလဲဆိုတာ ဦးသိပါတယ္။ဦးဟာ ဘုရားသခင္ပါပဲ။´..တဲ့။ၾကည့္စမ္း… ထူးဆန္းေပစြ၊ေသာက္က်ိဳးနဲ႕။ငါဘုရားသခင္နဲ႕ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရျပီေပါ့ေလ။
`ဒါနဲ႕..ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးရဦးမယ္ကြယ္။ေမာင္ရင္ ..ဘုရားသခင္ကို၊ အဲ..ဦးကိုပဲဆိုပါေတာ့..ယံုသလား။မယံုၾကည္ဘူးလား။
ေမာင္ရင့္အေျဖေလးတစ္စိတ္ေလာက္..´အႏုနည္းနဲ႕အေျဖေတာင္းေခ်ျပီ။ေကာင္မေလးေတာ့မဟုတ္ ..သို႕ေသာ္ရင္ခုန္မိတာေတာ့အမွန္ပဲဗ်ာ..ဘုရားသခင္ကေမးေနတာကိုး..။သူ႕ကိုယံုလား၊မယံုဘူးလားတဲ့..။ခက္ေခ်ျပီ။လူၾကံဳႏွင့္
ေမးလာလွ်င္ေတာ့ျငင္းေကာင္း ျငင္းလိုက္ႏိုင္သည္။ဒါမွမဟုတ္ ျငင္းရန္ အားနာဖို႕ရန္မလို။ခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္က လာေမးေနေတာ့
ျငင္းရခက္ၾကီးဆိုသလိုျဖစ္ေနျပီ္။ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးကိုယ့္ဆရာၾကံဳဘူးမလားမသိဘူးဗ်ာ။ဒါေပမယ့္ေကာင္မေလးေတြေတာ့ ပိုနားလည္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္။သူတို႕ကအေျဖေတာင္းခံရေနၾကဟုတ္ဘူးလား။ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လည္း`ေနပါဦးဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ ဦးကိုယံုတယ္မယံုဘူးဆိုတာဦးအတြက္..အဲ..ဘုရားသခင္၊ေဆာရီးဗ်ာ..။´`ရပါတယ္ေမာင္ရင္၊မင္းအျမင္ထဲမွာ ဦးေလးၾကီးဆိုေတာ့၊ဦးလို႕ပဲေခၚပါ၊ရပါတယ္။´..တဲ့။အလဲ့..တယ္သေဘာေကာင္းတဲ့ဘုရားသခင္ပါလား..လို႕ေတြးကာျပဳံုးမိ
လိုက္သည္။`ဟုတ္တာေပါ့၊ေမာင္ရင္ရယ္။ဦးကအနတၲေမတၱာရွင္၊ဂရုဏာရွင္မလား။ေမာင္ရင္ သေဘာရွိအတိုင္းေခၚပါ။´..တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္သြားတယ္ဗ်ာ…ေတာ္ေတာ္စည္းရံုးေရးေကာင္းတဲ့ဘုရားသခင္ပဲ လို႕လည္းေတြးမိလိုက္တယ္။`ဟုတ္ကဲ့၊ဒါဆို ခုန ကေမးတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဦးကို ယံုတာ၊မယံုတာ က ဦးအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ားအေရးၾကီးတယ္ဆိုတာေပါ့ေနာ္။ကၽြန္ေတာ္ က သာမန္လူတစ္ေယာက္ပါ။ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဒီလိုေမးရတာလဲေပါ့ဗ်ာ။´ `ဟား..ဟား..ဟား..၊ဦးကိုဒီလိုျပန္ေမးတာ မင္းတစ္ေယာက္ပဲရွိေသးတယ္၊က်န္တဲ့လူေတြက ဦးဟာ ဘုရားသခင္လို႕ေျပာလိုက္တာနဲ႕ တန္းျပီးေတာ့ကို ယံုပါတယ္ဆိုျပီး ေျဖေတာ့တာပဲ။ေမာင္ရင္ကေတာ့ မတူဘူး၊အဲ..မလြယ္ဘူးဆို ရင္ပိုမွန္မယ္။ ကဲ..အေမးရွိရင္လည္း အေျဖရွိရမွာေပါ့။ ဦးက လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ဖန္ဆင္းျပီးပြားမ်ားဖို႕ အခြင့္အေရး၊ ေနာက္ေသဆံုးေစခ်င္းျပစ္ဒဏ္ ..ေနာက္ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ထူေထာင္မယ့္
ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္.. အစရွိသည္ေပါ့ကြယ္။ဒါေတြကိုေတာ့ စာဖတ္မ်ားတဲ့ ေမာင္ရင္သိျပီးသားပါ။ဦးသိပါတယ္။ဒီေတာ့ ..ဦးခ်မွတ္ထားတဲ့လမ္းစဥ္၊ ဦးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ သေဘာတရားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ခိုင္မာေနေသးလဲ၊ဘယ္ေလာက္ထိလူေတြေပၚကိုလြမ္းမိုးႏိုင္လည္းဆိုတာကို သိခ်င္တာ၊ဒါကတစ္ခ်က္ေပါ့။ေနာက္တစ္ခ်က္အေနနဲ႕ ေမာင္ရင့္လို စာဖတ္နာတဲ့ ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ က ဦးအေပၚျမင္တဲ့အျမင္၊အဲဒါေလးေပါ့ေနာ္..။ဘာသာျခားအေနနဲ႕ မေမးဘူးတာေၾကာင့္လည္းပါတယ္ေလကြယ္။အရင္ေမးခဲ့တဲ့လူေတြက ဦးကို နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း မဟုတ္ေတာင္မွ အေတာ္အသင့္ ယံုၾကည္တဲ့ ဦးဘာသာ၀င္ေတြျဖစ္ၾကေတာ့ ဦးအတြက္ သူတို႕တစ္ေတြရဲ႕အေျဖက ထပ္တူနီးပါးတူညီၾကတယ္ကြယ္။ ဒါေၾကာင့္ေမာင္ရင့္လို ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္၊အေတြးေလးကို သိခ်င္တာေပါ့။´ဘုရားသခင္လည္းသို႕ကလို႕ရွည္လ်ား
စြာရွင္းျပျပီးေနာက္ေမာပန္းသြားဟန္နဲ႕ခဏျငိမ္ျပီးရပ္ေနတယ္ဗ်ာ။သူ႕ၾကည့္ရတာေမာေနတယ္ထင္တယ္ဗ်။
`ေၾသာ္..ဘုရားသခင္လည္းေမာတတ္သားပဲ´ဆိုတဲ့အေတြးေလးေတြးမိလိုက္ျပီး`အဲ..မျဖစ္ဘူး။ငါေတြးတာဘာလဲဆိုတာ သူသိတယ္။´ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ေစာေစာကအေတြးကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ရတယ္။ဒါေပမယ့္မမီေတာဘူး ကိုယ့္ဆရာေရ..။
`ဟုတ္တာေပါ့ေမာင္ရင္ရယ္။ဦးလည္း အသက္ၾကီးျပီေလကြယ္။´…တဲ့။ ဟိုက္ရွားလဘား…. ဘုရားသခင္က အသက္ၾကီးတတ္တယ္လား။စိတ္ထဲမွာဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ ဘုရားသခင္ကို ထူးဆန္းစြာ ဒုတိယံမိ ျပန္ၾကည့္မိတယ္္။ ဘုရားသခင္ကေတာ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ။ေနာက္..`ကဲ..ေမာင္ရင္။မင္းအေျဖကိုဦးေစာင့္ေနတယ္ကြာ။ျမန္ျမန္ေလး၊ပလိစ္။´…တဲ့။ဘယ္လိုလဲ။ကိုယ့္လူ။ယံုတယ္
ေျပာလိုက္ရမွာလား။မယံုဘူးေျပာလိုက္ရမွာလား။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္။ဘာျပန္ေျပာရမလည္း။ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့လူကလည္း ယန္းေပါဆက္တို႕၊အဲလ္ဘက္ကမူးတို႕၊ အက္ဆက္နယူတန္တို႕၊..အစရွိသျဖင့္ ..ဘာတို႕ညာတို႕ဆိုတဲ့ အၾကီးၾကီးေတြရဲ႕စာေတြကို မေတာက္တေခါက္ဖတ္ျပီး သူတို႕လိုပဲ ဘာကိုမွ လြယ္လြယ္မယံုပဲ သံသယ၀င္တတ္တဲ့ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္မလားဗ်ာ။ဒီေတာ့ …`ေနပါဦး..ဦး။ ဦးက အရာရာတိုင္းကို ဖန္တီးႏိုင္တယ္။ဖ်က္ဆီးႏိုင္တယ္…ဆိုေတာ့ ဦးမလုပ္ႏိုင္၊မဖန္တီးႏိုင္တာမရွိဘူးလို႕ဆိုလိုတာေပါ့ေနာ္။´ ဒီလိုေမးေတာ့ ဘုရားသခင္က မိန္႕မိန္႕ၾကီးျပံဳးျပီး..`ဒါေပါ့ကြယ္၊ေမာင္ရင္ရယ္။´..တဲ့။ ..ကဲ..ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါ့အလွည့္ပဲကြဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ေမးဖို႕စကားလံုးရွာ
ၾကည့္တယ္။ ဘုရားသခင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာစဥ္းစားေနလည္းဆိုတာကို လိုက္စံုစမ္းေနတယ္နဲ႕တူတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္လို႕ဗ်ာ။ရီရတယ္ေနာ္ကိုယ့္ဆရာ..။ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ..။

