ဒီမနက္ သူႏိုးထလာသည္။ ထံုးစံအတိုင္းသာျဖစ္ျပီး ဘာမွထူးထူးျခားျခားေတာ့မရွိလွ။ပံုမွန္အတိုင္းမ်က္ႏွာသစ္မည္၊သြားတိုက္မည္၊
ေရခ်ိဳးမည္။အိမ္သာတက္ ေနာက္ မနက္စာစားလိမ့္ဦးမည္သာ။ ထူးဆန္းသည္ ဟူေသာ အရာတစ္ခုမွမပါ၊သစ္လြင္မႈရနံပါးပါးေလး ေတာင္မရေသာ ဘ၀ ။ျပင္းရိဖြယ္အတိျပီးေသာ ျဖစ္တည္မႈ။ သူတစ္ကိုယ္ရည္တည္ရွိမႈသည္ ဘာႏွင့္တူလို႕တူေနမွန္းသူပင္ျပန္
မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ေပ။

အိမ္ဟု သတ္မွတ္ခ်က္ေလးသာရွိေသာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အိမ္သာႏွင့္ေရခ်ိဳးခန္းသာ အခန္းႏွင့္တူသေယာင္ရွိသည္။ ဧည့္ခန္းလည္းဒါ၊ထမင္းစားခန္းလည္းဒါ၊အိပ္ေတာ့လည္းဒီေနရာမွာပဲ။ခရုခြံေလးထဲေရာက္ေနသလိုလို မၾကာမၾကာခံစားမိသည္။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း မီးျခစ္ဘူးေလးနဲ႕တူသလိုပဲ ဟုအေပါင္းအသင္းေတြကိုေျပာမိေတာ့ ၀ိုင္းရီတာခံခဲ့ရဘူးေသးသည္။
အရင္ကႏွစ္ေယာက္ေနေသာ္လည္း မင္းသားကယခု သူ႕ေကာင္မေလးနဲ႕ေနမည္ဆိုျပီးလက္ျပ၊အထုပ္ထမ္းလိုက္သြားေလေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့သည္။ငုတ္တုပ္။အစေတာ့မေနတတ္မထိုင္တတ္။ေနာက္ေတာ့လည္း မီးဖိုက ျပန္က်လာတဲ့မီးေသြး
အေဟာင္းေတြလို သူ႕စိတ္ေတြကေအးခဲျပီးေနသားၾကသြားေတာ့သည္။ဘ၀ဆိုတာ ဒါပါပဲလားလို႕ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ရီေမာ
ျပီးဟားတိုက္လိုက္ေတာ့လည္း ေနသာထိုင္သာရွိသလိုလို။

အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ ဘတ္စ္ကားစီးသည္။ဘတ္စ္ကားစီးရသည္ကလည္း အရင္ဘ၀က ငါးပိလုပ္ေရာင္းဘူးသည့္အလား၀ဋ္ေၾကြး
ရွိသည္ကို တစ္လံုးတစ္၀ ျပန္ဆပ္ရေသးသည္။လူန႕ံ၊ေခြၽးန႕ံ၊….န႕ံ၊….နံ႕။စံုသမထံုသင္းကာေနသည္။ရံုးေရာက္လွ်င္ အေနမနား မန္ေနဂ်ာကို ၾကည့္ဖား ျပီးမဆူမခံရေအာင္လည္း ေနတတ္ထိုင္တတ္ပါမွ ေတာ္ကာက်မည္။ေန႕လည္စာကိုေတာ့ရံုးနားကဆိုင္မွာ
ပဲလေပးစား၊လေပးမစားလွ်င္လည္းနပ္မမွန္ႏိုင္။တစ္လတြင္ ရက္ ၂၀ ေလာက္က ဘိုင္ပ်က္၊ေရခမ္းေလ့ရွိတာ ဒို႕ရိုးရာ။
ထမင္းဆိုင္ကို လေပးလို႕က်န္တာေၾကြးဆပ္ မိတ္မပ်က္။ဘ၀ဆိုတာ သီအိုရီေတြ၊ေဖၚျမဴလာေတြ အပိုင္းအစေတြ
ဆက္စပ္ထားသလားပဲထင္ေတာ့သည္။

တခါတရံေသာညေနခင္းဆို အခ်စ္ေဟာင္းေတြအေၾကာင္းျပန္ေတြး၊ၾကည္ႏူးစရာေလးေတြ ကိုျပန္ေအာက္ေမ့၊ဒီလိုနဲ႕ပဲရက္ေတြ
ၾကာလာ။ပ်င္းလာလွ်င္ လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာသြားျပီး ျပတဲ့ဇာတ္ကားေလးၾကည့္၊ျပန္လာလို႕မွထပ္ပ်င္းရင္ ဂစ္တာတီး။
သူမ်ားေတြလို ေရဒီယိုဆိုတာလဲမရွိေလေတာ့ေဘးတိုက္က အေဆာင္ေနကေလးမေတြ ေျပာတဲ့အတင္းေလညွင္းကို စိတ္၀င္စား
စရာရွိမည္ထင္လွ်င္၀ရံဒါမွာတိတ္တိတ္ေလးထိုင္ျပီးစြပ္က်ယ္ပါးပါး၀တ္ျပီးေတာ့ နားေသာတဆင္သည္။ဟိုေကာင္ေလးကအတန္း
ထဲက ဒီေကာင္မေလးနဲ႕ဘာလိုလို၊ဘယ္ေကာင္မေလးက ညာေကာင္ေလးကို က်ိတ္ၾကိဳက္ေနတာနဲ႕ေပါ့ေလ။ေကာင္မေလးက ကားတင္ေျပးမယ္ဟူေတာ့မၾကားဖူးေသးလို႕သာေတာ္ေသးသည္။

စိတ္အိုက္လာလွ်င္ အင္းယားကန္ေဘာင္ကိုတက္မည္။ အတြဲေတြ ကလိတာကို အသာၾကည့္မည္။ အတြဲေတြကဲတာကို အသာဟဲမည္။
ေနာက္ေမွာင္လာလွ်င္ (သို႕မဟုတ္)ျခင္ကိုက္လာလွ်င္ဒါရိုက္တာမပါပဲ အတြဲမ်ားသာပါသည့္ ထိုရွဴတင္မွသူျပန္မည္။ဒါေတြကို သူျပန္
အိမ္မက္ဖို႕မစဥ္းစား။စိတ္ေတြအရမ္းမြန္းက်ပ္လာလွ်င္ေတာ့ ဘုရားသြားတတ္သည္။ အလုပ္မွာ စိတ္ပင္ပန္း၊လူပင္ပန္းႏွင့္ တစ္ေနကုန္
နီးပါးေနရသည္မွာ မစားသာ။ဘုရားရိပ္တရားရိပ္က အလြန္ေအးသည္မွာမွန္လွေပသည္။စိတ္သာမခိုင္လွ်င္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ဆြဲျပီး ထိုးအိပ္မိႏိုင္သည္။ညစာကေတာ့ အနီးရွိေစ်းေလးမွာ ဟင္း၀ယ္ျပီးခ်က္စားမည္။စားေကာင္းတယ္မေကာင္းဘူးဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္လက္ရာနဲကကိုယ္မို႕မေ၀ဖန္ေၾကးေပါ့။

အိပ္မည္ဆိုျပီးမနက္ကတည္းက မသိမ္းဘဲေထာင္တားသည့္ ျခင္ေထာင္ထဲကို၀င္ျပီး အတင္းအိပ္ရန္ၾကိဳးစားသည္။အိပ္မေပ်ာ္
လွ်င္ငုတ္တုပ္ထထိုင္သည္။ေစ်းေပါေပါႏွင့္၀ယ္ရေသာ္ ဓါတ္မီးအစုတ္ေလးႏွင့္ ျခင္လိုက္ရွာမည္။မ်က္စိေညာင္းလွ်င္အိပ္ေပ်ာ္သြား
လိမ့္မည္။