`ဦးဟာအရာရာကိုဖန္ဆင္းႏိုင္တယ္။လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုရင္ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေမးပါရေစ။ဦး..ကိုယ့္ကိုကိုယ္
သတ္ေသဖို႕ၾကိဳးစားဖူးလား။စဥ္းစားဖူးလား။သတ္ေသႏိုင္ေသလို႕အာမခံႏိုင္လား..။တစ္နည္းေမးရရင္ ဦးကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသလို႕ရႏိုင္လားဆိုပါေတာ့´ကၽြန္ေတာ့အေမးအဆံုးမွာေတာ့ဘုရားသခင္မ်က္ႏွာကတစ္မ်ိဳး
ၾကီးျဖစ္သြားတယ္ကိုယ့္ဆရာေရ။သူဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတဲ့ပံုပဲဗ်။ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြေတြေလးၾကည့္ျပီး..ျဖဳန္းဆို ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ၊ကၽြန္ေတာ့္ ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားေရာဗ်ာ။ … ျပန္မေတြ႕ေတာ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ
ဆိုၾကပါေတာ့ေလ။

ကမာၻဦးစ ထိုကာလက
ဧဒင္ဆိုတဲ့ ဥယ်ာဥ္ျခံၾကီး
အထဲမွာေတာ့ အတြဲတစ္တြဲ
ေအးလူေပ်ာ္ရြင္ ခ်စ္ခင္ၾက၏….တဲ့

တစ္ေန႕ေသာအခါ
မာရ္နတ္ေစညြန္း ေတာ္ကီမြန္း၍
အသက္ပန္းသီး ငတ္ၾကီးက်ေလေသာ္
ပူပင္ေရာက္ရ ေဂါ့ဒ္ဘုရားေဒါပြ၏….တဲ့။

ထိုထိုျပစ္ခ်က္ ရံုးမတက္ပဲ
ခ်က္ခ်င္းစီရင္ ျမိဳင္မွႏွင္သျဖင့္
အာဒံ၊ဧ၀ ေတာက္ေတာက္ယိုကာ
ေတာင္းပန္လည္းမရ ေျခလ်င္ေညာင္းၾက၏….တဲ့။

ဤလင္မယား ကိစၥမ်ားကာ
သားႏွင့္သမီး၊ေျမးျမစ္တီတြက္
တစ္ျပြတ္ျပြတ္ႏွင့္ မဆံုးသံသရာရွည္ေသာခါ
လူသားမ်ိဳးႏြယ္ အျပားက်ယ္ေလ၏….တဲ့။

ယခုေခတ္ခါ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီး
ျမိဳ႕တက္ေတာသား အူေၾကာင္ၾကား
ရရာအလုပ္ေဖြရွာလုပ္ေသာ္
အေရာင္းဌာန ေနရာက်၏….တဲ့။

ရာထူးစာေရး ခိုင္းေတာ့အစံု
သူေဌးတူမ အပ်ိဳလွႏွင့္
မ်က္ေစာင္းခ်င္းခ်ိတ္
ႏွလံုးသားခ်င္း ဒိတ္ေလ၏….တဲ့။

ထိိုထိုသတင္း သူေဌးမင္းၾကား၍
ေဒါသမ်က္ၾကီး ဆူပူေဆာင့္လ်က္
ႏွစ္ျပားမတန္ သူဆက္ဆံကာ
ရာထူးမွႏုတ္ အလုပ္ျဖဳတ္ေတာ့၏….တဲ့။

ငါ့လက္ေရာက္မည့္ ထိုပန္းသီး
မစားပဲအေ၀းမွသာ ေမွ်ာ္ရရွာသည္
အျပစ္လည္းမရွိ ငိုင္သည့္ငတံုး
နာမည္ေမးေသာ္ လဂြန္းအိန္ဆို၏….တဲ့။

ခ်စ္သူ………..
မင္း ..သစ္သားမီးျခစ္ဗူးေလးေတြအေၾကာင္းကိုသိလား…။

သူတို႕ဟာ လူေတြအလင္းကိုထြန္းညိွဖို႕၊အပူကိုရရွိႏိုင္ဖို႕…
သူတို႕ရဲ႕ အေသြးအသား၊အတြင္းကလီစာေတြကိုထုတ္ေပးရရွာတယ္၊
သူတို႕ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ဒဏ္ရာအနာတရေတြ ျဖစ္ခြင့္ေပးျပီးေပးဆပ္ရွာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူရယ္…….
သူတို႕ကိုယ္ထဲက အေသြးအသားေတြကုန္သြားတဲ့အခါ
သူတို႕ခႏၶကိုယ္မွာ အနာေတြဗလပြနဲ႕ စုတ္ျပတ္သတ္သြားတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့…..
လူေတြက သူတို႕ေလးေတြကို လြယ္လင့္တကူပဲ စြန္႕ပစ္လိုက္ၾကတယ္ေလ။

ခ်စ္တဲ့သူရယ္…
ကိုယ္ဟာ မင္းရဲ႕ဘ၀ မွာ မီးျခစ္ဗူးေလးတစ္ဗူးအျဖစ္ သေဘာထားျပီးစြန္႕ခြာခံရေတာ့မွာလားကြာ။